Lang gedacht dat ik nooit meer mijn Mijmeringen zou neerschrijven. Het creatieve vuurtje dat in mij brandde was gedoofd, dacht ik, en zie een klein vonkje schijnt toch nog te overleven. Dit is geen leuke, aangename blog meer met mooie en grappige verhalen over een seniorendame die samen met haar labrador van het leven geniet op haar manier. Een vrouw die dacht: "Ik ben nu min of meer in mijn "goede, oude dag" beland en we maken er alle dagen het beste van!" De grote romantische dromen die we in onze jeugd droomden, dat hoefde niet meer. Een mens komt er achter dat romantiek een luchtspiegeling is, een fata morgana in de woestijn van het leven. Het hete zand van de woestijn brandt op de huid, de droogte voert de dorst naar ongekende wanhoop en en de honger naar geluk en vrede laat de ingewanden ineenschrompelen. Toch strompelt een mens verder....de overlevingsdrang is sterk. Zo ook het optimisme dat bij iedere negatieve ervaring toch weer parmantig zijn kop opsteekt. Het leven is vanaf mijn geboorte moeilijk geweest, maar mijn optimisme sleurde mij overal doorheen. Bij problemen stampte ik met mijn voeten op de grond en zei: "Jullie daarboven, jullie krijgen mij er niet onder!" Vanaf mijn prille begin wist ik dat ik hier op aarde niet thuis hoorde: ik wilde terug naar "huis", hoewel ik helemaal niet snapte wat ik daarmee bedoelde. "Zij", mijn huisgenoten hadden mij naar de aarde verbannen, zo voelde ik het aan. Ik kreeg nog de boodschap mee: "Je moet de cirkel sluiten." Een boodschap van de gidsen, boodschap die ik nog steeds niet helemaal begrepen heb..... Ik had nog nooit van gidsen gehoord. Waar zou ik het gehoord moeten hebben? Met ouder worden ben ik veel gaan begrijpen..... Ik heb dus een relatie met "gidsen".
Ik had ooit eens een fijne vriendin, ja, ook vriendschap verdwijnt soms ineens uit je leven, zelfs voor vriendschapsrelatie zijn wij mensen dikwijls te bekrompen en te kleinzielig, en deze vriendin zei tegen mij: "Misschien is het wel de bedoeling dat je er eens "onder gaat!" Wel het leven heeft mij verschillende malen laten kopje duikelen. Soms had ik het goed, soms heel goed, en dan ineens kwam er een bliksemschicht en gooide mijn veilig kaartenhuisje inéén. Weg liefde, weg zekerheden, weg veilige woning, weg centen. Verschillende malen ben ik in dat zwarte gat geduikeld. En kijk, ik kwam er altijd weer door. Beschadigd, met veel builen en blutsen, maar "ze krijgen mij er niet onder, wat denken ze wel!" Uit iedere crisis kwam ik sterker uit, zo dacht ik toch.... En nu op mijn oude dag, zouden "ze" me toch wel met rust laten, zeker? Nee dus! Deze crisis in mijn 74e levensjaar heeft mij dus inderdaad "ten onder doen gaan". De jeugd is vervlogen, de volwassenheid is vergaan, het élan verzwonden en met de veerkracht is het als met de spieren en botten, het is niet meer hetzelfde... Om kort te gaan, ik ben flink ziek geweest. Drie weken lang een hoofd waar een smidse in was beland en een keel waarin een monster zich te goed deed. En dan ligt een mens daar. Alleen, want sinds 1995 kan ik met geen enkele man nog een relatie aangaan. Af en toe wel eens geprobeerd, maar na enkele teleurstellingen kom je er wel achter dat ze je "te vreemd" vinden, te "moeilijk", te "onafhankelijk", niet "slaafs" genoeg, dat je liefde en begrip boven seksualiteit stelt en dat de man juist dat seksuele beest in zich nog eens wil uitleven, maar daar helaas niet in slaagt en jou als vrouw de schuld geeft van zijn impotentie en frustraties. Niet erg, een mens kan volmaakt tevreden zijn met zichzelf. Dat is uiteindeijk de bedoeling van het leven. Maar ja, je bent ziek en dan verlang je wel eens naar een begrijpende partner die je handje vasthoudt en een glaasje water voor je haalt. En de hond uitlaat....3 keer per dag. Je overdenkt je leven en denkt: tja, ik heb er niet zo veel van terecht gebracht.....ik heb geen huis meer, geen geld meer, geen vleugelpiano meer waar ik me zo heerlijk op kon uitleven, geen mooie meubelen meer, geen tuin meer vol bloeiende rozen, geen veilig toekomstbeeld meer; alles is mij afgenomen.Het beeld van een dakloze vrouw loert om de hoek. En waar is iedereen nu die ik met zoveel liefde tegemoet ben getreden? Wat heb ik