De wind en de regen hebben het leven in hun greep;
zij trekken mij over de streep
van haasten, lopen, rennen en vliegen
tot stilstand en rust
naar een wiegen
in mezelf.

Zo-even stond ik roerloos naast een grote regenplas
zonder hoed, zonder jas of das
zonder haasten, lopen, rennen, vliegen
koos ik heel bewust
mee te wiegen
met mezelf.

De wind streek door mijn haar en de regen streelde mijn huid
Ik was hun prooi, hun zachte buit
zonder haasten, lopen, rennen, vliegen
werd ik stil gekust
bij het wiegen 
in mezelf.

De wolken vol van regen wegen zwaar op de daken
zij en ik, we wachten
zonder haasten, lopen, rennen, vliegen
op het stil ontwaken
van de zon die ergens ligt te wiegen
in een bed van rozen.
Ik vluchtte terug de Moby in en ik lachte
naar mijn spiegelbeeld waarin ik stond te blozen.