Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
uit de nevel van de zee kwam de zon omhoog de lucht gehuld in melkwit en vermiljoen de doorgereden nacht bekroond met het groen van de Italiaanse bergen in een pastel hemelboog
in die dageraad lag de toekomst nog verborgen wij hadden een zilveren ring aan de hand wat waren wij heerlijk jong daar aan de rand van de wereld op die koele lentemorgen
maar egotrippers die proberen samen te leven kunnen elkaar niet genoeg aandacht geven het huwelijk werd er een van eenzaamheid
toch zijn wij nog jaren bij elkaar gebleven want trouwen was houen, de rest van je leven en dat was het dan, tot de dood je scheidt?
mijn denken is een echo van wat bestaat maar waar komt de echo vandaan waar ligt de kern waar het denken begon mijn leven is een zoektocht naar de bron
en ik nam de brede, geplaveide straat van de godsdienst uit mijn kindertijd maar te snel liep hij dood in dogma's en onverdraagzaamheid
misschien kon het huwelijk een antwoord geven het bleek een junglespoor, overwoekerd door de lianen van de verstikking met een machete wilde ik niet leven
er was het glibberige spoor der politiek dat leidde door de kloof van macht waar de lucht roerloos hing en het water volledig ontbrak
en aarzelend stond ik aan het pad van atheïsme en vrijmetselarij de spiegels weerkaatsten de rituelen der ingewijden, ook dat was niets voor mij
daarna kwamen er woestijnen toen er geen paden meer waren waar het zand elke stap vasthield maar nooit een voetdruk achterliet
toch verschenen er plukjes groen de uitlopers van een nog verre oase de vlakte kreeg een nieuw reliëf en de horizon beloofde schaduw
door mijn ogen zag ik andere oplichten ontving terug het reflecterende licht heb de goddelijkheid ontdekt die in iedere mens aanwezig is
en heb een intelligente ziel ontmoet mijn denken werd vertaald in woorden heb met elke gebruikte letter de chaos in mijn geest geordend
heb dan de snaren van mijn lier gestemd om het loflied van leven en dood te zingen nu dans ik het ritme van mijn melodie heb daarin vrede en vreugde gevonden
nog is mijn zoektocht niet ten einde die mag dat ook nooit zijn maar tegenwoordig is de weg verlicht al zal hij nooit afgebakend zijn
wat ik ooit verdrong omdat het te veel pijn deed of een te indringend denken vroeg durf ik nu onder ogen zien
door wat blij én triest was te aanvaarden heb ik vrede in het heden met zijn onvolkomenheid en illusie dit leven tussen geboorte en dood is immers een liefderijk te spelen spel
gevangenen van ruimte en tijd verstrikt in een web van emoties met schakeringen van hemel en hel angst en twijfel en jaloezie naast liefde, muziek en poëzie
de ziel wordt misleid door nuchter denken verstand vertroebeld door fysieke wensen het aftasten van onze grenzen bewustheid en instinct het graven naar ons diepste zelf tot bij de warme hand van de spirituele verwant
wij worden van onze kluisters bevrijd door inzicht in onze menselijkheid
inademen, uitademen een bewuste controle energie wordt opgebouwd concentratie de spanning en ontspanning van vingers en handen verspreiden warmte elk spiertje doorbloed en doorgloeid
een universum gaat open de geest bevrijd van druk en problemen het leven van alledag alledaags de aarde heel erg aards de ziel krijgt haar vleugels terug en stijgt hemelwaarts
wij koesteren ons in de warmte van onze blikken op elkaar gericht ontvangen van elkaar wat wij geven tot de wereld zich om ons verdicht in die immense uitbarsting van vreugde waarin ons samenzijn is als het licht van de zon dansend op groen lover als duisternis voor haar stralen is gezwicht
Honderden vlindertjes fladderen rond, Elk heeft een naampje, elk heeft een kleurtje En zijn eigen specifieke geurtje Binnen het grote insectenverbond.
Blij buitelen ze in en om mij heen, Als een bontwisselend schilderijtje, En al probeerde ik het een tijdje, Gevangen heb ik er tot nog toe geen.
Maar bloempjes in een uitgestoken hand Brengen plots dit kleine wonder tot stand: Een witje wordt verleid door 't nectarfeest. Terwijl ik door gevoel wordt overmand, Dringt het heel helder door tot mijn verstand: Ziel en vlinder zijn altijd één geweest.
Noot: het Oudgriekse woord psychè betekent zowel vlinder als ziel.