verkeerd gedaan? Waar is het fout gegaan? Waarom is mijn hand die ik liefdevol naar iedereen uitstrekte, altijd weggeslagen? Waarom wordt bij een familiale begrafenis de deur van de koffietafel voor mijn neus gesloten? Waarom wordt er bij het huwelijk van mijn kleinzoon geen enkele foto van mij en het bruidspaar gemaakt en wel met de andere grootouders? Waarom krijgt iemand tranen in zijn ogen wanneer er een kind een nacht niet naar huis komt en wordt mij met één klap een dochter en kleinkind ontnomen? Ik ben destijds naar een oogarts moeten gaan omdat ik niets meer zag van het schreien. Ik was blind. Gelukkig gaan zo´n dingen over.... Waarom doen (schoon) familieleden mij altijd verdriet? Waarom doen zo veel mensen mij verdriet aan? De waslijst van verdrietigheden is oneindig. Ben ik dan zo een onmens? OK. Ik geef toe dat wanneer men mij te veel tergt, ik ook goed kan uithalen. Ik ben geen engel. Maar moet ik mij dan helemaal laten vertrappelen? Mijn zonen en hun geliefden vinden mij geen onmens, gelukkig, en zijn heel goed voor mij geweest. De hond werd uitgelaten,er werd naar de apotheek gegaan, ik werd naar de dokter begeleid en kreeg lekkere hapjes die ik helaas niet altijd kon binnenhouden. In hun ogen las ik begrip, liefde en bezorgheid. Dat zijn dus lichtpuntjes waardoor je niet helemaal de dieperik in gaat! Ik belandde in de hel deze afgelopen weken. Weer overviel mij het gevoel: Heer, neem mij weg van deze aarde. Laat mij naar huis gaan! Ik pas hier niet! Alles wat ik doe of zeg valt in verkeerde aarde. Hoewel ik alleen maar liefde geef en vraag... In mijn hoofd klopte gedurig de hamerslagen van de smidse en in mijn keel vrat het monster alle woorden op die ik zo graag zou willen uiten. Waarom heb ik zo´n moeite met de intermenselijke relaties? In het diepste van de hel kwam ik ze tegen: mijn Engel en mijn Duivel. We voerden diepzinnige gesprekken. Soms was het een mooi gebeuren, soms moest ik naar het toilet rennen om over te geven. Wat een gal kwam eruit! En toen kreeg ik een mooi visioen. Mijn Engel en mijn Duivel gaven elkaar een hand. De Duivel gaf mij een knipoogje van verstandhouding. Hij werd eerder een jonge schelm dan een duivel op bokkenpoten. De Engel glimlachte. Hem had ik al eerder ontmoet. In zijn ogen las ik oneindige liefde.... Om de Engel in mijzelf te laten groeien is er tegenstand nodig; daar zal onze jonge schelm dan wel voor zorgen. Hij vermomt zich in vele gedaanten....Alles in het leven is gebaseerd op evenwicht. Op Yin en Yang. Ook in mijn ziel is het Yin en Yang. In mijn geweten, in mijn Zijn. Het is aan mij om het te herkennen en ook in de duivelsstreken het goede te vinden.... En nu weet ik het: Er is eigenlijk maar één relatie echt belangrijk. De relatie tussen jezelf en het Goddelijke. Laat de mensen je maar kleineren; laat de mensen je maar niet begrijpen! Laat ze je uitgestrekte hand maar wegslaan, laat ze je liefde voor hen maar in de wind slaan! Als de relatie tussen jezelf en je ziel maar in orde is. Dan doet er niets meer toe. Mijn ziel, mijn engel en mijn duivel, we hebben elkaar ontmoet daar in de hellepijn. We hebben elkaar omarmd. Ik begin te genezen....ik ga weer liefhebben, onvoorwaardelijk....dan voel ik me goed en gezond.....laat de schelm maar komen! Ik lach hem vierkant uit! Hieronder een "tekening" van mijn schelm die ik vandaag maakte....
Reacties op bericht (2)
09-06-2010
Reactie
Perceptie is een raar ding. Ik ben steeds beschikbaar, maar heb ook mijn eigen duivels te geselen. Ik breng mijn filosofische en psycho-sociale hersenspinsels liever in levende lijve, je hoeft me maar persoonlijk aan te schrijven of te bellen, als je dit nog wenst ?
Ter verduidelijking:
De grootmoeder van mijn vrouw staat op geen enkele foto "met het bruidspaar", maar ze is niet minder geliefd dan u, of mijn overleden grootouders. Waarom spreek je ons niet aan, als volwassen, en graag geziene oma, op de dag zelf, als je een foto met ons apart wil?
Ik begrijp ten volle dat je uw gevoelens en moeilijke situatie van je af wil schrijven, maar zelfbeklag of natrappen hebben helemaal geen goede invloed op uw zielsrelatie, dat weet je.
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Ik ben Cauwe Marijcke
