Masai zijn echte vleeseters, ze eten het vlees van koeien, geiten en schapen. Wilde beesten en vis en kip worden niet gegeten. Vroeger at men niet of nauwelijks landbouwprodukten als maïs. Tegenwoordig maakt men van maïsmeel pap die men in de ochtend eet. Groente en fruit worden niet veel gegeten. In de droge tijd wanneer er weinig melk is drinkt men af en toe bloed van de koeien om genoeg voedingsstoffen binnen te krijgen. Het 'laten bloeden van een koe' gaat op traditionele wijze. Een gezonde koe wordt uitgezocht. Men bindt de hals af met een riem. De eigenaar van de koe schiet met pijl en boog in de hals-slagader. Het bloed wordt opgevangen in een kalebas. Wanneer men ongeveer een halve liter opgevangen heeft wordt de wond even dichtgeknepen, de riem losgemaakt en de koe voegt zich bij de kudde. Voor de koe is het verlies van een halve liter bloed geen probleem. De Masai letten er wel op dat ze deze koe de komen de vier weken niet weer 'laten bloeden'. Het bloed in de kalebas wordt door een vrouw goed geroerd om het niet te laten stollen. Soms wordt het bloed gekookt om het langer houdbaar te maken (ongeveer 3 dagen) en vervolgens wordt het vermengd met melk en gedronken. Maasai zijn dol op zoetigheid. Het liefst doen ze twee eetlepels suiker in hun thee. Zoete thee is tevens een teken van gastvrijheid. Het betekent: 'wees welkom' en 'het gaat mij goed'. Ze verzamelen ook honing. De grondbijen, veel kleiner dan 'onze' bijen, met als voordeel dat ze niet steken, produceren hun honing in raten die ongeveer een meter diep in de grond gebouwd zijn. Zeer zorgvuldig worden de nesten door de mannen opgegraven, waarna het smullen geblazen is.
De kleur is voornamelijk rood. Rood staat voor de kleur van de aarde en de kleur van het bloed. Voor Masai is rood de kleur van het leven. Bovendien gaat er een verhaal de ronde dat juist die rode kleur de wilde dieren en vooral de leeuwen afschrikt wanneer men met het vee rondtrekt. Masai houden ook van versieringen. Zo is het een teken van schoonheid om zowel in de oorlel als in de bovenkant van het oor versieringen te dragen. Dit geld zowel voor mannen als voor vrouwen. Ook de vele kettingen die men draagt zijn gemaakt van kleine kraaltjes en elke kleur heeft zijn betekenis. Zo kan men aan de sieraden zien of men getrouwd is. Men draagt zowel armbandjes als bandjes om de enkels. Ook het uitslaan van de twee onderste voortanden betekent schoonheid. Bovendien heeft het een praktische functie: wanneer je ziek bent kan men gemakkelijk vocht in de mond van de persoon schenken.
De Masai leven niet alleen in het zuiden van Kenia, maar ook in het noorden van Tanzania. Men schat hun aantal op ongeveer 400.000, waarvan er 250.000 in Kenia leven. In Kenia maken ze slechts 1,5% uit van de bevolking. Over hun ontstaan vertellen ze het volgende: 'De god Engai had drie kinderen. Aan die kinderen gaf hij drie verschillende cadeaus. Het eerste kind kreeg pijl en boog. Van hem stammen de jagers af. Het tweede kind kreeg een ploeg. Zijn nakomelingen zijn de landbouwers. Het derde kind kreeg een stok. Met deze stok kon hij herder van het vee zijn. Van dit derde kind stammen de Masai af'. Lange tijd dachten ze dat al het vee op de wereld aan hun toebehoorde. Tegenwoordig leven de Masai in het zuiden van Kenia en het noorden van Tanzania met hun kuddes. Wanneer het regentijd is en er gras genoeg is blijven ze op één plaats. Het vee ziet er dan goed uit en geeft veel melk. In die tijd is er voor de Masai ook veel voedsel, zij eten dan veel en dat is hen ook aan te zien.
De gewone zeehond en de grijze zeehond zijn vaste bewoners van de Nederlandse kust. Het zijn door verschillende richtlijnen en Conventies beschermde dieren. Als dwaalgasten afkomstig uit noordelijker zeeën komen af en toe ringelrobben, zadelrobben en klapmutsen voor in de zuidelijke Noordzee. Zeehonden maken deel uit van de vinpotigen.
Zeehonden eten voornamelijk vis. Om die in het vaak troebele water te kunnen vinden, gebruiken ze hun snorharen. Daarmee kunnen zeehonden de kleinste bewegingen van het water opvangen, zoals de waterverplaatsing van een zwemmende vis. Ze kunnen waarnemen waar de vis zich bevindt en hem vangen. Zeehonden hebben niet echt een voorkeur voor één soort vis. De soorten die ze eten kunnen, afhankelijk van het aanbod, per seizoen verschillen.
