De schoonheid van de toekomst hangt af van het beleven van het verleden. Je kan pas verder wanneer je alle pijn van het verleden zijn plaats hebt gegeven.
Famke van Wijk noemde haar werk"Sending the spirit of Compassion". Het bestaat uit twee bronzen dieren die in de tuin werden geplaatst waarin ook een heuvel en een vijver werden aangelegd. Het schaap op de heuvel ziet er op toe dat de os veilig op de oever aankomt. De installatie heeft volgens van Wijk meerdere betekenissen. De os en het schaap hebben ook een symbolische waarde die teruggaat op religieuze tradities. Locatie Westfries Gasthuis in Hoorn.
Waar vindt men tegenwoordig nog geluk, met onze maatschappij gaat het steeds meer berg afwaarts. Probeer daarom het echte geluk dicht bij je te houden.
Boeddha leefde van 566 B.C tot 486 B.C (ofwel van 624 B.C tot 544 B.C afhankelijk van welke traditie je volgt). In beide gevallen ongeveer 500 jaar voor Christus.
Hij was een prins die zijn welvaart opgaf, na het zien van een zieke mens, een oude mens, een dode, en uiteindelijk een monnik. Hij ging rondreizen, leren van spirituele meesters en uiteindelijk, toen bleek dat zij geen van allen hem konden leren wat de oplossing van het lijden was, ging hij jaren mediteren en zich uit hongeren. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het lichaam ook zijn plek had en nam hij eten tot zich. Dit inzicht is bekend geworden als de weg van het midden. Niet te veel eten, afhankelijk zijn van de zintuigen. Maar wel genoeg tot je nemen om normaal te kunnen functioneren.
Het Boeddhisme bestaat uit twee hoofd stromingen:
Hinayana: gebaseerd op de Pali-geschriften. De meest conservatieve stroming. De enige nog bestaande stroming hierbinnen is de Therevada. Hinayana betekent klein voertuig dus Therevada boeddhisten hebben de voorkeur aan de term Therevada.
Mahayana: gebaseerd op de Pali geschriften en alles wat zieners na Boeddha gevonden hebben. Een eclectisch boeddhisme dus. Bevat o.a. Tibetaans boeddhisme en Zen boeddhisme.
De Koolmees is in Europa zeer talrijk, hoewel de dichtheid soms kan variëren. Afhankelijk van het voedselaanbod wisselen jaren met enorme aantallen koolmezen elkaar af met jaren van betrekkelijke schaarste. Aan de andere kant is de sterfte erg groot. De meeste koolmezen gaan dood voor ze één jaar zijn. De meeste koolmezen zijn min of meer standvogels. Afhankelijk van het weer en voedselaanbod maken ze korte reizen, Zo houden die uit het hoge noorden een korte trek naar het zuiden. In de winter leven de mezen voornamelijk van zaden.
De Hagia Sophia (turks) Ayasofya, (Grieks)Αγία Σοφία, "heilige wijsheid") is een moskee in de Turkse stad Instalbul. Het museum bevindt zich in het oude (Europese) stadscentrum, vlakbij de Blauwe Moskee, de hippodroom en het Sarnici-waterreservoir.
Het gebouw werd gebouwd als kathedraal van Constantinopel onder het Byzantijnse rijk. Een eerste kerk, uit de 4e eeuw van onze jaartelling, werd door brand verwoest, waarna onder keizer Justinianus het huidige gebouw, een centraalbouw, werd geconstrueerd (omstreeks 536).
De bouw ervan was van grote betekenis voor de Orthodoxe kerk en het Byzantijnse rijk en is het eerste voorbeeld van Byzantijnse architectuur. De Hagia Sophia was eeuwenlang de grootste kerk ter wereld. De kerk was zo rijk en kunstig versierd met ikonen, dat keizer Justinianus zou hebben uitgeroepen "Salomo, ik heb je overtroffen!" (Νενίκηκά σε Σολομών).
Na de verovering van Constantinopel door het Osmaanse Rijk onder Mehmet de tweede in1453 werd de Hagia Sophia een moskee. Hiervoor werd het gebouw voorzien van minaretten en werd het kruis op de centrale koepel vervangen door eenhalve maan. Binnenin werden 6 platen met de namen van Allah, Mohammed en de vier rechtgeleide kaliefen aangebracht. De Byzantijnse muurschilderingenmozaïeken werden eerst gedocumenteerd (o.a. nageschilderd) en daarna overschilderd. In 1934 werd de moskee door Kemal Mustafa Atatürk een seculier gebouw gemaakt en werd het een museum. Oude mozaïeken werden opnieuw zichtbaar gemaakt.
