Sereen besloten ze een punt te zetten achter hun 26-jarig huwelijksleven.
Hij omdat zijn hormonen een krachtige dans inzetten bij het zien van andere vrouwen, maar in de echtelijke sponde daarentegen, samen met hem in een vredevolle slaap vielen.
Zij omdat bij het horen van zijn sleutel in het slot van de voordeur de vlinders in haar buik vleugellam bleven.
Sereen verdeelden ze de inboedel. Het huis keek gelaten toe. Al hetgeen het huis jarenlang met zijn warme en  hechte muren had beschermd, verdween. De twee dochters staarden verbaasd, verstomd, naar het leger wordende nest. Flarden van herinneringen maakten zich los, losten zich op in de grijze wolkenlucht, zoals vroeger de knetterende houtsblokken in de open haard.
De oudste dochter ontfermde zich over de hond. De jongste nam de kat.
Aan één van de hoge, van gordijnen ontdane vensters prijkte het bekende schreeuwend rode plakkaat: Huis te koop.
De toekomstige eigenaar zou voortaan de rozen moeten snoeien en de haag bijknippen.
De nieuwe huisvrouw zou met haar ijver de koperen deurklopper doen glanzen in het zonlicht.
Opgetogen en enigszins bedwelmd volgde hij de wervelende dans van zijn hormonen. Er kwam weer kleur in zijn leven en op zijn wangen. Zijn levenslust werkte aanstekelijk en deed zijn carrière pijlsnel omhoog gaan. Een vent die op zijn vijftigste nog de bloemetjes durfde buiten zetten, verdiende promotie....
De cylinderinhoud van zijn wagen verdriedubbelde in snelheid en kracht. De kussens onder zijn zitvlak verdriedubbelde in comfort en zachtheid.
En zij, zij schilderde vlinders. Kleine, tere "witjes". Toen "blauwtjes". Daarna grote bontgekleurde vlinders.
En ze liet zich schilderen. Door jonge, aankomende artiesten. Dromend lag ze terwijl men haar nog mooie rondingen op het maagdelijk doek trachtte weer te geven. Sommigen onder hen mochten meer. Hun ogen en hun handen bevrijdden haar bevroren vlinders. Eerst de "witjes", dan de "blauwtjes", daarna de grote bontgekleurde.
Op een dag werd hij wakker. Hij keek naar de slapende vrouw die zijn bed deelde. Ze was jong en mooi. Met borsten zoals hij ze graag had. Zijn vingers gleden over haar huid. Ze voelde aan zoals hij het graag had. Verbaasd constateerde hij hoe vredevol zijn hormonen zich gedroegen. Eigenlijk was dat al lang zo. Sinds weken? Maanden? Een half jaar?
Hij besloot op reis te gaan. Alleen. De behoefte om alleen erop uit te gaan, drong zich aan hem op. Vroeger gingen zijn ex en hij wel eens naar een klein hotelletje aan zee. Op één van die kleine Zeeuwse eilandjes.
Eén telefoontje volstond. Kamer 14 was gereserveerd.
Op een dag had zij genoeg van de jonge, aankomende artiesten. Ze bedekte haar naaktheid en ging naar haar flatje. Ze zette zich achter haar schildersezel en schilderde haar laatste vlinder al wist ze dat zelf niet. Op het doek danste een grote bontgekleurde vlinder tegen een blauwwitte achtergrond. Het deed haar denken aan de zee. Aan witte wolken boven het Zeeuwse strand. Eén telefoontje volstond. Kamer 15 was gereserveerd.
Hij droeg haar koffer naar zijn kamer. Zij schikte zijn toiletgerief. Later zaten ze samen op het terras en keken naar de zee, naar het strand, naar de wolken. Toen het donker werd gingen ze naar bed en vonden elkaar, sereen, zoals het past voor mensen die elkaar al heel lang kennen. Daarna vielen ze in een vredevolle slaap. Hij, zij, de hormonen en de vlinders.

Uit mijn onuitgegeven bundel met korte verhalen.