De hoeveelheid vis die in de zuidelijke Noordzee door zeehonden wordt gegeten is klein. Toch wordt de zeehond vaak als bedreiging gezien voor de visserij. In het verleden werden er afschotpremies uitgeloofd voor zeehonden vanwege de schade die ze zouden toebrengen. Plaatselijk kan vooral visserij met staand want of fuiken hinder van de dieren ondervinden. De zeehonden beschadigen bij het stelen van de vis zowel de netten als de vangst. Andere visserij kan zich storen aan de concurrentie van de zeehonden om de vis. De dieren worden over het algemeen als lastig ervaren, maar niet echt als een probleem gezien. Een uitzondering is de Schotse zalmkwekerij. Daarbij is het toegestaan zeehonden te schieten die schade toebrengen aan vis en tuig. Toch is het jaarlijkse verlies van de totale Schotse zalmindustrie door schade aan vis minder dan 1%.
De aronskelk heeft nog steeds het aureool van grafbloem. De plant is al heel lang in cultuur en verdient zeker een plaats in de tuin. Met inachtneming van wat regeltjes is de aronskelk heel geschikt om in het moerasgedeelte van een vijver geplant te worden of om in een flinke pot op het terras of balkon te zetten. De aronskelk behoort tot de familie van de Araceae (aronskelkachtigen). De botanische naam is Zantedeschia. De plant had vroeger ten onrechte de naam Richardia of Calla. Nu bestaat er wel een Calla en die behoort zelfs tot dezelfde familie. Dit is de slangenwortel (Calla palustris), die in noordelijke streken in moerassen en vijvers heel goed op z'n plaats
De Ara's De Ara's behoren tot de grootste soort papegaaien die er bestaan. Het is een vogel die zich kenmerkt door zijn lange puntige staart. Hierdoor wil hij wel eens meer lijken op een grote parkiet, dan op een papegaai. Bij de Ara's vindt u een grote verscheidenheid in soorten en kleuren. De Hyacint-Ara bijvoorbeeld, die zeker 'n meter groot kan worden is helemaal blauw met gele wangen en een grote boven- en ondersnavel, waar een hoekje uit is. Dit hoekje uit de snavel is om harde walnoten door midden te bijten. Deze dure notenkrakers kosten rond de 40.000 gulden per koppel. Deze Ara die nu tot de beschermde soort hoort, komt dan ook sporadisch voor in Nederland. De iets kleinere Blauwgele-Ara (80 cm.) is de meest gehouden Ara. U komt deze vogel ook veel tegen in dierentuinen, in Artis vliegen deze vogels zelfs los. De Blauwgele-Ara met zijn gele buik, blauwe vleugels en een blauwe kop, is een soort die heel gemakkelijk tam te maken is, en derhalve bijzonder geschikt is voor in huis. Om deze vogel tam te maken moet u hem wel zijn 'vrijheid' laten, door middel van een klimboom. De Blauw/geel Ara's behoren tot de zeer goede en duidelijke sprekers. Mocht u eens op Tenerife komen, dan kunt u op Tenerife het Lorepark bezoeken, waar zo'n 200 Ara's worden gehouden. Deze Ara's vertonen allerlei kunstjes, zoals fietsen, spelen met een bal of het zich verplaatsen per autoped. Ook u kunt een Blauwgele-Ara allerlei kunstjes Ieren. Dat het kopen van deze vogels een kwestie van vertrouwen is, blijkt wel uit het feit dat er nog wel eens een grote parkietsoort verkocht wordt voor een jonge Ara. De grote Alexanderparkieten, die uit India komen lijken bijzonder veel op deze jonge Ara's.
In 1985 begon de herbouw van de historische reconstructie van de Batavia. Onder leiding van scheepsbouwmeester Willem Vos is in Lelystad door een wisselende groep jongeren aan het schip gewerkt. Uitgangspunt was een zo authentiek mogelijke reconstructie, met gebruikmaking van oorspronkelijke materialen en volgens een ambachtelijk bouwproces.
Voor de reconstructie van de Batavia is gebruik gemaakt van tal van historische bronnen, zoals archiefstukken, 17de-eeuwse bouwbeschrijvingen, prenten, schilderijen enzovoort. Ook scheepswrakken, zoals dat van de Vasa in Stockholm en de Batavia in het West-Australian Maritime Museum in Fremantle, Australië, waren van groot belang.
In 1995 was de Batavia klaar. Het schip is toen te water gelaten en door Koningin Beatrix officieel 'Batavia' gedoopt. Het schip is eigendom van en in beheer bij de Bataviawerf in Lelystad. Het schip is dagelijks te bezichtigen. Er worden geregeld speciale activiteiten op en bij het schip georganiseerd zoals kanonschieten, kindermiddagen en ambachtelijke demonstraties.
