"Fragmenten uit een pelgrimstocht - deel 2"

De sporthal kwam mij voor als een geweldig grote mierenhoop die morgenochtend voor het krieken van de dag zijn werkmieren eruit zou werpen en door het berglandschap laat krioelen tot de volgende mierenhoop ergens in dit verdomd uitgestrekte land waar overdag de zon je huid verbrandt en ´s nachts je tenen, vingers en neus bevriezen.

Waar in plaats van gezellige tavernes en café´s, eenzame fonteinen als vijfsterrenhotels worden begroet en omarmd en waar enkele perziken als avondmaal worden verorberd als ware het gebraden duifjes en malse kippenbouten recht van het spit.

De sporthal bevond zich in een buitenwijk van Arzua, een kleine stad gelegen tussen Saria en Santiago de Compostella. Zo´n 60 kilometer van ons einddoel verwijderd. We waren naar de sporthal gestuurd door de beheerders van de refugio (gratis herberg voor pelgrims), die in het centrum van de stad gevestigd was, maar helaas totaal volzet.

Na een voettocht van plus/minus 8 uur door de brandende hitte en met benen zo zwaar als lood, waren we de koele ruimte van een refugio binnengestrompeld. Een matras was alles wat we nodig hadden. De matras hoefde niet op een bed te liggen. Op de grond was prima. Lakens hoefde niet meer en wanneer de douches geen warm water meer konden produceren, was dat ook al lang geen probleem meer.

Het sanitair mocht buiten zijn, het wc-papier op en het mechanisme om water door te spoelen hoefde niet meer te werken! Een gewone, harde, kale, liefst een niet al te vuile matras betekende voor ons nu de zevende hemel.

Maar juist zoals er een dikke 2000 jaar geleden in Betlehem geen plaats meer in de herberg was, werden we onverbiddellijk de deur gewezen. Terug de blakerende zon in. De zevende hemel zou de harde vloer van de sporthal worden die op enkele kilometers afstand gelegen was.

Kreunend legden we die laatste ellenlange kilometers af om een uur later tussen de vele honderden uitgeputte pelgrims te tuimelen. Boven ons hoofd wiegden de trapezes en de turnringen lichtjes heen en weer door het tumult onder hen. In de doelen die her en derwaarts opgesteld stonden, lagen mensen genoeglijk met hun vermoeid lijf tegen de doelpalen gevleid. Zo hadden ze nog een steuntje in de rug. In de doelnetten hing een bontgekleurde en interessante was. Damesslipjes en bustehouders hadden zich verbroederd met lange, warme mannen-onderbroeken en kletsnatte sokken. De typische geur van slechtgedroogd wasgoed hing rond de goals die op betere dagen omwolkt worden door sukses en handgeklap. Zelfs het a-hoe-geroep van een gemiste doelschop zou er beter bij passen. Maar enfin, met natte sokken loopt niemand graag. De eigenaars van de sokken keken triomphantelijk naar het neerdruppelend nat en verheugden zich op de volgende dag wanneer ze zich op droge, propere kousenvoeten over de Spaanse wegen mochten bewegen. Alles is tenslotte relatief. Hoe properder de kousen, des te minder blaren. 

Een doorsnee rugzak weegt ongeveer tussen de 10 en 12 kilo. In dit martelwerktuig dat onophoudelijk zijn aanwezigheid nadrukkelijk laat voelen, steekt een heel arsenaal, zoals een zakmes, een compas, een zaklamp (plus reservebatterijen), een vork en een lepel, toiletgerief, een rol toiletpapier, wegenkaarten, regenkledij, een extra paar laarzen, een dikke trui, een (liefst volle) drinkbus, en nog zoveel andere nuttige attributen, waardoor er nog maar weinig plaats over is om genoeg sokken mee te sleuren. Gelukkig had ik me die luxe wèl gepermitteerd. Frieda en ik hebben allebei het geluk gekend om zonder één enkele blaar onze tocht te volbrengen. Behalve onze rug en schouders die murm waren van onze rugzak, hadden we een prima conditie. We hebben heel veel pelgrims zien hinken, strompelen en inéénstuiken om uiteindelijk op te geven.

In hun jeugdig enthousiasme stouwden sommige jonge pelgrims te veel kilometers per dag in hun kuiten. Met het gevolg dat ze op een gegeven moment "met de pootjes" opmhoog lagen. Wij, "oudjes", deden het wat rustiger aan, zo´n 8 à 10 kilometer per dag.

Maar deze nacht was ik aan het eindpunt van mijn latijn gekomen. Er kon geen kilometer meer bij.

Bij het eerste ochtendgloren begon het gefriemel en geritsel aan de rug-en slaapzakken. De mierenhoop kwam tot leven. Rond half vijf vertrokken de eerste pelgrims. De deuren van de sporthal gingen wijd open en het pelgrimspad lag weer te wenken. In het Spaanse landschap is men gewend aan deze ondoorbroken stroom van voortsjokkende mensen van allerlei pluimage. Uit alle hoeken van de wereld komen de pelgrims aangewaaid om in de barokke kathedraal van Santiago de Heilige Jacobus te begroeten. In de kathedraal zouden zijn laatste resten bewaard zijn. Priesters houden trouw de wacht bij deze kostbare botjes en nemen de biecht af van de boetvaardige pelgrim. Ik heb ondervonden dat deze biechtvaders in het tijdperk van voor de val van de toren van Babel zijn bleven steken. Alleen Spaanssprekende zondaars werden in de biechtstoelen toegelaten.

Ik mocht mijn zonden weer mee naar huis nemen!