In 1985 werd het gebouw door UNESCO tot werelderfgoed verklaard, samen met andere gebouwen in Istanbul.
De geschiedenis van de Knobbelzwaan zal iedereen wel bekend zijn. Van oudsher komt deze soort als wilde vogel in Nederland voor. Maar boeren hadden een grote hekel aan Knobbelzwanen op hun weilanden. Zij laten namelijk nog al stevige uitwerpselen achter. De Knobbelzwaan werd zo erg vervolgd (bejaagd) dat de soort in Nederland helemaal werd uitgeroeid. De soort kwam alleen nog in gevangenschap voor. Doordat er van deze gevangen exemplaren wisten te ontsnappen zag de Knobbelzwaan toch weer kans om in Nederland weer in het wild te broeden. Uit deze ontsnapte vogels is weer een totaal nieuwe wilde populatie ontstaan. De Knobbelzwaan is dus wel een inheemse soort maar de vogels die nu in Nederland voorkomen hebben allemaal tamme voorouders. In Nederland kan men twee vormen van de Knobbelzwaan tegenkomen. Dit zijn de gewone Nederlandse Knobbelzwaan maar ook komt hier de Poolse vorm voor. De Poolse vorm is goed van de inheemse vorm te onderscheiden door de pootkleur. Let er maar eens op. Met name in de winter maar ook wel in de zomer kun je Knobbelzwanen met grijze poten tegenkomen. Dit is de Poolse vorm. De inheemse Knobbelzwaan heeft zwarte poten. Als de vogels jongen hebben in het voorjaar zie je soms witte en grijze jongen bij een zwanen paartje. Hier kun je aan zien dat een van de ouder vogels van Poolse herkomst is. Let op de pootkleur van de oudervogels. Het is namelijk zo dat inheemse Knobbelzwanen grijze jongen hebben en Knobbelzwanen van de Poolse vorm hebben witte jongen. Dit is de oorzaak van het kleur verschil bij jonge Knobbelzwanen.
Masai zijn echte vleeseters, ze eten het vlees van koeien, geiten en schapen. Wilde beesten en vis en kip worden niet gegeten. Vroeger at men niet of nauwelijks landbouwprodukten als maïs. Tegenwoordig maakt men van maïsmeel pap die men in de ochtend eet. Groente en fruit worden niet veel gegeten. In de droge tijd wanneer er weinig melk is drinkt men af en toe bloed van de koeien om genoeg voedingsstoffen binnen te krijgen. Het 'laten bloeden van een koe' gaat op traditionele wijze. Een gezonde koe wordt uitgezocht. Men bindt de hals af met een riem. De eigenaar van de koe schiet met pijl en boog in de hals-slagader. Het bloed wordt opgevangen in een kalebas. Wanneer men ongeveer een halve liter opgevangen heeft wordt de wond even dichtgeknepen, de riem losgemaakt en de koe voegt zich bij de kudde. Voor de koe is het verlies van een halve liter bloed geen probleem. De Masai letten er wel op dat ze deze koe de komen de vier weken niet weer 'laten bloeden'. Het bloed in de kalebas wordt door een vrouw goed geroerd om het niet te laten stollen. Soms wordt het bloed gekookt om het langer houdbaar te maken (ongeveer 3 dagen) en vervolgens wordt het vermengd met melk en gedronken. Maasai zijn dol op zoetigheid. Het liefst doen ze twee eetlepels suiker in hun thee. Zoete thee is tevens een teken van gastvrijheid. Het betekent: 'wees welkom' en 'het gaat mij goed'. Ze verzamelen ook honing. De grondbijen, veel kleiner dan 'onze' bijen, met als voordeel dat ze niet steken, produceren hun honing in raten die ongeveer een meter diep in de grond gebouwd zijn. Zeer zorgvuldig worden de nesten door de mannen opgegraven, waarna het smullen geblazen is.
De kleur is voornamelijk rood. Rood staat voor de kleur van de aarde en de kleur van het bloed. Voor Masai is rood de kleur van het leven. Bovendien gaat er een verhaal de ronde dat juist die rode kleur de wilde dieren en vooral de leeuwen afschrikt wanneer men met het vee rondtrekt. Masai houden ook van versieringen. Zo is het een teken van schoonheid om zowel in de oorlel als in de bovenkant van het oor versieringen te dragen. Dit geld zowel voor mannen als voor vrouwen. Ook de vele kettingen die men draagt zijn gemaakt van kleine kraaltjes en elke kleur heeft zijn betekenis. Zo kan men aan de sieraden zien of men getrouwd is. Men draagt zowel armbandjes als bandjes om de enkels. Ook het uitslaan van de twee onderste voortanden betekent schoonheid. Bovendien heeft het een praktische functie: wanneer je ziek bent kan men gemakkelijk vocht in de mond van de persoon schenken.
