Het was vandaag een fijne dag. De zon was van de partij en met onze Moby Dick waren we in Genk. In feite waren we gisteren in de namiddag al vertrokken en hadden we ons rijdend huisje op een mooi plaatsje gezet. Een beetje buiten het gewoel van de vele andere mensen die ook met hun mobilehome, caravan of bus naar het crossgebeuren waren afgezakt om een sportief en ontspannend week-end te beleven.
Heerlijk om´s morgens tussen het groen wakker te worden en de frisse dennengeur te kunnen opsnuiven. Naarmate de dag vordert, verdwijnt de dennengeur en wordt de lucht bezwangerd door de geur van omgewoelde aarde vermengd met benzinedampen van de crossmotors. Maar zelfs die geur is me vertrouwd en heeft een zekere emotionele waarde. Het crossvolkje is een vredig volkje. Er heerst altijd een goede stemming.
De renners leven zich uit in hun sport, de supporters schreeuwen hun longen uit hun lijf om hun "poulain" aan te moedigen en tussen de middag zitten de mensen allemaal lekker te smikkelen. Het is precies één grote familie. Natuurlijk, waar mensen zijn, wordt er gemenst en het zal best niet overal en altijd koek en ei zijn op dat crossgebeuren, maar ik ben een mensje dat zo ergens aan de buitenkant van dat crosscircuit bengelt en mijn neus liever in een mooie roos steekt dan in andermans zaken, dus veel gaat aan mij voorbij.
Soms waag ik me dicht bij de omheining van het strijdgewoel en wanneer mijn zoon dan van start gaat, knijp ik mijn ogen toe.....
Wanneer ik ze weer opendoe en mijn oren wat bekomen zijn van het motorgeronk, zie ik een enorme stofwolk en hoor ik in de verte het gebrom van de crossers die al tot aan de andere kant van het circuit zijn geraasd zijn. Soms ligt er één of andere renner in het zand van de startbaan te bijten, maar doorgaans loopt het goed af. 
En dan beginnen Klaartje en ik aan een lange wandeling door de bossen, of door de weiden, of ik doe gewoon zo maar zo´n beetje sight-seeing in een klein landelijk dorpje. Mijn zoon crosst nu al ongeveer zo´n 30 jaar, dus het crossen heb ik wel gezien. Niet dat ik al die 30 jaren erbij geweest ben! Oh nee, er waren perioden dat hij en ik het te druk hadden met andere dingen en dat we door allerlei omstandigheden minder kontakt met elkaar hadden.
In menselijke relaties, ook tussen moeders en zonen, is het hetzelfde als in de natuur. Alles is in beweging, zoals eb en vloed in de zee, zijn er perioden van aantrekking en afstoting. Soms kom je prachtig overeen met een ander mens, en dan, boem patat, spat de vriendschap, de genegenheid of de liefde in gruzelementen. Toen ik heel jong was, was ik daar altijd heel erg van ondersteboven. Verdriet, spijt, wroeging, boosheid en verwondering streden dan om de voorrrang in mijn hart. Vragen zoals " wat heb ik verkeerd gedaan?" en "waarom loopt het nu zo verkeerd af?",  bleven mij dan wekenlang of soms nog veel, veel langer kwellen...... 
Ik herinner mij nog goed de dag op de lagere school, dat in de tekenles, een jongen uit mijn klas, een ferme kras over mijn tekening haalde. Het tekenblad was zelfs gescheurd. Verstomd bleef ik zitten, niet begrijpend. En ik dacht: "Waarom doet die jongen dat? Ik doe dat toch ook niet!"  Tja, jaloers zijn op andermans talenten, ik kende het niet. Ik maakte mooie tekeningen en ik kreeg altijd hoge punten. Het zal die jongen dwars gezeten hebben!
Ondertussen is er wel meer gebeurd dan dat. Veel meer. Er staan ferme krassen op het papier van mijn levensloop. Het verknoeien van die tekening was nog maar het begin van mijn reis naar volwassenheid. 
Dat doet me nu denken aan de inhoud van de Tarotkaarten. De eerste kaart heeft als titel : de Zot en draagt het cijfer 0. Deze kaart is het begin van de levensreis die door de 22 volgende kaarten symbolisch wordt weergegeven en "Het Pad" wordt genoemd. Het pad dat leidt naar de wijsheid om het leven een klein beetje te gaan begrijpen en er in vrede mee te kunnen omgaan. Moesten meer mensen dit pad willen gaan, dan zouden de ziekenhuizen en de psychiatrische instellingen niet meer bomvol zitten en zou België in de statistieken van zelfmoorden niet bovenaan in de top tien staan!
Maar ja, de mensen die het ver schoppen (!), en daardoor veel te zeggen hebben, kraken de spirituele wetenschappen af en daarmee ook de veerkracht van heel veel mensen. Het volk zou eens te wijs mogen worden! Dat is veel te gevaarlijk voor hun veel te dikke portemonnaies.
Bovendien, de mensen die ondanks de tegenwind van de zogenaamde wetenschappers toch op het pad trachten te lopen, ondervinden dat die tocht lang niet gemakkelijk is. Het is een weg vol valkuilen en afgronden. Het is een pad van vallen en weer kreunend opstaan. En verder strompelen. Maar de inzichten en wijsheden en liefde die je onderweg vindt, zijn wel pareltjes. Je blijft er jong en gezond bij!
Maar, het is al laat geworden. Ik ga mijn bedje opzoeken. Moby staat weer op zijn lugubere parking en morgen is het weer een nieuwe dag. Als het even kan zal ik morgen iets meer vertellen over "de Zot" die onvervaard, naïef en vol vertrouwen "op pad" gaat.