Hallo lieve bloggers en blogsters,

Hier ben ik dan weer met een nieuwe mijmering. Wel een tijdje geleden dat ik nog in de gelegenheid was om met mijn blogje bezig te zijn. Maar ja, er gebeurt van alles.
Ik ben ondertussen verhuisd met de Moby naar een mooi stukje bosgrond. Het is een zeer romantische plek. Er is een vijver waarin kleine kikkertjes dartelen en enkele waterlelies zorgen voor mooie schilderachtige plaatjes. Jammer genoeg bloeien ze niet, maar wellicht komt dat nog. Om de Moby op de grond te krijgen kwam er wel heel wat zwoegen en vloeken aan te pas. Enkele boompjes moesten het veld ruimen en met pijn in het hart zag ik ook een paar rhododendronstruiken tegen de vlakte gaan. Gelukkig zijn er genoeg bomen en struiken over en ik verheug me al volgende zomer wanneer de rgododendrons in bloei zullen staan. Enkele struiken hebben een tweede bloei. Mooi paars. Achter het bos beginnen de velden. Er stond mooi, mals, goud koren en er was een modderig aardappelveld. De boeren hebben er ondertussen hard gewerkt, want het koren is gedorst en de aardappelen zijn gerooid. Daarna heeft het er enkele dagen behoorlijk naar mest gestonken, maar nu liggen de velden er mooi geploegd en ge-egd bij. Klaar voor de volgende oogst. Wat is onze moeder aarde toch geduldig om iedere keer weer haar vruchtbare grond aan te bieden aan die altijd hongerige en hebberige mens!
Het leven op het grondje is een totaal ander leven dan mijn leventje in Antwerpen. Zo zit ik heel alleen in de natuur te mijmeren aan een vijver en wip, zo wandel ik over de Meir in een multiculturele bevolking. Ik vind beide werelden boeiend, maar de rust en stilte in het bosje zijn weldoend.
Antwerpen is zo druk; het verkeer is overweldigend; iedereen heeft haast en de ambulances en politiewagens laten de hele dag hun schrijnende sirenes loeien. Tja, ik woon vlak bij een ziekenhuis en dan kun je niets anders verwachten. In een grootstad gebeuren er alle dagen ongelukken. Ach, in het bosje is er ook een ongeluk gebeurd. In het oude, vermolmde hek had zich een heel klein vogeltje een nestje gemaakt. Toen we op een dag aankwamen met het lawaai van ronkende motoren, een blaffende hond en kwetterende mensen, vloog het diertje angstig weg. We onderzochten voorzichtig het nestje en we zagen drie, kleine gele bekjes die wijdopengesperd op voedsel zaten te wachten. Na een paar dagen was het nestje leeg. We zagen het moedertje af en toe nog wel eens heen en weer fladderen. Heeft ze haar kinderen verhuisd? Is er iets anders gebeurd? We weten het niet. Feit is dat het nestje op een gegeven moment leeg was. Zou een vogelmoeder net als een kattenmoeder haar jongen in hun nek grijpen om ze naar een veiliger plek te brengen? Ik heb daar nog nooit van gehoord, dus ik vrees dat onze komst ongewild een klein drama heeft veroorzaakt.
Tja....het leven heeft harde kanten zowel voor de mens als het dier. Ik heb het daar moeilijk mee en ik zou heel graag willen dat ik er iets aan kon veranderen. Maar ik moet toegeven: ik ben een  kleine mens; ik heb geen macht om nare zaken om te buigen naar mooi, en de "grote mensen" met macht blijken alleen maar aan de buitenkant aardig te zijn.
"God is met ons", roept Bush iedere keer uit. Ik vraag me af of die man ´s nachts kan slapen. Hij heeft wel wat meer op zijn geweten dan een leeg vogelnestje.... 
Maar ja, het is zijn lot, en zijn leven, misschien wil hij het ook allemaal anders. Wat schreef Shakespear ook al weer? 
"Het leven is een schouwtoneel en ieder speelt zijn rol."