Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
De dag voor de proclamatie in juni 1984 hadden enkele collega's het lumineuze idee voor collega's en leerlingen op vrijwillige basis een afvaart van de Lesse in kayaks te organiseren. Mijn eerdere afvaarten waren gelukkige herinneringen en ik aarzelde dan ook niet mij in te schrijven. In de bus zocht iedereen een partner uit met wie hij of zij in de boot zou komen te zitten. Collega "Franske" wilde wel bij mij in de boot. Frans was erg klein en tenger van gestalte, reden waarom eigenlijk niemand hem Frans noemde, nee, hij was Franske. Nu kan je mij veel noemen, maar klein en tenger zijn geen adjectieven die bij mijn verschijning passen. Ik schat dat ik zo'n 20 cm groter en zo'n 30 kilo zwaarder was dan Franske.
Wie ooit in een kayak heeft gezeten, weet dat de zwaarste persoon achterin gaat zitten, zodat de boeg zijn snuit niet in of onder het water boort. Als vanzelfsprekend nam ik dus de achterste plaats; Franske parmantig voor mij. Tot aan het kasteel stroomt de Lesse redelijk snel en de boot werd mooi meegetrokken, af en toe een lichte peddelslag was voldoende om de kayak op koers te houden.Aan het kasteel komt de eerste barrage: een kleine kunstmatige waterval, met een niveauverschil van ongeveer twee meter. Op het kasteel staan gewoonlijk mensen te kijken naar de ongelukkigen die bij het 'nemen' van de barrage, water scheppen en kantelen. Maar als ancien wist ik dat de kunst eruit bestaat goed recht in de stroom van de waterval te gaan liggen en verder vooral niets te doen om de kans op omkiepen tot een minimumu te beperken, want ook op de warmste zomerdagen is het snelstromende water ijs- en ijskoud. Franske hield dus net als ik zijn peddel omhoog, nadat wij met wat gemaneuvreer de boot recht voor de stroom gekregen hadden. De voorgangers die de barrage reeds genomen hadden, stonden op het eilandje erachter uit te kijken naar de volgers. Sierlijk als een zwaan glijdt de kayak over de waterval heen, doch in het turbulente water erachter, schepte de kayak toch nog water. De stabiliteit was onmiddellijk weg. "Neem jij mijn peddel?" Franske zit nu met twee peddels boven zijn hoofd voorin in de boot. Ik stapte vliegensvlug uit in ijskoud water dat tot onder mijn oksels reikte en begon de kayak mét Franske en de peddels er nog in naar het eiland te slepen, waar de reeds aangekomen collega's dubbel staan van het lachen. Dat hadden ze beter niet gedaan, want van weeromstuit begin ik ook te lachen, nee, te schateren en heb geen kracht meer de boot tegen te houden. Mijn benen worden onder mij uitgezogen door de kracht van het water en mij vastklampend aan de boot, nu tot aan mijn nek in het water, word ik met de boot een eind meegesleurd. Uiteindelijk worden we door helpende handen op het eiland getrokken. Gezamenlijk draaien we de kayak om, zodat we redelijk watervrij, hoewel Meermin verre van droog, de tocht kunnen voortzetten.
Op het stuk na het kasteel stroomt de Lesse heel wat minder snel en peddelen is de boodschap. Maar Franske heeft nog een verrassing in petto; hij blijkt een goede ornitholoog te zijn. In de omringende bossen ontdekt hij het ene wonderdier na het andere. Wijzend met zijn peddel, roept hij opgetogen: "Daar, DAAR!! een groene... weet-ik-nog-veel" Ik zie enkel zijn niet in het water gedoopte peddel en brom antwoorden als, "Wow, zeg, dat jij dat zo weet!" of "Ja, ja, nu heb ik hem ook gezien!" Het peddelen houdt mij enigszins warm na de onvrijwillige onderdompeling.
Bij de aankomst uit Franske zijn verwondering over het feit dat hij zo DROOG gebleven is gedurende deze afvaart. Met al zijn vogelkennis beseft hij niet dat water de neiging heeft naar het laagst liggende punt te vloeien en in de kayak was dat de plaats achterin, waar IK zat. Tijdens de hele afvaart heb ik dus met mijn billen in ijskoud water gezeten...
Maar softie, die ik toen al was, heb ik Frans niets over mijn nattigheid en de kou verteld. Hij verkeert waarschijnlijk nog steeds in de mening dat Meermin en hij dankzij zijn fantastische prestatie een zo snelle en vooral droge afvaart hadden. Dat zij domweg uit de kayak stapte midden in de rivier, tja... dat is zoiets wat je enkel van een vrouw kan verwachten!
De volgende dag op de proclamatie kon je ondanks de nette kleren nu, de kayakers er zo uithalen. Zij strompelden verdacht stijf naar de gereedstaande stoelen.
Reacties op bericht (3)
Groetjes
Mijn wens voor 2010 met nog 364 dagen van geluk en voorspoed.
Met vriendelijke groeten Jullouis
, Jullouis
Dag Meermin
Wens je alles wat je graag wilt en mijn beste wensen
