|
Het hebben van een huisdier heeft zo zijn voor-en nadelen. Vanmorgen na het wakker worden in een warm zalig bed, ondervond ik voornamelijk één van de nadelen. Ik keek de verregende, troosteloze straat in, zag de natte straatstenen, zag de regendruppels langs het vensterglas naar beneden glijden en ik zag een aantal mensen voorbijlopen, diep weggedoken tussen hun mantel en paraplu. Oeioei, dat zag er niet plezierig uit en ik huiverde bij de gedachte er straks ook zo bij te lopen! Maar ja, twee reebokbruine, smekende hondenogen bleven me onafgebroken aanstaren. Mijn trouw huisdier moest nodig naar buiten om haar plas en kakje te doen. Zuchtend kleedde ik mij aan, zette een potsierlijke, oude hoed op, want ik haat een paraplu, en waagde me naar buiten. De trouwe hondenogen begonnen te stralen en een vrolijke staartkwispel sloeg tegen de tafelpoten en ander huishoudelijk meubilair.
Tot mijn vreugde en verwondering begon er toen juist een klein waterig zonnetje te schijnen. Mijn humeur werd er al beter op! Koud was het niet en Antwerpen gaf vandaag een rustige aanblik. Weinig verkeer, weinig lawaai. Een sfeervolle herfstdag. Wanneer ik een vast doel heb om naar toe te gaan, volgt Chiara, mij gehoorzaam en gewillig. Als ik niet ècht een doel heb, mag zij haar zin doen en dus was zij vandaag mijn geleidehond. Zachtjes leidde ze mij richting stadspark en ik vond dat een goed idée. Heel even dacht ik eraan om de tram te nemen naar het Schoonselhof en bloemen te gaan zetten op de strooiweide. Allerzielen komt eraan, hè? Maar ik bedacht me en volgde mijn huisdier dus naar het stadspark. En ach mensen, wat was het er mooi. De bomen in herfstkleuren, de wandelpaden bezaaid met de afgewaaide bladeren die een kleurijk tapijt onder mijn voeten vormden, een lichtblauwe hemel en een zonnetje dat al die kleuren nog eens zo mooi maakte. Ik wilde een foto maken vanal dat schoons, maar ik besefte dat die schoonheid niet "te pakken" is. Je moet ze voelen, ruiken, horen, en er in onder gaan. Ik stond onder een hoge boom die gouden takken had en hoe hoger ik keek des te groener werden zijn naalden die scherp afstaken tegen het blauw van de hemel. Ik begreep dat zoiets niet te fotograferen is en dat het maar een eenmalig moment van gelukkig zijn is. Je één voelen met de natuur.
Ik dacht aan mijn kleinkinderen die op school waren, aan mijn kinderen die aan het werk waren, en aan alle kinderen en mensen die nu opgeslorpt werden door het moordende ritme van de moderne maatschappij. Als opgejaagde konijnen razen de jongere mensen door het leven. Hen wordt geen rust gegund...Presteren, presteren, geld verdienen en liefst direct weer consumeren opdat de grote bazen nog rijker en machtiger zouden kunnen worden.
Hola, kun jij er niet tegen? Heb je van dit alles een maagzweer gekregen, een tumor of een ferme depressie? Geen nood, U valt uit de boot, U krijgt een kleine uitkering, net genoeg om te overleven en een ander neemt Uw plaats vlijtig in! Tot ie er ook bij neervalt!
U krijgt Uw brood en spelen, zoals de misplaatste missverkiezingen, de leugenachtige voetbal en gedrogeerde wielerkoersen, en de lotto die U ooit eens gaat winnen en U waarschijnlijk gelukkig gaat maken!
Maar Uw buikje is doorgaans (te)goed gevuld en Uw hersenen worden gebrainstormed door de media en perslui die op hun beurt ook weer hun oren naar de "grote bazen" laten hangen!
Als Senioren sta je aan de kant. Je kijkt er naar en voelt je machteloos, sprakenloos, troostenloos, wezenloos. Niemand neemt je aux sereus, je weet er niets van, je moet niet zo gek doen, je bent oud en versleten, aftands, uitgeteld, misschien al een beetje Alzheimer?
Maar er was vanmorgen dat ene moment van gelukkig zijn, en dat neemt niemand me meer af. Is het niet heerlijk een senioren te zijn?
|
Ik ben Cauwe Marijcke
