Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
de waterlelie staat vandaag in bloei het hart van gele barnsteen omvat door wit goud de blankheid verzacht door het dieproze binnen in de buitenste bloembladen dat naar lichtroze vervaagt
en met haar de water-vergeet-me-niet die was er gisteren ook nog niet vijf hemelsblauwe blaadjes rond een oranje puntje gezegende tuin
vandaag was slechts een dag zoals morgen er ook één is en misschien de honderd die nog volgen zullen het kunnen er ook duizend zijn of meer
gewoon een dag met werk en verplichting eten en drinken een sigaret mensen die te veel willen of juist niets
ik sta ergens aan de rand bekijk dit spel en schater om de dwazen mijzelf incluis ga grinnikend naar bed binnen mijn eigen ademruimte in harmonie met mijn ik
de god van liefde werd een god van onverdraagzaamheid toen pastoors - moeizaam hun geilheid wegslikkend- mij confronteerden met denkbeelden waar ik nog niet aan toe was ik had mijn lengte en lichaam tegen
qua tolerantie hebben ze niets bijgeleerd hun enggeestigheid bestaat nog steeds
windstil vijf uur voorbij de tuin reeds duister de witte muur een schemervlek de pastelkleur van de lucht aquamarijn met een vleugje groen heel licht nog aan de horizon blaadjes en takjes zwart net als de lantaarnpaal en de boom in de verte twee warm oranje lichten en in de driehoek van de schoorsteen met de rand van de daken het gele sikkeltje van de maan
windstil halfzes het moment is voorbij maar voor de toekomst bewaard
dwarrel met mij deze dans vlinder met de blauwgouden vleugels want de lente is in 't land met bloeiende Kaapse vergeet-mij-niet en onverwoestbare maagdenpalm
de zon knippert met haar ogen tot ze tranen schreit want zij was vergeten hoeveel licht en warmte zij verspreidt
wij zijn de welgekome kraamvisite bij de naakte bolletjes vogel er zijn nieuwe blaadjes jeugdig groen en er is de gele dotterbloem
ik wil met jou de blijheid delen die ik in mij voel de nectar van jouw lippen stelen jou met mijn pootjes kriebelen en met mijn sprieten de jouwe strelen
vlieg nu met mij de hemel in voor een keertje kan het wel
hoe zou het zijn: ontwaken na 100 jaar? gewekt uit je dromen hoog in een toren zonder beschermende doornen de prik nog schrijnend een vreemde die je in zijn armen houdt?
misschien was warmte voldoende misschien werden tranen begrepen misschien was het geen einde maar een begin misschien...
dit is de corridor van het leven waarin je vrij mag exploreren elke deur verbergt een wereld een zon, een regen, een klimaat woestijnzand of door zee bespoelde kiezel een 19de-eeuwse straat
open ze word geboren, sterf en herinner dit spiegelpaleis van de fantasie hervind een vergeten identiteit en daarmee de les uit het verleden word bewust van wat belangrijk is
de duisternis ligt op de loer tast mij af met zijn tentakels maar zijn prooi is weerbaar nu geworden heeft de kracht in de strijd ontdekt: zilver tegen donkerte blauw tegen regen muziek tegen neerslachtigheid
vandaag schijnt de zon de lucht is helder niemand kan mij vandaag afpakken
zoals de geboorte innig is zo ook de dood een mens wordt geboren een ander gaat dood voor beiden is het een worsteling het snakken naar adem voor leven wat voor de één het begin is betekent voor de ander het einde of is het omgekeerd?
ik kan noten spelen iemand heeft mij de techniek geleerd hoe ik mijn lippen spannen moet iedere vinger op de juiste klep hoe ik ademen en met mijn tong scanderen moet nu wacht ik met geduld tot eens de melodie weerklinkt waarvan ik weet dat hij bestaat wanneer klanken hun ziel verwerven
ieder gesprek draagt in zich de tweespalt van wat de een zegt en de ander hoort want als er een iets andere golflengte is wordt het verbale contact zwaar gestoord
de angstaanjagendheid der woorden waarmee ik mijn denken en voelen uit: is het bericht juist doorgekomen of heb ik een verkeerde zin gebruikt?
uitspraken kunnen muren bouwen waardoor je je opgesloten en kwetsbaar voelt en het is gemakkelijker je dom te houden dan te vragen: wat heb je eigenlijk bedoeld?
zo worden woorden een kwestie van vertrouwen: ik neem aan dat je het goed (of lief) bedoelt
zoals de geboorte innig is
rillingen
ik kan noten spelen
