Het feest van het kamperen op de linkeroever van Antwerpen gaat maar door. De zon is af en toe wel even verdwenen. Een weldoende regen maakt de dorre grasweiden rond de camping weer fris groen. De lente met al zijn geuren en kleuren wordt er nog mooier door. Alleen is het ´s avonds nog stiller geworden. De mensen blijven in hun camper, mobilehome of tent en het geroezemoes van feestvierende en van barbecuesmullende mensen is niet meer te horen.
Wel is er afgelopen weekend juist naast de wieken van de molen een nieuwe club geopend. Het schijnt dat het lidgeld 2500 Euro is en dat geeft de clubleden blijkbaar de toelating om tot diep in de nacht een enorm kabaal te maken!
Soms begrijpt een mens de hersenkronkels niet die de leden van het gemeentebestuur het besluit lieten nemen om toestemming te geven een oase van rust aan de Scheldeboord, te doen verstoren door een oorverdovend lawaai van muziek, knetterende auto´s en schreeuwende mensen.... Ik kan er met mijn pet niet bij!
Tijdens de dagen en het week-end voorafgaandelijk aan de opening, werd er koortsachtig gewerkt. Het getimmer en geklop was nog redelijk, maar de graafmachines, daar kon een mens niet naast luisteren. Er verscheen een zwembad, een parking, een verhoogd terras en tot slot kleurige parasols. In een minimum van tijd was de klus geklaard en dan moet je weten dat bij mij om de hoek, in het centrum van Antwerpen, enkele tunnels en trappen er nog even desolaat en onafgemaakt bijliggen als verleden zomer. Begrijpe wie begrijpen kan!
OK. Ik zit een beetje te zeuren. Maar het viel vandaag dan ook allemaal een beetje tegen. In het Provinciehuis uren staan, lees moeten, aanschuiven voor een nieuwe electronische identiteitskaart, die ons allemaal wordt aangesmeerd! De computer was namelijk uitgevallen, en toen ik eindelijk thuis kwam stond ik tot mijn enkels in het water. De slang van de wasmachine was gesprongen.
En maar dweilen, jongens. Met rugpijn terug naar de Moby, niet meer te voet, daar had ik de energie niet meer voor, maar met het openbaar vervoer. Tja, en degenen die regelmatig van het openbaar vervoer gebruik maken, weten dat dit gebruik doorgaans een grote portie ergernis met zich meebrengt.... Ik denk dat ik te voet vlugger op de camping was geraakt.  
Ondanks alles vind ik het nog steeds een feest om hier zo in het groen te kunnen bivakkeren...
Het regent gestaag, maar zachtjes, de parasols op het verhoogde terras onder de wieken van de molen, staan ingeklapt, ze zien er verlept uit. Er heerst stilte. Het zwembad ligt er verlaten bij. Moet ik nu hopen op de terugkeer van de zon of dat het nog even blijft regenen?
Ik weet het ècht niet.