Fako was in het begin een beetje een rare hond. Hij leek in de verste verte niets van mijn DNA meegekregen te hebben. Hij vond het zelfs niet leuk geaaid te worden! Hij speelde, speelde, speelde en speelde zelfs onophoudelijk door, als mijn baasjes liever zin hadden om hem eens goed te knuffelen. Mijn baasjes dachten zelfs slimmer te zijn dan Fako. Zij dachten “aha jij wilt spelen. Oke, je zal wel sneller moe zijn dan wij” maar na een uur, twee uur, vier uur, zeven uur zat Fako nog steeds met hetzelfde speeltje en op dezelfde manier te SPELEN! Tja, de hond is slimmer en heeft meer doorzettingsvermogen… dat heeft hij vast en zeker wel van zijn papa meegekregen! :-)