De Masai leven niet alleen in het zuiden van Kenia, maar ook in het noorden van Tanzania. Men schat hun aantal op ongeveer 400.000, waarvan er 250.000 in Kenia leven. In Kenia maken ze slechts 1,5% uit van de bevolking. Over hun ontstaan vertellen ze het volgende: 'De god Engai had drie kinderen. Aan die kinderen gaf hij drie verschillende cadeaus. Het eerste kind kreeg pijl en boog. Van hem stammen de jagers af. Het tweede kind kreeg een ploeg. Zijn nakomelingen zijn de landbouwers. Het derde kind kreeg een stok. Met deze stok kon hij herder van het vee zijn. Van dit derde kind stammen de Masai af'. Lange tijd dachten ze dat al het vee op de wereld aan hun toebehoorde. Tegenwoordig leven de Masai in het zuiden van Kenia en het noorden van Tanzania met hun kuddes. Wanneer het regentijd is en er gras genoeg is blijven ze op één plaats. Het vee ziet er dan goed uit en geeft veel melk. In die tijd is er voor de Masai ook veel voedsel, zij eten dan veel en dat is hen ook aan te zien.
De gewone zeehond en de grijze zeehond zijn vaste bewoners van de Nederlandse kust. Het zijn door verschillende richtlijnen en Conventies beschermde dieren. Als dwaalgasten afkomstig uit noordelijker zeeën komen af en toe ringelrobben, zadelrobben en klapmutsen voor in de zuidelijke Noordzee. Zeehonden maken deel uit van de vinpotigen.
Zeehonden eten voornamelijk vis. Om die in het vaak troebele water te kunnen vinden, gebruiken ze hun snorharen. Daarmee kunnen zeehonden de kleinste bewegingen van het water opvangen, zoals de waterverplaatsing van een zwemmende vis. Ze kunnen waarnemen waar de vis zich bevindt en hem vangen. Zeehonden hebben niet echt een voorkeur voor één soort vis. De soorten die ze eten kunnen, afhankelijk van het aanbod, per seizoen verschillen.
De hoeveelheid vis die in de zuidelijke Noordzee door zeehonden wordt gegeten is klein. Toch wordt de zeehond vaak als bedreiging gezien voor de visserij. In het verleden werden er afschotpremies uitgeloofd voor zeehonden vanwege de schade die ze zouden toebrengen. Plaatselijk kan vooral visserij met staand want of fuiken hinder van de dieren ondervinden. De zeehonden beschadigen bij het stelen van de vis zowel de netten als de vangst. Andere visserij kan zich storen aan de concurrentie van de zeehonden om de vis. De dieren worden over het algemeen als lastig ervaren, maar niet echt als een probleem gezien. Een uitzondering is de Schotse zalmkwekerij. Daarbij is het toegestaan zeehonden te schieten die schade toebrengen aan vis en tuig. Toch is het jaarlijkse verlies van de totale Schotse zalmindustrie door schade aan vis minder dan 1%.
