Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
Toen mijn zoon en ik het restaurant binnenkwamen, zat de man alleen aan zijn tafeltje. Hij straalde eenzaamheid uit, dat ondefinieerbare aura van hunker naar menselijk contact, aandacht, een gesprek. Wij namen plaats aan het tafeltje naast het zijne. Het verbaasde mij niet dat hij ons smakelijk eten toewenste.Wij bedankten hem voor zijn wens en wachtten op zijn volgende zet. Die kwam er met zijn opmerking over de achtergrondmuziek.Er was een schampere, betweterige toon in zijn stem. , waardoor wat hij zei, overkwam als "en wat IK niet goed vind, IS niet goed".
Daarna ging het gesprek eenzijdig verder: hij sprak en wij luisterden. Hij had het over liefde die altijd haat wordt, over Amerikanen die altijd arrogant zijn, over joden die altijd steenrijk zijn en totaal ten onrechte in Israel wonen, over negers die altijd zwart zijn en dat altijd zullen blijven. "En de jongeren van tegenwoordig, mevrouw, zo verdorven, voor hen is alles altijd seks: ze misbruiken de tv voor seks, ze misbruiken de pc voor seks en ze zenden mekaar de smerigste berichten via hun gsm. Van dat laatste wilde hij ons maar al te graag een voorbeeld geven. Wij waren benieuwd.
"Stuurt die jonge gast het volgende door naar een meisje.Op zijn gsm, mevrouw, naar een meisje, mevrouw! Dat is de jeugd van tegenwoordig. Seks en smeerlapperij, mevrouw."
Roodkapje: O Wolf, wat hebt gij kleine oogjes! Wolf: maar Roodkapje, ziet gij dan niet dat ik aan het schijten ben?
Onze gezamenlijke schaterlach kwam tenminste voor ons als een bevrijding, want er lag iets zwaars op onze maag en het was niet het eten. Mijn hart ging uit naar mijn zoon, die net als ik uitermate beleefd, maar zwijgend was blijven luisteren naar de monoloog.
We hebben betaald en zijn samen naar huis gereden.
Reacties op bericht (3)
Geen wonder
dat zo iemand eenzaamis! Je gaat toch lopen van zulke zelfgenoegzaamheid en betweterij. Maar dat jullie daardoor moesten schaterlachen kan ik begrijpen en ik moet glimlachen als ik het lees.
Groeten van
, Michelly
Blogbezoek graag kom ik jou een mooie dinsdag wensen.
http://blog.seniorennet.be/vacantie/
In niets gaat zoveel tijd zitten als in denken!
Hoop dat de dag zo mooi zal zijn dan gisteren. Lieve groetjes . Gita & Wartje.
