M. & Mevr Fooy, hele lieve mensen, hebben voor mij gezorgd voor ik bij mama en papa ben gaan wonen. Je kan even gaan kijken op : www.lovealoch.be
Hieronder een paar mooie foto's van mijn rasgenootjes
Parson Russell
20-03-2007
Pas op voor broodfokkers !
Broodfokkers hebben geen oog voor de gezondheid van een bepaald ras en al helemaal niet voor de gezondheid van een bepaalde fokteef, nee zelfs niet voor de gezondheid van de pups die ze verkopen. Het interesseert ze niet hoe een pup terecht komt en of u als pupkoper de pup al na 3 maanden doorverkoopt aan iemand anders. De fokteven worden iedere loopsheid gedekt zolang de broodfokker dat nodig vindt en hij wil zoveel mogelijk pups verkopen.
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind en ondanks een aantal kapotgekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde en ik kon me geen beter leven voorstellen.
We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam.
En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen of naar de bench. Oh ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".
Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.
Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was.
Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werklijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa, laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen en ik nu ook.
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?". Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden.
Toen ik me realiseerde dat ik niet op kon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"
Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten. Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.
Noot van de auteur:
Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld. Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartspraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
Ons Yankee is een droom van een hondje om in huis te hebben. Het enige nadeel is dat ze al 2 jaar op jacht gaat naar schaduwen. Grappig denkt u ? In het begin misschien wel, maar nu is dat echt wel lastig aan het worden. Vroeger deed ze dit gedurig, van zodra je het licht moest aandoen en de schaduwen tevoorschijn komen. Dit is nu al minder, nadat we haar telkens negeerden als ze dit deed. Toch blijft ze dit nog altijd doen als we bezoek hebben. Misschien kan de tekst hieronder een beetje hulp bieden aan de mensen die hetzelfde probleem ervaren met hun geliefde huisdier.
X X X
Vaak ontstaat dit probleem heel sluimerend, omdat men niet in de gaten heeft wat er precies speelt. Misschien heeft u de eerste keren glimlachend gereageerd en daarmee het gedrag ondersteund. Het kan ook best zijn dat u het gedrag heeft getracht te onderbreken; uw bemoeienis kan in dat geval ook als ondersteuning gevoeld zijn en het gedrag hebben laten toenemen.
Terriers zijn bewegelijke hondjes, gefokt om klein wild uit te graven. Bewegende schaduwen waar hij naar kan graven passen dus wel bij zijn genetisch bepaalde voorkeur. Dat maakt het wel wat moeilijker want het gedrag zelf windt het hondje ook op, niet alleen het feit dat u er aandacht aan schenkt. Ik zou de hond aan een bench wennen zodat hij niet vrijuit kan rondlopen om schaduwen op te zoeken. Verder zou ik proberen hem buiten zoveel afleiding te geven dat hij thuis gekomen moe en voldaan is en niet de behoefte voelt zichzelf te vermaken. Ook kunt u hem verslaafd maken aan een rubber stuiterbal die de snelle bewegingen van vluchtend en opspringend wild nabootst. Dan heeft u wel een hond die geobsedeerd is door de bal, maar dat kunt u voorkomen door alleen samen met u met die bal te spelen. Dan gaat die bal niet ook weer een eigen leven leiden. En tenslotte: loop weg als de hond zijn acties start. Loop onmiddellijk weg bij het begin van zo een achtervolging, maak even lawaai zodat hij het meteen opmerkt dat u vertrekt maar kijk niet naar hem. Als u pas reageert als de hond al in zijn spel verzonken is bent u te laat. Hij zit dan al vast in zijn vaste patroon en is niet meer gevoelig voor afleiding. Kijkt de hond niet op of om als u vertrekt omdat het spelletje echt gespeeld wordt om het spel en niet om ondersteuning van u, dan wordt het moeilijker. Dan pakt u bij de eerste aanzet de terrier op en zet hem in zijn bench en loopt u alsnog weg. Als hij in de gaten heeft dat schaduwjagen resulteert in een bench en uw afwezigheid, doorbreekt u de prachtige associatie met dat spel. Het is wat moeilijk de mogelijkheden vanaf het papier te bedenken, maar u kunt zelf ook vast wel acties bedenken die het gedrag afremmen en die zorgen dat u het gedrag in ieder geval niet met uw eigen gedrag ondersteunt.