De aronskelk heeft nog steeds het aureool van grafbloem. De plant is al heel lang in cultuur en verdient zeker een plaats in de tuin. Met inachtneming van wat regeltjes is de aronskelk heel geschikt om in het moerasgedeelte van een vijver geplant te worden of om in een flinke pot op het terras of balkon te zetten. De aronskelk behoort tot de familie van de Araceae (aronskelkachtigen). De botanische naam is Zantedeschia. De plant had vroeger ten onrechte de naam Richardia of Calla. Nu bestaat er wel een Calla en die behoort zelfs tot dezelfde familie. Dit is de slangenwortel (Calla palustris), die in noordelijke streken in moerassen en vijvers heel goed op z'n plaats
De Ara's De Ara's behoren tot de grootste soort papegaaien die er bestaan. Het is een vogel die zich kenmerkt door zijn lange puntige staart. Hierdoor wil hij wel eens meer lijken op een grote parkiet, dan op een papegaai. Bij de Ara's vindt u een grote verscheidenheid in soorten en kleuren. De Hyacint-Ara bijvoorbeeld, die zeker 'n meter groot kan worden is helemaal blauw met gele wangen en een grote boven- en ondersnavel, waar een hoekje uit is. Dit hoekje uit de snavel is om harde walnoten door midden te bijten. Deze dure notenkrakers kosten rond de 40.000 gulden per koppel. Deze Ara die nu tot de beschermde soort hoort, komt dan ook sporadisch voor in Nederland. De iets kleinere Blauwgele-Ara (80 cm.) is de meest gehouden Ara. U komt deze vogel ook veel tegen in dierentuinen, in Artis vliegen deze vogels zelfs los. De Blauwgele-Ara met zijn gele buik, blauwe vleugels en een blauwe kop, is een soort die heel gemakkelijk tam te maken is, en derhalve bijzonder geschikt is voor in huis. Om deze vogel tam te maken moet u hem wel zijn 'vrijheid' laten, door middel van een klimboom. De Blauw/geel Ara's behoren tot de zeer goede en duidelijke sprekers. Mocht u eens op Tenerife komen, dan kunt u op Tenerife het Lorepark bezoeken, waar zo'n 200 Ara's worden gehouden. Deze Ara's vertonen allerlei kunstjes, zoals fietsen, spelen met een bal of het zich verplaatsen per autoped. Ook u kunt een Blauwgele-Ara allerlei kunstjes Ieren. Dat het kopen van deze vogels een kwestie van vertrouwen is, blijkt wel uit het feit dat er nog wel eens een grote parkietsoort verkocht wordt voor een jonge Ara. De grote Alexanderparkieten, die uit India komen lijken bijzonder veel op deze jonge Ara's.
In 1985 begon de herbouw van de historische reconstructie van de Batavia. Onder leiding van scheepsbouwmeester Willem Vos is in Lelystad door een wisselende groep jongeren aan het schip gewerkt. Uitgangspunt was een zo authentiek mogelijke reconstructie, met gebruikmaking van oorspronkelijke materialen en volgens een ambachtelijk bouwproces.
Voor de reconstructie van de Batavia is gebruik gemaakt van tal van historische bronnen, zoals archiefstukken, 17de-eeuwse bouwbeschrijvingen, prenten, schilderijen enzovoort. Ook scheepswrakken, zoals dat van de Vasa in Stockholm en de Batavia in het West-Australian Maritime Museum in Fremantle, Australië, waren van groot belang.
In 1995 was de Batavia klaar. Het schip is toen te water gelaten en door Koningin Beatrix officieel 'Batavia' gedoopt. Het schip is eigendom van en in beheer bij de Bataviawerf in Lelystad. Het schip is dagelijks te bezichtigen. Er worden geregeld speciale activiteiten op en bij het schip georganiseerd zoals kanonschieten, kindermiddagen en ambachtelijke demonstraties.
In 2000 bracht de Batavia een bezoek aan Sydney, Australië. Sinds 12 juni 2001 bevindt het schip zich weer in de vaste thuishaven Lelystad en daar is het dagelijks te bezichtigen voor bezoekers van de Bataviawerf. Bezoekers worden rondgeleid over het schip, maar kunnen desgewenst ook op eigen gelegenheid ronddwalen over de dekken en zich éven thuisvoelen in de 17de eeuw.
Op de 710 m hoge berg Corcovado staat het wereldberoemde beeld Cristo Redentor. Het werd ingewijd op 12 oktober 1931, het beeld weegt 1145 ton en heeft een hoogte van 38 m inclusief de voet. Binnenin de voet van het beeld is een kleine kapel. De berg Corcovado verschaft één van de mooiste vergezichten over de stad. De klim met het treintje wordt verzorgd door de Estrada de Ferro Corcovado, ingewijd door Dom Pedro II op 9 oktober 1884. Het is één van de oudste van het land. In het begin werden er stoomtreintjes gebruikt, maar sinds 1910 elektrische.
De drieband anemoonvis (Amphiprion ocellaris) is een tropische zoutwatervis die voorkomt bij koraalriffen en boven zandgrond van 1 tot 18 meter diepte. De lengte van de drieband anemoonvis is maximaal 11 centimeter.
De vis komt voor in de Indische Oceaan, Rode Zee en het westelijk deel van de Stille Oceaan en staat ook bekend onder de namen harlekijnvisje en clownvis.
De drieband anemoonvis leeft in een symbiotische relatie met zeeanemonen van het soort, Heteractis magnifica, Stichodactyla gigantea, en Stichodactyla mertensii. Hoewel de meeste vissen wanneer ze in contact komen met een anemoon verlamd worden door de tentakels met netelcellen, wordt de drieband anemoonvis niet gestoken door de anemoon. De vis hult zich in een slijmlaag die als anemoon wordt herkend.
