|
In de Gazet van Antwerpen van gisteren, 9 November 2007, las ik een artikel waardoor ik mij diep gekwetst voel. Ik heb gereageerd met een brief naar de redactie te sturen. Dat luchtte mijn hart op, maar of ze het zullen publiceren, dat is nog af te wachten. Waarschijnlijk hebben enkelen onder U het betreffende artikel ook gelezen en wellicht bent U ook gekwetst.
Ik neem mij regelmatig voor om mij niet meer zo druk te maken en in de sfeer van de zogenaamde "heilige onverschilligheid" te blijven zweven, wat geen onaangename gemoedsheidstoestand is, maar het vuur diep in mij blijft smeulen en breekt af en toe baan.
Ik daalde dus uit mijn "hogere sferen" neer om de krant te lezen, want hoe je het ook draait of keert, de regeringscrisis is iets wat een mens niet onverschillig laat. Het is een veel spannender soap dan "Thuis" of "Familie" of "Sara". Al die gepijnigde gezichten, die moedeloze blikken, die afhangende schouders en zure glimlachjes voor de genadeloze flitsende camara´s, is prachtig beeldmateriaal voor een film met als tite: Sterren zakken door het ijs!
Terug nu naar het krantenartikel. Geschreven door de journalist Gunter Willekens, waarin geriater Lucien De Cock de senioren als een dievenbende afschildert. Wij, senioren, wij gaan op het criminele vlak omdat ons pensioen doorgaans te klein is en "we toch niets meer te verliezen hebben!"
Ik vind dit een nogal krasse uitspraak.
Ik heb aan de krant geschreven dat ik nog een heleboel te verliezen heb, o.a. mijn zelfrespect, en het respect en de liefde van mijn kinderen en kleinkinderen.
Stel je voor dat mijn dochter aan mijn kleinzoon van 10 jaar zou moeten zeggen: "Wij gaan Oma vandaag bezoeken. Ze zit wel even in de gevangenis. Omdat Oma´s pensioen wat aan de kleine kant is heeft ze hier en daar wat gestolen. Je Oma is een dievegge. Vertel het morgen niet aan je schoolkameraadjes, hoor!"
Wat die kleine natuurlijk wèl doet, want een kind is in die zaken doodeerlijk.
Door dit artikel te lezen, ben ik me ervan bewust geworden dat ik ondanks mijn seniorenstatuut nog heel veel bezittingen heb die ik zou kunnen verliezen.
Dat is dan weer een groot pluspunt aan de hele zaak.
Ten eerste het respect en de liefde van mijn kinderschare: van onschatbare waarde, dus niet te verliezen!
Het respect en de liefde van mijn vrienden-en klantenkring. Niet te verliezen, zeg!
Ik ben gezond van lijf en leden en volgens mijn kinderen ook nog bij mijn volle verstand. Ik zou dat niet graag verliezen.
Ik heb een blanco strafblad; liever ook niet verliezen. Ik heb stemrecht en heb dus onrechtstreeks meegewerkt aan de regeringscrisis. Mijn stem telt mee; wil ik ook niet verliezen, hoor! Ondanks de soap van het moment. Er kan best nog iets moois uit Yve Leterme´s hoed getoverd worden....
Ik wandel dagelijks met mijn labrador Chiara door de straten van Antwerpen en heel dikwijls loop ik ook door de Begijnenstraat langs de grauwe, triestige muren van de Antwerpse gevangenis. Er is een klein, smerig, slecht onderhouden perkje groen naast de ingangspoort. Chiara heeft daar altijd veel tijd voor nodig om het te doorsnuffelen. Dan kijk ik wel eens omhoog en zie de kleine getraliede raampjes, de camara´s op het dak, de met prikkeldraad omwonden omheining en dan zucht ik eens diep. Ik heb medelijden met de mens die daarin opgesloten zit. OK. Die mens zal dat verdiend hebben! Er zijn inderdaad zeer ongure individuen op deze wereld met een zwaar lot, een zwaar karma. Het is beter voor ons dat de maatschappij optreedt en hen voor korte of langere tijd achter slot en grendel zet.
Mij valt het me helemaal niet moeilijk om aan de verlokkingen van de consumptiemaatschappij weerstand te bieden. Wat moet ik met al die spullen? Met al die materie? Met al die luxe? Met al dat exotische eten en al die frisdranken? Ik heb iets wat onbetaalbaar is: mijn vrijheid , mijn grote, blije vrijheid, mijn grootste schat, mijn grootste rijkdom. Ik sta op wanneer ik wil, ik ga naar bed wanneer ik wil, ik eet een lekkere, bruine boterham wanneer ik wil, of ik eet niet als ik niet wil, ik ga de straat op, in regen en wind, of in zonneschijn, ik loop langs de Schelde met mijn haren wapperend in de wind of met een potsierlijke, oude hoed op. Hier en daar staat een fonteintje met fris drinkwater. Wie doet me wat?!!Wie houdt me tegen?
Mensen, ik bezit mijn vrijheid. Misschien komt er een tijd dat ik als senior minder valide ben en dat ik dan wat minder hoog van de toren zal blazen! Maar vandaag heb ik mijn vrijheid, en ik had ze gisteren en eergisteren en de dagen daarvoor en misschien, als God het wil, morgen ook en overmorgen en de dagen nadien.
Zou ik die mooie vrijheid willen verliezen? Dat Godsgeschenk?
Mijnheer Lucien De Cock: een senior heeft nog heel veel te verliezen, hoor!!!!!
|
Ik ben Cauwe Marijcke