AMSTERDAM - Een man uit de Amerikaanse staat Nebraska heeft zijn hond van de dood gered door mond-op-mondbeademing toe te passen. Dat melden verschillende media.
De 10-maanden oude bulldog zat eenden achterna en sprong daarbij in een meertje. Het water was echter zo koud dat het beestje direct verlamd raakte.
De eigenaar van de bulldog aarzelde geen seconde en beademde zijn geliefde huisdier. Kort daarna kwam de hond weer bij. Vervolgens bracht de man het beestje naar een dierenarts, waar het een warm bad kreeg en enkele injecties.
"Een huisdier is net als familie", aldus de eigenaar. "Je wilt alles doen om hun leven te redden." Volgens de man maakt de hond het inmiddels goed.
Een Chinese hond laat niet met zijn - euh - poten spelen. Telkens wanneer de slimme viervoeter honger heeft, begint hij te blaffen: het sein voor baasje Wu Qianhe om hem wat geld in de bek te stoppen, waarmee Lele zijn tocht naar de beenhouwer kan inzetten. Daar is hij intussen een graag geziene gast.
De hond bij de neus nemen, is overigens een haast onmogelijke opgave. Hij kent perfect de waarde van het geld en lost het bankbiljet pas als hij zijn geliefde worst te pakken heeft.
Dit is mijn fiere mama met haar petekindje Celine. Celine is geboren op 20 april 2006 en dus mag ons kapoentje binnenkort haar eerste verjaardagskaarsje uitblazen.
LONDON Een Britse hond die in een rioleringsbuis bekneld was geraakt, heeft maar liefst 26 dagen zonder vast voedsel overleefd. De 12-jarige Collie Holly hield zich met regenwater in leven, aldus de krant The Times. Holly was in juni in paniek op de vlucht geslagen voor onweer en in de 3 meter diepe, nauwe waterafvoerbuis gevallen. Haar bejaarde eigenaars gingen wanhopig op zoek en hingen overal in de plaats Stoke Climsland in de graafschap Cornwall affiches op. Holly, die niet kan blaffen, wist echter niemand's aandacht te trekken. Na 26 dagen werd Holly gevonden en gered door een voorbijganger. Haar lichaamsgewicht was gedaald van 25 naar 14 kilo. Ook heeft zij een ooginfectie opgelopen waardoor zij tijdelijk blind is.
Toiletgebruiken verschillen van land tot land, maar een Chinese hond heeft wel een heel speciale manier om zijn urine kwijt te spelen. Het beest uit Changchun plast namelijk ondersteboven.
De 18-maanden oude hond Baby begon drie maanden geleden zo te plassen, vertelt zijn baasje mevrouw Chen. "Hij plaste net als andere honden, maar op een dag trof ik hem aan met zijn twee achterpoten tegen een boom", zei ze. "Ik dacht dat het misschien zou overgaan, maar niet dus. Sindsdien doet hij altijd zijn gevoeg in die acrobatische positie."
Ik stond laatst bij een stoplicht, komt er een blinde man naast mij staan met zo'n blindegeleide-hond. Het licht springt op groen, maar in plaats van te gaan lopen, tilt die hond zijn poot op en pist tegen die blinde z'n broekspijp aan. De blinde haalt een koekje uit zijn zak en geeft dat aan die hond. Ik zeg: "Nou, ik zou die hond voor zijn ballen hebben getrapt." "Doe ik ook," zegt de blinde man, "maar ik moet effe voelen waar z'n kop zit."