De vis voedt zich met parasieten die de anemoon bedreigen, voedselresten van de anemoon en kreeftjes. Daarnaast beschermt de vis de anemoon ook tegen zijn natuurlijke vijanden, zoals vlindervissen, door ze te verjagen als ze te dichtbij komen. Soms wordt ook gezegd dat de anemoonvis andere vissen de anemoon in lokt zodat deze gevangen worden door de anemoon.
Vijftien km ten zuiden van Dubai ligt Jumeira Beach. Dit is een stuk strand waar projectontwikkelaars grote hotelresorts en luxueuze huisvestingsmogelijkheden creëren. Ook is hier het hiernaast getoonde Burj-al-Arab (Toren van Arabië) hotel gebouwd. Dit hotel staat bekend als het meest exclusieve hotel ter wereld. Ook wordt er momenteel gebouwd aan de Toren van Dubai, dat in 2008 met 750 meter het hoogste gebouw ter wereld moet worden. Daarnaast is er ook een indoor skibaan gebouwd.
Over de hele wereld verspreid komen slechts zeven soorten zwanen voor: de knobbelzwaan, de zwarte zwaan, de zwarthalszwaan, de wilde zwaan, de trompetzwaan, de kleine zwaan en de fluitzwaan. Ze houden van stilstaand of langzaam stromend water met veel waterplanten: moerassen, plassen en open water nabij weilanden. Het grote nest wordt van allerlei materiaal, zoals takken, riet en stro, op de grond gebouwd en kan een doorsnede van 4 m en een hoogte van 75 cm bereiken. De 4 à 7 eieren worden gedurende 34 à 38 dagen, in hoofdzaak door het wijfje, bebroed. De kuikens zijn lichtgrijs van boven en witter onderaan. Soms draagt het wijfje de kuikens op de rug mee. Na 20 weken kunnen ze vliegen. De jonge vogels zijn vaalbruin en vertonen al snel witte plekken in hun verenkleed. De grijze snavel met zwarte basis en punt wordt bij het ouder worden eerst roze, vervolgens oranje.
Longneck vrouw van de Karenstam uit het noorden van Thailand. Hoemeer ringen hoe zwakker de nek wordt. Dorp van de Palong- of Langnekstam. De vrouwen van deze bekende stam verlengen hun nek door er steeds meer koperen ringen om te dragen.
Bultruggen hebben een dik, krachtig lichaam en een rond, vrij plat hoofd dat ongeveer eenderde van het totale lichaam is. Net zo groot als de enorme borstvinnen waaraan het dier zijn Latijnse naam te danken heeft (megaptera betekend zoiets als grote vleugel). Hij heeft bulten op zijn hoofd, onderkaak en borstvinnen. De rugvin is klein en stomp en de staartvinnen hebben een gekartelde rand. Ze hebben 12 tot 36 keelgroeven, 540 tot 800 baleinen (van 80 cm tot aan een meter) en twee spuitgaten. Kleur: het lichaam is zwart tot blauwzwart op de rug en de buik (en de onderkant van de buikvinnen) is bleek tot wit met zwarte vlekken. Lengte: volwassenen: 11.5 15 m (soms tot zelfs 18 m, de vrouwtjes zijn groter dan de mannetjes). Pasgeborenen: 4 5 m. Gewicht: volwassenen: 25.000 - 30.000 kg; pasgeborenen 2.000 kg.
Het Vrijheidsbeeld (Engels: Statue of Liberty) is een standbeeld in de haven van New York. Het staat symbool voor het welkom heten van iedereen: terugkerende Amerikanen, gasten en immigranten.
Het 46 meter hoge beeld (93 meter als je de sokkel ook meerekent) was een geschenk van Frankrijk, ter ere van het eeuwfeest van de onafhankelijkheidsverklaring en als teken van vriendschap. Op de plaquette in haar linkerhand staat "JULY IV MDCCLXXVI" de datum (4 juli 1776) van de onafhankelijkheidsverklaring.
Het beeld werd in juni 1886 geplaatst. Het is ontworpen door de Franse beeldhouwer Frederic Bartholdi, wiens moeder Marie Bartholdi ervoor model stond. Het beeld, dat geheel uit koperen platen bestaat, is bevestigd aan een geraamte ontworpen door Gustave Eiffel. De sokkel is een ontwerp van de Amerikaanse architect Richard Morris Hunt.
