Hallo Bloggers en Blogsters,

Het gewone leven gaat weer zijn gang na alle feestelijkheden en tot mijn pleizer is het vandaag, zondag, mooi weer, zeker voor de tijd van het jaar. Af en toe schijnt er een bleek zonnetje over mijn lugubere parking, waardoor de parking er toch al wat vrolijker uitziet. De hemel is lichtgrijs van kleur en het asfalt glimt nog van de regen die er vannacht weer met bakken is uitgevallen. In mijn mobilehome hoor je dat goed, het tikkelen van de regendruppels op mijn (dunne, polyester) plafondje. Maar ik vind het een gezellig geluid. behaaglijk kruip ik dan nog iets dieper weg onder de donsdeken. Totdat hondlief begint rond te springen en mij op die manier duidelijk maakt dat er een nieuwe dag is aangebroken en dat hij nodig zijn blaas moet ledigen. Ik open dan de deur van de Moby en opgewekt springt Chiara de parking op om tussen het onkruid en de vlinderstruiken een goed plekje te vinden....Ze blijft dan een uurtje wandelen, snuffelt de hele parking af en klopt dan met haar poot tegen de deur om mij erop attent te maken dat ze binnen wil. Gisteren stonden er een krukje en een tafeltje naast de deur en zowaar, ze klopte met haar poot tegen het vensterraam. Koddig hoe menselijk zo´n hond af en toe kan zijn.

Afgelopen vrijdag heb ik voor de eerste keer in het nieuwe jaar ook weer les gegeven in het kaartleggen. Dat zijn altijd fijne uren. Dan voel je nog wat nuttig; de mensen die er voor open staan, de mooie symboliek en psychologie die in de kaarten van de Tarot verborgen ligt, een klein beetje aan het licht brengen. Ik zeg een klein beetje, want ik denk dat er nog veel meer kennis achter zit, dan ik vermoed en kan opnemen. Net zoals mijn hersenen te klein zijn om de grootsheid van het bestaan, de natuur in al zijn facetten, het immensgrote heelal en de zin van het leven te kunnen bevatten.

Ik kreeg een berichtje in mijn postvak van een blogger die mij er vrolijk op attent maakte dat ik niet al te veel moest mijmeren/piekeren. Tja, ik ben ervan overtuigd dat die persoon het goed met me meent en ik bedank hem dan ook voor zijn lieve geste, en waarschijnlijk heeft hij ook gelijk, maar als je nu eenmaal zo geboren bent, kun je dat mijmeren zomaar niet van je afschudden, zoals Chiara haar regendruppels afschudt voor ze de Moby binnenspringt, en naar haar nestje rent. Ik zou het wel willen. Het leven lijkt me veel gemakkelijker als je er wat meer overheen kunt glijden maar......de waardevolle uren doorgebracht met het zoeken naar de zin van het leven, zou ik voor geen goud willen missen! Heel veel jaren heb ik les gegeven in astrologie; in het de mensen aanleren hoe je een horoscoop kunt tekenen en interpreteren, heb ik les gegeven in het ontdekken van de symboliek van de Tarotkaarten, heb ik mensen geleerd hun eigen genezende krachten te vinden in het magnetiseren, waardoor ze zich beter gingen voelen, heb ik mensen laten praten over hun levensproblemen tijdens een bezoek aan mij, en heb ik geduldig geluisterd, want dat moet je het meeste doen "luisteren". Nee, al die wonderbaarlijke uren zou ik niet willen missen! Ik heb heel veel mensen geholpen, maar zij allen hebben mij geholpen en veel geleerd en dan denk nu, vandaag, (morgen kan mijn denken wellicht weer anders zijn omdat er iets of niets gebeurt!), dat het uiteindelijk de bedoeling is dat een mens wijzer wordt, liefdevoller, correcter, vastberadener, door de jaren heen, maar dat ieder mens een ander pad aflegt, andere obstakels vindt en andere hulpstukken verzamelt, en dat dat juist nu zo heel heel boeiend is.

Mijn hulpstukken zijn ook zo treffend. Op eerste kerstdag had ik het ècht niet leuk. Ik was ten eerste alleen, terwijl ik in mijn jongere jaren een groot gezin had waarin de feestdagen heerlijk luidruchtig en druk gevierd werden. Wel ja, de kinderen worden volwassen, vliegen uit en krijgen zelf hun gezin, waar ik altijd van mag meegenieten, maar waar je toch niet altijd aanwezig kunt zijn. Ook de echtgenoot is gaan vliegen en dan gebeurt het ja, dat je daar alleen zit. Op kerstavond was ik bij een vriendin uitgenodigd, dat is zo´n beetje een traditie geworden, en ze bracht mij na de gezellige avond, met haar auto naar de laatste tram. Met mij als enige passagier reed de tram door de stille, feestelijk verlichte straten van Antwerpen, maar sukkelde toen de remise in. Tja, ook tramconducteurs vieren de kerstnacht.....

Zodus had ik een heel eind te voet te gaan door het verlaten stadscentrum. Geen kat te zien. Wel allemaal mooie kerst-etalages met veel glitter en kerstballen, veel snoeren van kerstlichtjes aan de gevels, veel vensters waarachter je de lichtjes van de kerstboom kon zien stralen en af en toe een vrolijk gezelschap te zien was aan een feestelijk gedekte  tafel.

Het werd juist 12 uur toen ik daar zo liep en de kathedraal en een paar andere kerken begonnen hun klokken te laten beieren. Hun klanken rolden over de daken en over mijn hoofd en voor mijn voeten. Het was een kerstavondbelevenis met een speciaal tintje en een speciale toon en het gaf me een feestelijk gevoel. Een hulpstuk werd mij aangereikt...in de vorm van een nachtelijk beiaardconcert... 

Thuisgekomen heb ik nog een half uurtje met de hond door het nu weer stilgeworden Antwerpen rondgedwaald en voelde me best tevreden. Tot op de ochtend van de eerste kerstdag. Ik werd wakker met mijn voeten in het water. Lekkage, potverdorie. Gelukkig werd de oorzaak vlug gevonden; de douche bij de bovenburen bleek de boosdoener. Enfin, ik dweilen, dweilen en nog eens dweilen. Natgeworden spullen opgeruimd, van het één kwam het ander, en om 14 uur was de boel weer netjes en droog. Doodop plofte ik op het bed en na een uurtje uitgerust te hebben, nam ik de trein naar de Moby op de lugubere parking en ´s avonds heb ik dan toch een mooi kerstfeest gevierd met Frank en Brigitte.