Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
hoe zou het zijn: ontwaken na 100 jaar? gewekt uit je dromen hoog in een toren zonder beschermende doornen de prik nog schrijnend een vreemde die je in zijn armen houdt?
misschien was warmte voldoende misschien werden tranen begrepen misschien was het geen einde maar een begin misschien...
dit is de corridor van het leven waarin je vrij mag exploreren elke deur verbergt een wereld een zon, een regen, een klimaat woestijnzand of door zee bespoelde kiezel een 19de-eeuwse straat
open ze word geboren, sterf en herinner dit spiegelpaleis van de fantasie hervind een vergeten identiteit en daarmee de les uit het verleden word bewust van wat belangrijk is
de duisternis ligt op de loer tast mij af met zijn tentakels maar zijn prooi is weerbaar nu geworden heeft de kracht in de strijd ontdekt: zilver tegen donkerte blauw tegen regen muziek tegen neerslachtigheid
vandaag schijnt de zon de lucht is helder niemand kan mij vandaag afpakken
zoals de geboorte innig is zo ook de dood een mens wordt geboren een ander gaat dood voor beiden is het een worsteling het snakken naar adem voor leven wat voor de één het begin is betekent voor de ander het einde of is het omgekeerd?
ik kan noten spelen iemand heeft mij de techniek geleerd hoe ik mijn lippen spannen moet iedere vinger op de juiste klep hoe ik ademen en met mijn tong scanderen moet nu wacht ik met geduld tot eens de melodie weerklinkt waarvan ik weet dat hij bestaat wanneer klanken hun ziel verwerven
ieder gesprek draagt in zich de tweespalt van wat de een zegt en de ander hoort want als er een iets andere golflengte is wordt het verbale contact zwaar gestoord
de angstaanjagendheid der woorden waarmee ik mijn denken en voelen uit: is het bericht juist doorgekomen of heb ik een verkeerde zin gebruikt?
uitspraken kunnen muren bouwen waardoor je je opgesloten en kwetsbaar voelt en het is gemakkelijker je dom te houden dan te vragen: wat heb je eigenlijk bedoeld?
zo worden woorden een kwestie van vertrouwen: ik neem aan dat je het goed (of lief) bedoelt
de eend waggelt langs de vijverrand met achter haar vijf jongen waarvan er eentje in het water kwakkelt het gladde kruinenvlak breekt en rimpelt zichtbaar nu twee grote vissen met vinnen als sluiers
de donkere den heeft lichtgroene puntjes hij lijkt zowaar verjongd al is zijn stam misvormd na jaren een vogel zingt tussen zijn naalden
aarde wordt hemel want harmonie ligt in mijzelf als ik elk gevoel aanvaarden kan het als wezenlijk ervaar
dus ja, ik mag verlangen verdrietig zijn soms of kwaad en onvoldaan ook dat is deel van mij dan adem ik toch leven zoals de vele mugjes die dansen in de zon
en wat als realiteit verdwijnt in een wereld van denken? mijn gedachten zijn immers overal op elke plaats, in elke tijd mijn geest zwerft doorheen eeuwen naar de plek die ik verkies praat met mensen die er (nog) (niet) (meer) zijn
er is geen lineaire opeenvolging van seconden maar een perfect ronde cirkel waarvan elk punt naar het midden reikt alleen een klein kind gelooft dat niet bestaat wat het niet met eigen ogen ziet daarin zijn afwezigheid en dood aan elkaar gelijk de geest overwint beide de ziel is bereid
ik heb een nieuw riet genomen mijn sax op haar tonen afgestemd sluit mij op binnen de klanken en adem vrijheid speel in de oase van mijn denken omringd door hoge duinen en zandwoestijn drink dit zoete water duik onder in haar rimpeling laat mij door haar strelen als ik door haar koelte glij
zonder haar zou er slechts dorheid zijn ik heb mijn levensbron gevonden in deze dansende juichende fontein en met haar de verborgen plek waar ik mijzelf mag zijn
stille schimmen schuiven voorbij zonder aandacht voor mekaar of voor mij daar is mijn baken naar veilige haven terwijl ik door donkere straten rij: hoog in de heldere hemel staat de volle maan
is mijn auto geen schip op de golven van een oceaan?
ons leven een reis een perpetuum mobile de beweging van het ontdekken het verwerven van inzichten en na de zwarte ruimte de onzekerheid van een nieuwe planeet een nieuw aspect op de weg
de tijd geeft helderheid iedere dag onthult iets meer de kern is aangeraakt de edele steen van energie de gouden pit van het verbond
sluipend door het lege huis verzamel ik kleren gris een jurk weg van de tafel de panty die onder de zetel ligt het slipje van de stoel de bh van een leuning
als een dief verzamel ik momenten kijk terug, niet vooruit zie naakt woord
zoals de geboorte innig is
rillingen
ik kan noten spelen