In 2003 is het toen 118 jaar oude monument gerestaureerd waardoor de veiligheid van bezoekers en het behoud van het beeld gewaarborgd kunnen worden. In de zomer van 2004 is het vrijheidsbeeld weer opengesteld. Er is een veerverbinding van Battery Park op het zuidpuntje van Manhattan naar Liberty Island, het eiland waarop het Vrijheidsbeeld staat,.
De grijze kroonkraan (Balearica regulorum) (ook wel kroonkraanvogel genoemd) is een grote waadvogel uit de familie van de kraanvogels (Gruidae) uit oostelijk en zuidelijk Afrika. Buiten het broedseizoen leidt de vogel een zwervend bestaan. Hij komt gewoonlijk voor op graslanden, landerijen en drassige gebieden. De roep bestaat uit twee lettergrepen ma-ham.
Grijze kroonkraanvogels zijn de enige kraanvogels die regelmatig in bomen zitten. Je kan ze aantreffen in landbouwgebieden, moerassen en graslanden. Deze vogel wordt ook heel vaak in dierentuinen gehouden. Deze dieren hebben een kortere snavel dan andere kraanvogels, die meestal een langwerpige snavel hebben.. Ze wegen 3-4 kg en eten insecten en kleine zoogdieren die hij vindt bij kudden hoefdieren die ze wel eens volgen. Ze zijn 100-110 cm groot en beide geslachten hebben hetzelfde verenkleed.
Orde : Anseriformes - familie : Anatidae - geslacht : Histrionicus en soort : Histrionicus histrionicus. In de voedselrijke kustwateren van het poolgebied leven verschillende eendensoorten, waaronder vier soorten eidereenden, drie soorten zee-eenden en de ijseend. De harlekijneend houdt van ruige, door stormen geteisterde zeeën en bergbeken, en mijdt de kalme wateren waar de meeste andere watervogels op afkomen. Dapper vecht hij tegen krachtige stromingen. Wanneer in het binnenland in de lente het ijs smelt, volgt deze eend de rivieren stroomopwaarts om te broeden. Aan het einde van de zomer keert hij terug naar de kust. In de herfst verzamelen harlekijneenden zich bij rotsige kapen en onder steile kliffen. Ze begeven zich zelden verder dan driehonderd meter buiten de kust. In de Atlantische Oceaan telt een groep niet meer dan vijftig exemplaren, in de Grote Oceaan komen honderden vogels bij elkaar. Bij de trek naar hun nestelgebieden nemen harlekijneenden zelden de korte vliegroute over land. Ze volgen de rivieren en passeren bruggen eerder onder- dan bovenlangs. Harlekijnen houden van afgelegen gebieden, ver van menselijke invloeden. De eenden komen veel en op veel verschillende plaatsen voor. De grootste populatie bevindt zich bij de Aleoeten in de ijzige Beringzee, tussen Alaska en Siberië. Aan het einde van het broedseizoen, verzamelen zich tot wel een miljoen harlekijnen langs de kust. Toch worden de vogels soms door mensen bedreigd. In 1989 bijvoorbeeld stierven duizenden harlekijnen bij de ramp met de tanker Exxon Valdez in Alaska, waarbij enorme hoeveelheden ruwe olie in zee spoelden.
Van Gogh wordt tegenwoordig gezien als een van de grootste schilders die ooit heeft geleefd. Deze erkenning kwam echter pas laat. Zo werd gedurende zijn leven slechts één schilderij verkocht: La vigne rouge (tegenwoordig in het Pushkin Museum in Moskou). Het werd gekocht door Anna Boch, een Belgische kunstenares en zus van zijn vriend Eugène Boch. Ze kocht het voor 400 toenmalige frank, op de expositie van de Brusselse Les XX, in 1890, slechts een paar maanden voor zijn dood.
Er verliepen maar drie jaar tussen zijn zwaarmoedige De Aardappeleters (1885) en de kleurenexplosie in het zuidelijke Arles (1888). Van Gogh produceerde al zijn werk gedurende een periode van slechts tien jaar, voordat hij zich overgaf aan een zenuwziekte en zelfmoord pleegde. Zijn roem groeide snel na zijn dood.
Men denkt vaak ten onrechte dat de hele klokkentoren van het complex, die Clock Tower heet, de naam Big Ben heeft.
De klok is een van de zwaarste ter wereld. Hij heeft een middellijn van ruim 2,7 m en weegt 13.195 kg.