In 2000 bracht de Batavia een bezoek aan Sydney, Australië. Sinds 12 juni 2001 bevindt het schip zich weer in de vaste thuishaven Lelystad en daar is het dagelijks te bezichtigen voor bezoekers van de Bataviawerf. Bezoekers worden rondgeleid over het schip, maar kunnen desgewenst ook op eigen gelegenheid ronddwalen over de dekken en zich éven thuisvoelen in de 17de eeuw.
Op de 710 m hoge berg Corcovado staat het wereldberoemde beeld Cristo Redentor. Het werd ingewijd op 12 oktober 1931, het beeld weegt 1145 ton en heeft een hoogte van 38 m inclusief de voet. Binnenin de voet van het beeld is een kleine kapel. De berg Corcovado verschaft één van de mooiste vergezichten over de stad. De klim met het treintje wordt verzorgd door de Estrada de Ferro Corcovado, ingewijd door Dom Pedro II op 9 oktober 1884. Het is één van de oudste van het land. In het begin werden er stoomtreintjes gebruikt, maar sinds 1910 elektrische.
De drieband anemoonvis (Amphiprion ocellaris) is een tropische zoutwatervis die voorkomt bij koraalriffen en boven zandgrond van 1 tot 18 meter diepte. De lengte van de drieband anemoonvis is maximaal 11 centimeter.
De vis komt voor in de Indische Oceaan, Rode Zee en het westelijk deel van de Stille Oceaan en staat ook bekend onder de namen harlekijnvisje en clownvis.
De drieband anemoonvis leeft in een symbiotische relatie met zeeanemonen van het soort, Heteractis magnifica, Stichodactyla gigantea, en Stichodactyla mertensii. Hoewel de meeste vissen wanneer ze in contact komen met een anemoon verlamd worden door de tentakels met netelcellen, wordt de drieband anemoonvis niet gestoken door de anemoon. De vis hult zich in een slijmlaag die als anemoon wordt herkend.
De vis voedt zich met parasieten die de anemoon bedreigen, voedselresten van de anemoon en kreeftjes. Daarnaast beschermt de vis de anemoon ook tegen zijn natuurlijke vijanden, zoals vlindervissen, door ze te verjagen als ze te dichtbij komen. Soms wordt ook gezegd dat de anemoonvis andere vissen de anemoon in lokt zodat deze gevangen worden door de anemoon.
Vijftien km ten zuiden van Dubai ligt Jumeira Beach. Dit is een stuk strand waar projectontwikkelaars grote hotelresorts en luxueuze huisvestingsmogelijkheden creëren. Ook is hier het hiernaast getoonde Burj-al-Arab (Toren van Arabië) hotel gebouwd. Dit hotel staat bekend als het meest exclusieve hotel ter wereld. Ook wordt er momenteel gebouwd aan de Toren van Dubai, dat in 2008 met 750 meter het hoogste gebouw ter wereld moet worden. Daarnaast is er ook een indoor skibaan gebouwd.
De Ara's behoren tot de grootste soort papegaaien die er bestaan. Het is een vogel die zich kenmerkt door zijn lange puntige staart. Hierdoor wil hij wel eens meer lijken op een grote parkiet, dan op een papegaai. Bij de Ara's vindt u een grote verscheidenheid in soorten en kleuren. De Hyacint-Ara bijvoorbeeld, die zeker 'n meter groot kan worden is helemaal blauw met gele wangen en een grote boven- en ondersnavel, waar een hoekje uit is. Dit hoekje uit de snavel is om harde walnoten door midden te bijten. Deze dure notenkrakers kosten rond de 40.000 gulden per koppel. Deze Ara die nu tot de beschermde soort hoort, komt dan ook sporadisch voor in Nederland. De iets kleinere Blauwgele-Ara (80 cm.) is de meest gehouden Ara. U komt deze vogel ook veel tegen in dierentuinen, in Artis vliegen deze vogels zelfs los. De Blauwgele-Ara met zijn gele buik, blauwe vleugels en 
een blauwe kop, is een soort die heel gemakkelijk tam te maken is, en derhalve bijzonder geschikt is voor in huis. Om deze vogel tam te maken moet u hem wel zijn 'vrijheid' laten, door middel van een klimboom. De Blauw/geel Ara's behoren tot de zeer goede en duidelijke sprekers. Mocht u eens op Tenerife komen, dan kunt u op Tenerife het Lorepark bezoeken, waar zo'n 200 Ara's worden gehouden. Deze Ara's vertonen allerlei kunstjes, zoals fietsen, spelen met een bal of het zich verplaatsen per autoped. Ook u kunt een Blauwgele-Ara allerlei kunstjes Ieren. Dat het kopen van deze vogels een kwestie van vertrouwen is, blijkt wel uit het feit dat er nog wel eens een grote parkietsoort verkocht wordt voor een jonge Ara. De grote Alexanderparkieten, die uit India komen lijken bijzonder veel op deze jonge Ara's. 