X X X
Er komt een man bij een hondenkennel. Hij zegt: "Ik zoek een hond." De kennelhouder zegt: "Ik heb er genoeg: zoek maar uit." De man loopt rond tussen de hokken en kiest een hond uit. Dan vraagt de man: "Is die hond wel trouw?" "Trouw?", zegt de ander: "Meneer, ik heb die hond al vier keer verkocht, maar elke keer komt 'ie weer terug!"
X X X
Een kerel komt thuis en vindt zijn hond met het konijn van de buren in de bek. Het konijn is dood en bij de gedachte van een grote ruzie raakt hij in paniek. Hij pakt het vieze konijn, doet hem in bad, fohnt het beestje en stopt hem terug in het hok van de buren in de hoop dat ze zullen denken dat het beest uit zichzelf dood is gegaan. Een dag later loopt hij zijn buurman tegen het lijf die zegt: "Wist je dat Nijntje dood is?". "Eh... nee... wat is er gebeurd?", zegt de man. De buurman antwoord: "We vonden hem dood in zijn hok. Maar het vreemde is dat de dag nadat wij hem begraven hadden, iemand hem weer opgegraven had, een bad en een fohn gegeven had en hem weer terug in zijn kooi had gestopt. Vreemde mensen heb je hier toch!".
Bjorn zorgde voor controverse in het programma 'Superhond' door te tongzoenen met zijn geliefd huisdier.
Omdat de hond nu eenmaal de beste vriend van de mens is, valt het niet te verwonderen dat eigenaars hun huisgenoot op steeds meer manieren vertroetelen. Na gourmetvoeding en accessoires komt daar nu een nieuwe, potentieel levensreddende trend bij: cursussen waar je leert hoe je een hond-in-nood eerste hulp kan bieden, zo onthult de 'Sunday Times'.
Mond-op-snuit De wel heel fysieke band die een deelnemer aan het tv-programma 'Superhond' met zijn hond heeft mag dan enige beroering hebben gewekt, in steeds meer Britse dierenklinieken worden cursussen gegeven waarbij het geven van 'mond-op-snuit'-beademing één van de thema's is (voor alle duidelijkheid: het gaat daar om een louter medische ingreep, voor het geval de hond een hartstilstand heeft bijvoorbeeld).
Hartmassage En die les maakt deel uit van 'EHBO-opleiding' voor honden, waarbij kleine kwaaltjes zoals een brandwonde, een zonneslag of een bijensteek behandeld worden. Maar ook ernstige gezondheidsproblemen zoals het geven van een hartmassage of het verbinden van zware wonden komen aan bod.
Poppen In sommige gevallen worden de cursussen gegeven door dierenklinieken, in andere door organisaties voor dierenwelzijn. Net als bij eerste hulp voor mensen wordt er geoefend op poppen - in dit geval dus hondenpoppen die zijn geïmporteerd uit de bakermat van deze vorm van dierenliefde, Amerika.
Grote vraag En de vraag daarnaar blijkt zo groot dat het aantal cursussen razendsnel groeit. Volgens Leslie Heaton-Smith, de directeur van een van de klinieken die EHBO-les geeft komt dat omdat een hond steeds nadrukkelijker wordt beschouwd als een gezinslid, dus willen mensen ook weten hoe ze het dier moeten verzorgen. (belga/hln)
Daar zit ze Met haar natte neus Haar mooie vacht Zo serieus Ze kent je als geen ander Ze kent je door en door Ze kent al je stemmingen Daar heb je een vriend voor Bij verdriet met tranen Likt ze die af De enige echte vriend Die moedig is, niet laf Die voor je wil vechten Waar je maar gaat Die je trouw is En bent waar jij staat Kijk in d'r ogen Dan weet je wat ik bedoel Dan weet je heel zeker Een vriend met gevoel Zij is mijn alles Ik wil haar nooit kwijt Maar je moet eraan geloven Eens komt die tijd Dan in mijn gedachten En in mijn hart Zal ze altijd leven En tot die tijd Zal ik haar alle liefde geven
Reeds vanaf het vroege aardse bestaan zijn ze elkaar achterna gegaan.