Big Ben is genoemd naar de politicus Sir Benjamin Hall (1802-1867) die vanwege zijn rijzige gestalte Big Ben werd genoemd. Sir Benjamin gaf de aanzet tot de bouw van de toren, die ongeveer 96 m hoog is. De grote klok werd geïnstalleerd in 1858. Hij slaat alleen de volle uren. De kwartieren worden geluid door vier kleinere klokken. Zowel de toren als het geluid van de klokken hebben wereldwijde bekendheid verworven.
De Westertoren (voltooid in 1638) is 85 meter hoog en is daarmee de hoogste toren van de stad. De toren is eigenlijk buitensporig hoog vergeleken met de bijbehorende Westerkerk. De toren was dan ook méér dan een kerktoren. Hij is niet zoals de kerk eigendom van de kerkgemeente maar van de stedelijke overheid. Dit gold trouwens voor alle 17de eeuwse torens: de torens waren niet alleen de horloges van de stad, maar dienden ook als uitkijkpost (brandwacht.
De heeluursklok is de zwaarste klok van Amsterdam: 7509 kg. Ze is gegoten door Assuerus Koster in 1636. De halfuursklok hangt bovenin de toren en weegt ongeveer 3700 kg. De luiklokken en de speelklokken dateren uit 1658 en zijn gemaakt door de beroemde François Hemony. Het klokkenspel is in 1959 gerestaureerd en telt sindsdien 47 klokken.
In 1620, het jaar waarin de bouw van de Westerkerk begon, was er nog discussie over de plaats van de toren. Op 6 mei werd besloten om de toren niet aan de kant van de Keizersgracht, maar aan die van de Prinsengracht te plaatsen. De toren staat recht voor de middenbeuk aan de Prinsengracht. De toren is anders uitgevoerd dan Hendrick de Keyser ontworpen had. De twee bovengeledingen zijn niet achthoekig (zoals bij de Zuidertoren), maar in grootte afnemende vierkanten, waardoor de toren een meer classicistischer karakter kreeg dan het renaissance-ontwerp van Hendrick de Keyser. De balustraden, zuilen, vazen en bollen hebben een strenger karakter dan de speelse renaissance van de kerk.
Wat wel bleef, was de keizerskroon op de top van de toren. De Westertoren was de hoogste van de stad en het is dan ook geen toeval dat juist deze toren de kroon te dragen kreeg die door Maximiliaan van Oostenrijk in 1489 op het stadwapen was geschonken. De keizerskroon bovenop de toren geeft de hoge toren een extra accent, vooral sinds zij tegenwoordig in felle kleuren (geel, rood en blauw) wordt geschilderd.
Over de keizerskroon bestaat een controverse, omdat Maximiliaan in 1489 nog niet keizer was, maar Rooms Koning van het Duitse Rijk. Amsterdam zou dus niet het recht hebben verworven de keizerskroon op het stadswapen te dragen, maar de Roomskoningskroon. Echter, toen Maximiliaan zijn vader was opgevolgd als Duits keizer werd de Roomskoningskroon in Amsterdam vervangen door de keizerskroon. Op de Westertoren is overigens niet de oorspronkelijke keizerskroon van Maximiliaan uitgebeeld, maar een latere versie.
Herkomst Britse Korthaar katten werden rond 1870 in Groot-Brittannië gefokt uit mooie huiskatten, waarna het inkruisen van Perzen heeft gezorgd voor de massieve, gedrongen vorm en het bolle hoofd. Zoals de naam al doet vermoeden, is dit een ras met een korte vacht. Britse Korthaar katten moeten onderscheiden worden van (vooral in Scandinavië voorkomende) Europese Korthaar katten, die een gladdere vacht, langere poten, een langere snuit en grotere oren hebben. Dan bestaan er ook nog American Shorthair katten. Verder is er een verwantschap met de Exotic Shorthair, maar daarbij is de vachttextuur die van Perzen. Helaas worden blauwe Britse Korthaar katten, ten onrechte, nogal eens verward met Karthuizers (Chartreux), maar deze zijn oorspronkelijk afkomstig uit Frankrijk en hebben een meer trapeziumvormig hoofd, amandelvormige ogen en hoog op het hoofd geplaatste oren.
Wat een prachtige vogel is dit toch. De kerkuil (Tyto alba) komt wereldwijd voor maar ontbreekt in het Noorden en Oosten van Europa. Ook in het grootste deel van Azië komt de uil niet voor. De kerkuil leeft voornamelijk in rijk gestructureerde en open cultuurlandschappen met oude gebouwen. Hier dankt deze uil zijn naam ook aan. Men zal de kerkuil vaak vinden in schuren, stallen, kerken en ruines.
