Mijn oudste dochter is niet helemaal tevreden over mijn blog (en waarschijnlijk ook niet over nog een paar zaken die met mij te maken hebben, maar daar ga ik niet over uitweiden :twisted:).
Want... tot nu toe heb ik nog niets over haar en haar leven geschreven! Mijn oudste dochter woont aan de Schelde, in een klein dorpje en ik vrees dat daar iedereen iedereen kent. Dus bekroop mij altijd een zekere gène om haar te vernoemen. Ze schijnt er echter geen bezwaar tegen te hebben om aan de openbaarheid prijs te geven dat ze "een eigenaardige moeder" heeft, die kaartlegt, horoscopen trekt en af en toe met "gidsen" babbelt. Geef toe, dat zijn hoogst eigenaardige praktijken. Ik wed dat ze liever een moeder heeft die zich met meer aardse zaken bezighoudt zoals bijv. tuinieren, koken of naaien. Wel, tuinieren heb ik veel en graag gedaan, maar zodra onze tuin mooi begon te worden en de door mij geplante boompjes bomen werden, verhuisden we, keer op keer. Dan wordt het animo om opnieuw te gaan beginnen, steeds minder....
Koken, wel, ik heb het mijn heel huwelijksleven, en dat is 30 jaar, graag gedaan. Maar nu er niemand meer is om voor te koken, ben ik af en toe te belabberd om mijn eigen potje te koken en stel ik mij tevreden met voornamelijk veel brood te eten.
Naaien, daar heb ik altijd een broertje dood aan gehad. Maar mijn schoonmoeder maakte voor mij de mooiste jurken en toen ik midden in de kleine kinderen zat, deed zij graag het nodige verstelwerk. Toen mijn oudste dochter nog een baby en kleuter was, heb ik wel kleertjes voor haar gebreid en gehaakt. Dat deed ik graag, maar ja, wat is dat lang geleden en wat is de wereld waarin wij leven fel veranderd!
Er was geen televisie, geen Internet, geen stress; ´s avonds las ik een boek, of ik liet de breinaalden rinkelen terwijl mijn echtgenoot zich bezig hield met platendraaien op een gammele pick-up, waarvan de naald constant versleet en dus valse muziek produceerde. In die tijd leerde ik mij nog beter afsluiten van de buitenwereld, een bezigheid waarmee ik me al bezig hield in mijn kinderjaren, want ik vond die buitenwereld maar niks! Met het resultaat dat ik nu alles twee keer moet vragen....
Het rare is dat ik vandaag per computer mijn c-spot heb ontdekt. Ik val onder het type "de gulle luisteraar!" Daar snap ik dus niets van.
Ik kan wel goed luisteren wanneer mensen mij hun verhaal komen doen, het is het belangrijkste onderdeel van mijn hobby, en ik denk dat men daarom graag bij mij het hart komt uitstorten...
Meestal is het erg stil bij mij in de Moby of in mijn klein winkeltje in het centrum van Antwerpen. Als ik naar muziek luister is het naar klassieke muziek,rustige, niet te moeilijke klassiek muziek. Ik hou van Wagner, van Von Beethoven, van Mozart, maar het meest hou ik van de stilte. Of van het ritselen van de blaadjes aan de bomen, van het kabbelen van het Scheldewater, het gesnater van een paar overvliegende eenden, het gesnor van een klein katje tegen mijn borst of het geruststellende gesnurk van Chiara, mijn te dikke labrador.
Maar....mijn c-spot zit in mijn buis van Eustachius, de gehoorgang dus. Ik zal aan die mijnheer die de c-spot in België introduceert toch eens raad moeten vragen.
Ooit had ik een vleugelpiano en een paar jaar geleden volgde ik muziekles aan het conservatorium (ik trachtte een jeugddroom te verwezenlijken, nl. leren pianospelen!). Ik was helaas een regelrechte ramp voor de heel geduldige muzieklerares, en voor mezelf. Ik moest mezelf bekennen dat mijn gehoor en aanleg voor ritme, waardeloos bleken te zijn.
Met veel moeite sleepte ik me door het eerste jaar. Het bespelen van de pianotoetsen was geen enkel probleem, dat ging vanzelf en spelenderwijze, maar daar red je het niet mee. Ritme en gehoor zijn veel belangrijker.
De piano staat nu bij mijn dochter te pronken; zij is muzikaal, evenals mijn schoonzoon. En op 22 september jl. was ik erbij toen hun zoon, mijn kleinzoon, en zijn lieftallige bruid, op de tonen van de Bruiloftsmars de trouwzaal binnenschreden en ja, mijn toen nog onbekende c-spot deed zijn werk. De koude rillingen liepen over mijn rug!
|
Ik ben Cauwe Marijcke
