Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
gevangenen van ruimte en tijd verstrikt in een web van emoties met schakeringen van hemel en hel angst en twijfel en jaloezie naast liefde, muziek en poëzie
de ziel wordt misleid door nuchter denken verstand vertroebeld door fysieke wensen het aftasten van onze grenzen bewustheid en instinct het graven naar ons diepste zelf tot bij de warme hand van de spirituele verwant
wij worden van onze kluisters bevrijd door inzicht in onze menselijkheid
inademen, uitademen een bewuste controle energie wordt opgebouwd concentratie de spanning en ontspanning van vingers en handen verspreiden warmte elk spiertje doorbloed en doorgloeid
een universum gaat open de geest bevrijd van druk en problemen het leven van alledag alledaags de aarde heel erg aards de ziel krijgt haar vleugels terug en stijgt hemelwaarts
wij koesteren ons in de warmte van onze blikken op elkaar gericht ontvangen van elkaar wat wij geven tot de wereld zich om ons verdicht in die immense uitbarsting van vreugde waarin ons samenzijn is als het licht van de zon dansend op groen lover als duisternis voor haar stralen is gezwicht
Honderden vlindertjes fladderen rond, Elk heeft een naampje, elk heeft een kleurtje En zijn eigen specifieke geurtje Binnen het grote insectenverbond.
Blij buitelen ze in en om mij heen, Als een bontwisselend schilderijtje, En al probeerde ik het een tijdje, Gevangen heb ik er tot nog toe geen.
Maar bloempjes in een uitgestoken hand Brengen plots dit kleine wonder tot stand: Een witje wordt verleid door 't nectarfeest. Terwijl ik door gevoel wordt overmand, Dringt het heel helder door tot mijn verstand: Ziel en vlinder zijn altijd één geweest.
Noot: het Oudgriekse woord psychè betekent zowel vlinder als ziel.
door woorden word ik veroverd zijnde wat ze zijn: de uitgesproken ziel, de uitgedrukte geest de humor van het sprekende verstand woorden als water voor een dorstende plant uitgedroogd door verzengend zwijgen
complexen heb ik niet meer: ik ben wie ik ben niet meer zo jong, een beetje geschift eigengereid, altijd een beetje te vlug maar mijn hart is groot en mijn lach oprecht ik slijp de messen van mijn verstand klaar voor analyse of gevecht
ik hou van mensen, doorzie hun schijn en blijf van hen houden, hoe ze ook zijn misschien zijn ze slim, soms zijn ze dom groots in hun denken of kleinheid alom mensen hebben elkaar toch nodig wat zelfs god in het paradijs reeds wist
De groothandelaar in dromen kwam nog eens langs, vroeg of ik iets speciaals wilde bestellen. Een nieuw leven, opperde ik voorzichtig. Bedrukt schudde hij het hoofd. Wat of hij dan wel had? Glinsterende zeepbellen, luchtkastelen illusies, verliefdheid, zelfs liefde had hij op maat te koop. Beter, veel beter dan een nieuw leven. Maakt het oude weer wat fleuriger. Heb ik mijn deel daarvan nog niet opgebruikt, vroeg ik maar voor alle zekerheid. Nu kon hij geruststellend glimlachen. Voor jou heb ik een voorraad die ruimschoots meegaat tot het einde van je dagen.
in slapen heb ik geen zin als de nacht innig is en stil ik nog niet weet wat ik dromen wil het hoofd nog niet is uitgedacht want het is zo heerlijk nacht
alleen op mijn onbewoonde eiland zou mij ontbreken waarrond dit leven draait een echo voor mijn gedachten een antwoord op mijn vraag de wisselwerking tussen wezens de mensen op wie ik mij verlaat
want elk woord eist een lezer elke noot een luisteraar elk lied een zanger elk kunstwerk een publiek dat ernaar staart
hoe stil kan stilte worden hoe ver kan denken gaan waarom zou je huilen moeten als je in de regen kan gaan staan hoe zou je verliezen kunnen wat eigenlijk niet heeft bestaan
waar ligt de werkelijkheid die plots verloren schijnt verdwaald in de mist van alledag de contouren wazig en vreemd
ik speel mijn rol op het toneel maar ben de tekst vergeten improviseer niet al te best hoor een repliek die niet bij mijn woorden past en herhaal dan maar in de hoop dat de ander het antwoord heeft dat mij uit de impasse redt
het stuk is mij op het lijf geschreven gaat over een onbeduidende dood en een leven het applaus blijft uit het referentiekader is verdwenen