Camellia staat al heel lang in de belangstelling. In China, waar de meeste soorten van nature groeien, worden nog steeds soorten van het geslacht ontdekt. Inmiddels zijn er meer dan driehonderd soorten bekend, waarvan maar enkele een rol in de cultuur spelen. Van de belangrijkste soort Camellia japonica zijn honderden variëteiten en nakomelingen in cultuur.
De geschiedenis van de Knobbelzwaan zal iedereen wel bekend zijn. Van oudsher komt deze soort als wilde vogel in Nederland voor. Maar boeren hadden een grote hekel aan Knobbelzwanen op hun weilanden. Zij laten namelijk nog al stevige uitwerpselen achter. De Knobbelzwaan werd zo erg vervolgd (bejaagd) dat de soort in Nederland helemaal werd uitgeroeid. De soort kwam alleen nog in gevangenschap voor. Doordat er van deze gevangen exemplaren wisten te ontsnappen zag de Knobbelzwaan toch weer kans om in Nederland weer in het wild te broeden. Uit deze ontsnapte vogels is weer een totaal nieuwe wilde populatie ontstaan. De Knobbelzwaan is dus wel een inheemse soort maar de vogels die nu in Nederland voorkomen hebben allemaal tamme voorouders. In Nederland kan men twee vormen van de Knobbelzwaan tegenkomen. Dit zijn de gewone Nederlandse Knobbelzwaan maar ook komt hier de Poolse vorm voor. De Poolse vorm is goed van de inheemse vorm te onderscheiden door de pootkleur. Let er maar eens op. Met name in de winter maar ook wel in de zomer kun je Knobbelzwanen met grijze poten tegenkomen. Dit is de Poolse vorm. De inheemse Knobbelzwaan heeft zwarte poten. Als de vogels jongen hebben in het voorjaar zie je soms witte en grijze jongen bij een zwanen paartje. Hier kun je aan zien dat een van de ouder vogels van Poolse herkomst is. Let op de pootkleur van de oudervogels. Het is namelijk zo dat inheemse Knobbelzwanen grijze jongen hebben en Knobbelzwanen van de Poolse vorm hebben witte jongen. Dit is de oorzaak van het kleur verschil bij jonge Knobbelzwanen. 
De Ara's behoren tot de grootste soort papegaaien die er bestaan. Het is een vogel die zich kenmerkt door zijn lange puntige staart. Hierdoor wil hij wel eens meer lijken op een grote parkiet, dan op een papegaai. Bij de Ara's vindt u een grote verscheidenheid in soorten en kleuren. De Hyacint-Ara bijvoorbeeld, die zeker 'n meter groot kan worden is helemaal blauw met gele wangen en een grote boven- en ondersnavel, waar een hoekje uit is. Dit hoekje uit de snavel is om harde walnoten door midden te bijten. Deze dure notenkrakers kosten rond de 40.000 gulden per koppel. Deze Ara die nu tot de beschermde soort hoort, komt dan ook sporadisch voor in Nederland. De iets kleinere Blauwgele-Ara (80 cm.) is de meest gehouden Ara. U komt deze vogel ook veel tegen in dierentuinen, in Artis vliegen deze vogels zelfs los. De Blauwgele-Ara met zijn gele buik, blauwe vleugels en 
een blauwe kop, is een soort die heel gemakkelijk tam te maken is, en derhalve bijzonder geschikt is voor in huis. Om deze vogel tam te maken moet u hem wel zijn 'vrijheid' laten, door middel van een klimboom. De Blauw/geel Ara's behoren tot de zeer goede en duidelijke sprekers. Mocht u eens op Tenerife komen, dan kunt u op Tenerife het Lorepark bezoeken, waar zo'n 200 Ara's worden gehouden. Deze Ara's vertonen allerlei kunstjes, zoals fietsen, spelen met een bal of het zich verplaatsen per autoped. Ook u kunt een Blauwgele-Ara allerlei kunstjes Ieren. Dat het kopen van deze vogels een kwestie van vertrouwen is, blijkt wel uit het feit dat er nog wel eens een grote parkietsoort verkocht wordt voor een jonge Ara. De grote Alexanderparkieten, die uit India komen lijken bijzonder veel op deze jonge Ara's. 
Kleuren vond ik erg mooi.
Mooi viooltje.
Eerste keer met een kader.
Zelfde boeket bewerkt.
Mooi boeket.
Mooi!
Leuk hè.
