Hallo Bloggers,

Het moest er van komen; het feest op de camping begint naar zijn einde toe te gaan. Dinsdag word ik uit het Paradijs verdreven. De reden waarom ik verjaagd word, is me niet helemaal duidelijk. Het woord reglement, duikt steeds weer op en gedane beloften worden niet meer herinnerd. Mijn buurtjes hier op de camping vinden het spijtig dat ik moet vertrekken. Ze begrijpen er ook niets van! Heel veel mensen mogen er 6 maanden blijven en ik moet weg na één maand. Nieuwe reglementen, en daar moet ik het mee doen.
"U staat op de weg."
Ik ga kijken en zie mijn wielen op het groene gras staan.
"Vanwege de brandveiligheid. Er moet een meter vrij zijn tussen U en Uw buurman."
Ik haal het lintmeter boven en meet aan voor-en achterkant meer dan een meter. Ik zie wel dat de koorden van buurman´s zonnetent eigenlijk op "mijn" terein staan en dat auto van de andere buur op ongeveer een halve meter ipv een meter tussen ons twee kampen staat te rusten. Nou ja, enfin, begrijpen wie kan begrijpen....
Normaal moest ik op 2e Pinksterdag de camping verlaten met mijn staart tussen mijn poten, maar via een "lange arm" heb ik toch toestemming gekregen het Pinksterweekend te blijven staan.
Gelukkig maar, want in mijn enthousiasme en om mijn vakantie-geluk met familieleden te delen, had ik mijn zuster en haar echtgenoot uitgenodigd. Deze mensen wonen ten zuiden van Rotterdam, in de gemeente Kethel/Schiedam en we hebben de laatste jaren met ons drietjes heel veel gefietst en gewandeld in die prachtige, landelijke omgeving. 
Ik was dus blij om aan hun de mooie kant van Antwerpen Linkeroever te laten zien. De weergoden waren met ons, want het regende niet en af en toe liet een flauw zonnetje het Scheldewater schitteren en werd de skyline van Antwerpen Rechteroever helder belicht. We wandelden een heel eind langs de Schelde, over de grote, groene ligweide en langs de jachthaven met zijn vele grote en kleine plezierboten.
En natuurlijk, hoe kan het anders, genoten we van een terrasje aan de Wandeldijk waar 's avonds nog een gezellige jaarmarkt was.
En ´s avonds voor het slapen gaan hebben we urenlang gebabbeld over de grote en kleine gebeurtenissen in ons leven. Levens die zo verschillend zijn en ieder op zijn beurt boeiend. Zij, een gezellig keuvelend, lang getrouwd echtpaar en ik de rebelse, gescheiden vrouw. Zij in een keurige flat op de negende verdieping van een flatgebouw, ik in een rijdend huisje, dat van her naar der wordt gestuurd.
Eerst stond ik met de Moby op de kaaien in de buurt van het museum "Antwerpen miniatuur". De gemeente Antwerpen die jarenlang een gedoogbeleid had gevoerd omtrent de mobilhome-wereld, stond op een gegeven op zijn achterse poten en dreef iedereen van de kaaien met verkeersborden waar niemand iets van snapte, maar weg moesten we. Enfin, ik belandde hier en daar in het Vlaamse land, maar ondervind dat er iedere keer een kink in de kabel komt en ik weer het hazenpad moet kiezen. Zo ook nu weer, maar ik laat het niet aan mijn hart komen. De vrijheid is toch erg leuk. En ik ontmoet op deze manier heel veel mensen met allerlei andere achtergronden en iedereen heeft zo zijn belevenissen te vertellen. 
Mijn twee naaste buurtjes/echtparen hier op de camping hebben me al uitgenodigd om veel bij hen op bezoek te komen. 
"Je wordt wel door "de reglementen" weggejaagd, maar ze kunnen ons niet verbieden jou en je hond hier op ons plekje uit te nodigen! In plaats van blij te zijn dat ze zo´n nette dame met zo´n mooie mobilehome op hun camping hebben, komt er misschien weer zo´n tentje met luidruchtige (soms dronkenlui) naast ons staan.  
Dat doet me denken aan een voorval van enkele dagen geleden. Ik liep samen met de hond naar de toiletten/douches en kwam voorbij ruziënde mensen. Nou ja, dat gebeurt overal, niet leuk, maar ja, het is een menselijk gebeuren. Maar wat niet dikwijls gebeurt, enfin, toch niet in mijn leven, is, dat één van de ruziënde mannen een revolver richtte op een duidelijk bange man. In een flits besloot ik om niets of niemand gezien te hebben en liep ik uiterlijk rustig verder tot om de hoek waar de toiletten zijn. Ik riep de schoonmaker van dienst en vertelde hem mijn wedervaren en hij beloofde mij om het aan de receptie te melden. Ik vond het een nare ervaring en die avond en nacht, ik was alleen, heb ik écht niet goed geslapen. Je ziet alle dagen geweld op de televisie en je leest het in de krant, maar als het zo dichtbij je komt, is dat een schokkend iets. Het is een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. Het is op mijn netvlies gebrand. Ook de angst op het gezicht van de bedreigde man zal ik niet vlug vergeten.
Het leven hier op de camping gaat zijn gewone gang. Het is er vredig en stil. De vakantiegangers genieten van de natuur, de zon (als die al schijnt), ze doen een barbecuetje, rijden het gras af rond hun tent of caravan en lezen uitgebreid hun krantje of ze doen lange of korte schoonheidsslaapjes.
Natuurlijk zou ik liever nog dat beloofde maandje blijven staan, maar aan de andere kant.....
Misschien heeft het één met het ander te maken?