We waren een paar dagen met vakantie op een boerderij in Dalfsen (Nederland/in de buurt van Zwolle). Onze Moby mocht op het erf staan. 
Mensen, wat was het daar prachtig. Urenlang hebben we in de herfstbossen gedwaald.
Nog nooit zoveel paddenstoelen bij elkaar gezien.
Nu sta ik weer op de lugubere parking en wanneer ik naar buiten kijk zie ik zware, grauwe wolken waaruit onophoudelijk pletsende regen valt in toch al immensgrote plassen, 1 enkele kale boom en een kletsnatte Chiara die triestig haar ochtendwandelingetje aan het maken is.
Nu komt ze binnengerent, nat en vuil, modderig duikt ze in haar mand. Ze krult zich tot een rondje ineen en ja hoor, ze slaapt alweer!
Ik zie ze nog met een lachende bek rondrennen in de herfstbossen. Geen leiband, geen beperkingen.
Het was stil in de bossen. Een klein, scheef zonnetje bescheen de met mosbegroeide bodem waarop de vele paddenstoelen welig tierden. De blaadjes vielen geruisloos neer uit de bomen die door de herfst prachtig gekleurd waren en eigenlijk voor zo diep in November, nog goed in het blad stonden te pronken met hun schoonheid.
Zo´n wandeling door het bos doet een mens deugd. De natuur geneest. Aan alle mensen die met een herfstdepressie zitten, zou ik willen aanraden om eens een goede natuurwandeling te maken.
Je bekomt dan als mens van de pijnlijke aanvaringen met de maatschappij, waarin mensen als gekken rondspringen om de beste, de mooiste, de geniaalste te zijn; een wereld waarin mensen alles doen om maar rijk, beroemd en gelukkig te worden op andermans nek, maar integendeel van gelukkig te zijn, ´s avonds als gestresseerde konijnen doodmoe in bed te vallen.
Een wereld waar mensen in haat en nijd  "vooruit"  willen komen; een wereld waar in door oorlogen dood, verminking en vernieling wordt gebracht om de heerschappij van olie, geld en macht; waarin baby-zeehondjes levend gevild worden, waarin kinderen, zwakkeren, minderbegaafden verhongeren, verwaarloosd en/of mishandeld worden; waar in het idiote (vracht)verkeer alle dagen tientallen verkeersdoden vallen, waar de ijskappen smelten, de ozonlaag verdwijnt en het milieu naar de vaantjes gaat. En waar de ministers ons dagelijks aanmanen om nog harder te werken om de economie aan te zwengelen, om nog meer belastingen te betalen zodat zij in hun riante villa´s met de kameraden champagne kunnen drinken en kaviaar  smullen!
Juist zoals Chiara zou ik me in mijn mandje willen inrollen, inslapen en vergeten....van die wrede, vreemde wereld verdwijnen, desnoods eraf springen, maar waar naartoe, en ben je er dan van af, van al die vragen en pijn?
Onze gastheer in Dalfsen is van beroep boer. Geen klagende boer. Voor dag en dauw melkt hij zijn 55 vrouwen, met de moderne melkmachine weliswaar!, en in weer en wind brengt hij zijn 55 vrouwen naar de weide om ze ´s avonds weer veilig terug te voeren naar de inmiddels gereinigde stallen.
De boer is een lange, slanke man, met een knappe kop, in de bloei van zijn leven en goed gekleed ondanks zijn toch wel grof beroep. Hij is intelligent, sociaal, modern van opvattingen en een goede vader voor zijn 3 opgroeiende kinderen die net zoals zo vele kinderen alle luxe en comfort krijgen.
Hij neemt ons mee naar een zogenaamd "koeienhotel". We kijken ons ogen uit. Meer dan honderd koeien "logereren" in dat hotel: een grote, verwarmde ruimte waarin licht en lucht niet ontbreken. De koeien kunnen rustig rondwandelen, maar volgen toch ongemerkt een zeker parcours dat hen naar de computergestuurde melkmachine leidt, gelokt door "een lekker hapje". Wanneer er zich voldoende melk in de uiers bevindt, zoeken de zuigers automatisch de tepels en wordt de koe gemolken. Wanneer de melkvoorraad nog onvoldoende is, krijgt de koe wel haar lekker hapje, maar wordt weer verder wandelen gestuurd. Tijdens haar wandeling ontdekt ze mooie,zachte plekjes om te gaan liggen herkauwen en wanneer ze honger krijgt wandelt ze naar de voedselbank waarin ze zij aan zij met haar zusters eten kan wanneer en hoeveel ze maar wil!
Er zijn zelfs enkele kraamkamers, en wanneer de opzichters zien dat er een "tochtige koe" onrustig wordt, wordt ze bevrucht door kunstmatige inseminatie en wordt ze naar een naastliggende ruimte gebracht waar ze samen met haar lotgenoten rustig haar zwangerschap mag beleven.
Hier en daar hangen ronddraaiende borstels waar de dames hun toilet kunnen maken en reken maar dat ze er gebruik van maken. Je ziet ze genieten.
Met hun vochtige, vriendelijke ogen kijken ze je aan, geduldig hun lot ondergaand en ik moet denken aan de dierenriem waarin "de Stier/koe" het dierenriemteken bij uitstek is van trouw, werkzaamheid, geduld en nuttig zijn.
Bij haar leven geeft ze liters en liters melk, schenkt ze de boer ieder jaar een kalf en na haar dood wordt haar hele hebben en houden benut. Haar vlees voedt de mens; haar huid beschermt tegen kou of hitte, zelfs de haren van haar staart vinden we terug in borstels en bezems en van haar beenderen wordt lijm gemaakt.
In de winkels kopen we allemaal die lekkere, voedzame melk, die goede boter die van elke boterham een feest maakt en een "broodje kaas" gaat er bij iedereen wel in!
Welk een geschenk van de natuur, die koeienmaag die uit 4 verschillende delen bestaat. Geen machine kan dat namaken!
Ik dronk vanmorgen mijn melk met iets meer dankbaarheid dan vroeger; ergens heeft een koe die voor mij gemaakt en ergens heeft een boer het geduld en de werkzaamheid om met die koebeesten om te gaan! En dan moet je de geur en de vettigheid van de mest niet vergeten, die de boer er op de koop toe mee moet bijnemen.
In het hotel wordt de mest wel automatisch verwijderd en er was  bijna geen stank te bespeuren.
Onze vriend/boer stond daar te watertanden; hij zag het wel zitten om zijn boerderij met zoiets te moderniseren, maar....het is onbetaalbaar en zijn kinderen voelen er niets voor om hun vader op te volgen en vrouwlief, ach, die is al vertrokken voor een gemakkelijker leven in de stad....
Zijn 55 vrouwen in de stal die denken er niet aan hem te verlaten.....ze hebben het te goed bij hem!