De Zomer sluit een periode af, die ons vaak heel wat te beleven gaf. We genoten van zon, zee, strand en bos, wandelden en fietsten er flink op los.
Daarna wordt het Herfst zoals elk jaar, en die heeft ook zijn charme nietwaar ! Truien en dassen komen alweer uit de kast. De paddestoel verschijnt in de berm en in 't bos en veel groen blad verdwijnt, waait helemaal los.
Dan volgt de Winter zoals elk jaar. We leggen warme kleding maar weer klaar. Misschien met Kerst wat vorst en sneeuw, want zo gaat het nu al menig' eeuw.
Maar na de tijd van soms veel overlast, wordt zeker de Lente weer onze gast. De natuur gaat langzaam weer ontluiken. zodat we straks de bloemengeur weer ruiken.
Zo gaat het steeds, jaar na jaar. We vinden 't maar heel gewoon nietwaar ?
Beter een kwakkelende winter dan een natte zomer Beter een droge herfst dan een koude lente Maar de winters worden zomers en de lentes worden herfstig En herfst zou lente blijken te zijn.
Nu mama nog wat helpen met het uitzoeken van nieuwe kleren voor de zomer.
Mijn land van oorsprong is Groot-Brittannië. Een man die een belangrijk invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de Parson (Jack) Russell Terriër was de Engelse dominee John Russell. Deze omstreden dominee leefde van 1795 tot 1883. Hij was een groot liefhebber van de jacht met terriërs op vossen en dassen, en fokte in de loop van de tijd vele nesten honden die in zijn ogen de gewenste karakters en het juiste uiterlijk hadden. De door hem gefokte honden kwamen hoofdzakelijk in jagershanden terecht en door hun uitmuntende werkcapaciteiten werd de naam John Russell al snel een begrip in de Engelse jagerswereld.
Ik ben Yankee
Ik ben een vrouw en woon in Meerbeke (België) en mijn beroep is bewaakster van mijn huisje.
Ik ben geboren op 14/06/2004 en ben nu dus 20 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, spelen .
ik ben zeer aanhankelijk en kan niet zonder mama en papa die ik heel graag zie xxx
Over mijzelf
Ik ben Isabelle
Ik ben een vrouw en woon in Meerbeke () en mijn beroep is Administratief assisitente.
Ik ben geboren op 27/07/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, internet en zwemmen.
Yankee is eigenlijk een beetje mijn kindje
Over mijzelf
Ik ben Michaël
Ik ben een man en woon in Meerbeke () en mijn beroep is Bewakingsagent.
Ik ben geboren op 15/10/1982 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: internet,trainen,lezen en zwemmen.
LONDON Een Britse hond die in een rioleringsbuis bekneld was geraakt, heeft maar liefst 26 dagen zonder vast voedsel overleefd. De 12-jarige Collie Holly hield zich met regenwater in leven, aldus de krant The Times. Holly was in juni in paniek op de vlucht geslagen voor onweer en in de 3 meter diepe, nauwe waterafvoerbuis gevallen. Haar bejaarde eigenaars gingen wanhopig op zoek en hingen overal in de plaats Stoke Climsland in de graafschap Cornwall affiches op. Holly, die niet kan blaffen, wist echter niemand's aandacht te trekken. Na 26 dagen werd Holly gevonden en gered door een voorbijganger. Haar lichaamsgewicht was gedaald van 25 naar 14 kilo. Ook heeft zij een ooginfectie opgelopen waardoor zij tijdelijk blind is. 
Ik ben Yankee
Ik ben Isabelle
Ik ben Michaël
