De eenzame nacht op de lugubere parking in het hartje van een rustig provinciestad is goed verlopen. En nu, op het einde van een eenzame zondag, schrijf ik nog even in mijn nieuwe blog. Veel byzonders is er vandaag niet gebeurd. Een grote wandeling gemaakt met Klaartje, op zoek naar lekkere, verse broodjes, maar dat was tegen de kin geklopt. De schaarse bakkerswinkels die ik vond terwijl ik door de natte en verlaten straten wandelde, waren allemaal gesloten. Tja, ik woon gedeeltelijk in mijn mobilehome en gedeeltelijk in een piepklein studioke in het centrum van Antwerpen en daar word je ´s zondagsmorgens wakker door de geur van versgebakken pistolets die vrolijk binnendringt. En die geur van verse pistolekes wordt vergezeld door de geur van gebakken vis, gebakken kip en van allerlei andere lekkernijen die op de Vogelmarkt verkocht worden. Toch nog altijd leuk die Vogelmarktsfeer. De markt wordt nog altijd druk bezocht en veel kraampjes zien eruit als schilderijen met het rood van de appelen en de tomaten en het groen van de kroppen malse sla. Mensen van alle nationaliteiten verdringen zich voor al dat uitgestalde lekkers en de marktkramers roepen zich schor met hun waren aan te prijzen. Maar veel vogeltjes zitten er niet meer op de Vogelmarkt. De angst voor de vogelgriep slaat om zich heen. Een paar angstige kippen zitten nat en verkleumd zachtjes te kakelen en hier en daar probeert een kanari de stemming erin te brengen door met veel flair een liedje te fluiten. Dat doet me denken aan mijn laatste wandeling in de buurt van Herenthout. Je hebt daar de Kruiskensberg, een ydillisch maar enigszins verlaten en verwaarloosd bedevaartsoord. De natuur is daar prachtig. Bos, heide, velden, een oneindig zicht op de blauwe of grijze hemel aan de rand van het bos en even verder slingert het riviertje de Nete zich door het landschap. Ook daar is een grote parking, ja, ik moet het hebben van de parkings, hè? Mijn mobilehome staat daar dan gelukkig niet zo eenzaam, want veel wandelaars parkeren daar hun auto om eens een fikse wandeling te maken. Ook voor Klaartje is het daar interessant, want bijna al die wandelaars hebben een hond mee.... Midden in het bos ligt een klein ven verborgen. In het ven is een eilandje. Het is daar een ècht paradijs. Enfin, het was een paradijs, want de grootste charme van het ven, de aanwezigheid van een kolonie witte ganzen, van bontgekleurde eenden, van hoogpotige reigers en andere gevederde vrienden, was er niet meer. Stil en leeg was het nu daar. Triestig waggelde nog een tamme, witte gans rond het meer, achtervolgd, weggejaagd door een koppel knobbelganzen die het rijk voor hen alleen wilde hebben. Verboden te voederen, hing er op bordjes aan de bomen. Het dier werd letterlijk uitgehongerd. Ik heb het stiekem toch gedaan...., maar de volgende dag was hij verdwenen. Waarschijnlijk ook opgehokt.... Ik kreeg een telefoontje van een vriendin. Haar relatie met haar vriend is verbroken, vertelde ze, en nu ben ik veel thuis, ik heb ook ophokplicht gekregen. Ik moest er wel om lachen.... Maar hebben wij allemaal, als mens, geen ophokplicht gekregen? Er moet zo veel en er mag nog zo weinig in deze gestresseerde samenleving; Het is dan ook daarom dat ik mijn leven verleden jaar resoluut heb omgegegooid. Ik voel me een vrije vogel...
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Ik ben Cauwe Marijcke
