Het is maar triestig weer op deze paasdagen. Het is droevig om naar buiten te kijken en de gehaaste marktgangers onder hun paraplu te zien lopen. Het is droevig om naar binnen te kijken naar de marktplaats die mijn hart is. De regen valt op mijn hoofd terwijl ik de hond vlug uitlaat en de regen valt in mijn hart wanneer ik troosteloos door het park loop. De krokussen liggen geknakt en verdord in het natte gras en ik kan het niet nalaten om deze bloemen te vergelijken met de bloemen die ooit in mijn hart bloeiden en ook geknakt werden. Mijn zoon Frank die gebrandmerkt werd als brandstichter van zijn eigen zaak, is op 29 maart bij de politie in Brussel geweest om een test met de leugendetector te ondergaan. Grote vreugde alom toen bleek dat de tests hem vrijstelden van schuld. Maar ja, ons leven is wel geknakt door deze brandstichting. De pers en de televisie was er rap bij om hem in het nieuws te brengen toen hij onder verdenking werd gesteld. Met de boeien om werd hij een paar uur in de bak gezet; hij werd geïntimideerd, vernederd en behandeld als een crimineel. Op het nieuws werd gezegd: de man is vrijgelaten wegens bewijs. Ja, ga daar maar eens tegenaan! De financiele kantoren legden beslag op de rekeningen, kredieten werden teniet gedaan, borgsommen werden geblokkeerd en de leveranciers waren plotseling niet meer thuis! Dat er nu op het nieuws zou komen dat een mens onschuldig wordt bevonden; daarin heeft de media geen interesse. Dat is geen sensatie! Het heeft een vol jaar geduurd. Intussen moet mijn zoon wel overleven zonder een inkomen en werden we met met de nek aangekeken.... en wanneer mijn spaarcentjes vrijkomen, dat zal nog lang duren, want er is brand gesticht en wie is de dader? De zaak blijft dus aanslepen. En wanneer er geen dader wordt gevonden? Wat dan? Ik zal waarschijnlijk al als as in de wind spelen alvorens de financiele kant van de zaak rond is! Ach, het is niet eerste onrecht dat mij is aangedaan. Dat bedoel ik als ik schrijf dat de bloemen in mijn hart een stille dood zijn gestorven. Ondanks mijn moeilijke start in het leven doordat mijn ouders al scheidden in mijn eerste levensjaar en ik dus mijn moeder nooit gekend heb, ondanks dat mijn vader mij dumpte als veertienjarig meisje bij zijn zuster en niet meer naar mij omkeek, ondanks dat een slechte vrouw mijn man na 35 jaar samenzijn verleidde in zijn penopauze, ondanks veel financiele zorgen, ondanks de ontelbare problemen met de opgroeiende en volwassen kinderen en schoonkinderen, waar ik alleen voor sta, ondanks het verlies van mijn tweede partner door zijn dood, ondanks vadertje staat die mij onschuldig van fraude beschuldigde en mij gedwongen heeft mijn huis te verkopen, ondanks de ruzie met mijn enige zuster die mij voor hoer uitschold na het publiceren van mijn kleine roman, ondanks een heleboel andere onaangename voorvallen, ondanks dit alles bleef ik geloven in een betere toekomst, in de goedheid van de meeste mensen, bleef ik overeind met optimisme en een lach. Maar het gekonkel en negatief gedoe van mensen houdt maar niet op. Ik ben het moe. Ik moet eerlijk zeggen dat af en toe het Scheldewater lonkt.... Mijn hond Chiara houdt mij nog hier. Wat zal er met haar gebeuren wanneer ik er voor kies uit dit leven te stappen? De "goedheid" van de mensen kennende zal dat niet fameus zijn! Het asiel en dan na een tijdje "het spuitje". Ik wens mezelf en U allen een zalig Pasen toe; vrolijk kan ik het niet noemen, dat is blijkbaar verleden tijd. Voor mij en zoals ik begrepen heb: voor heel veel mensen, zeker voor de mensen die van goede wil zijn, maar die door de roofdieren onder ons opgegeten worden. Ik heb een bijverdienste gevonden die mij er bovenop zou kunnen helpen.. Ik ben benieuwd of men mij gaat uitbetalen! Ik vertrouw niets of niemand niet meer. De bloemen zijn geknakt. Een voor één. Hopelijk zal het lentezonnetje, als dat nog komt, een paar nieuwe scheutjes doen groeien, want mensen, wat is het moeilijk om met al die geknakte bloemen te leven.
|