We zijn er weer! Hebben jullie ons gemist? Wij jullie misschien een klein beetje ;-)

Onze vakantie in de Auvergne in een paar woorden omschreven:

-          veel wind

-          heel warm

-          soms heel hoog

-          heel mooi (zowel wij als de natuur)

“Bonjour tout le monde”, we hebben wat Frans geleerd ook he in Frankrijk.

Onze reis begon al heel vroeg in de ochtend en eindigde pas in de late namiddag. Amai seg, zo lang in de auto zitten. Maar we hebben niet geklaagd hoor. We hebben geslapen in de auto, ook af en toe eens van op de schoot naar buiten gekeken.

En op de parkings langs de weg was het wel weer leuk. Eerst pootjes strekken, dan picknicken en dan nog een beetje spelen met ons speelgoed of met de dennenappels en grassprieten.

Wij waren door het dolle heen toen we eindelijk de auto op de oprit van ons vakantiehuisje reden. Onze baasjes dachten dat die immens grote tuin volledig omheind was, want dat hadden ze zo op internet gelezen, maar toen we daar aankwamen leek dat niet zo te zijn. Wij blij jong, overal kunnen rondneuzen en vrijheid zonder grenzen… dat kon al niet meer stuk.

Wij hadden enorm plezier, maar onze baasjes waren zo vreselijk ongerust dat we zouden verloren lopen. Meestal bleven we heel flink in de tuin hoor en als het baasje riep, kwamen we wel weer terug. Ale, mijn klein broertje toch vooral, ik durfde wel eens te puberen en in mezelf te denken “roep nog maar een keer of 20, ik zal dan misschien wel eens komen als ik daar dan al zin heb” maar uiteindelijk kwam ik ook terug hoor.

Elke ochtend en elke avond hebben we met onze miesteskes nogal geravot hoor in die grote tuin. Partijtje voetbal tot onze tong tussen onze pootjes hing van vermoeidheid! Of de armspiertjes van onze reisgenoten een beetje trainen door ze telkens een speeltje te laten weggooien zodat wij het konden terugbrengen. Maar gewoon gooien was in zo’n grote tuin niet leuk natuurlijk! Als we vonden dat het niet ver genoeg gegooid werd, konden ze het zelf maar gaan halen. Héééééél ver moest er gegooid worden en dan was het echt dolle pret voor ons ;-) We hebben nogal gecrosst hoor.

We hebben een heel mooie wandeling gemaakt in het dorpje waar we logeerden, La Cellette. Helemaal langs velden en weiden tot aan het dorp, dan het dorpje door tot aan het wegje om naar het viaduct te gaan. Ons klein miesteske heeft enorm hoogtevrees en zij was al bang op die viaduct haha. Wij wilden graag van het uitzicht genieten, maar het miesteske van Thabe begon dan direct te zagen: pas op jongens, ni te ver, kom eens een beetje weg van die omheining.

En als wij dan eens bang waren voor iets, dan moesten we er juist kortbij gaan staan om onze angst te overwinnen. Niet dat wij zo een angsthaasjes zijn hoor, maar een koe is wel heel erg groot en lomp he en dat maakt heel erg raar lawaai. Hoe ging dat ook weer: moooeee of meeeuuhh ofzo. Rare beesten die koeien. We dachten nog dat ze in het Frans blaften, maar ook al hadden wij al 100 keer in het Nederlands geblaft om ze iets te leren, toch bleven die koeien koppig meuh zeggen in plaats van wafwafwaf!

En af en toe of eigenlijk om de paar meter al haha, gingen we plat in het gras liggen langs de weg. Warm dat het daar was mannekes! Amai seg, wij doken elke keer dat gras in of legden ons neer op een schaduwplekje om toch maar even af te koelen. Natuurlijk hadden onze miesteskes daar heel veel begrip voor en lieten ze ons soms even rollen in dat gras om wat af te koelen.

Voor alle hondjes die nu jaloers zijn omdat wij zo’n mooie wandelingen gemaakt hebben: vergeet aan jullie baasjes niet te zeggen dat ze fris water moeten meenemen in een thermos he! Onze miesteskes zijn dat gelukkig niet vergeten en we konden dat goed gebruiken hoor!

De volgende dag wou klein miesteske graag nog eens naar de Puy de la Vache, dat is een oude vulkaan. De Auvergne staat vol vulkanen maar ze zijn niet meer actief hoor. Op het bordje met de wandelroutes kozen onze miesteskes voor de middelgrote wandeling. Achteraf waren we heel blij dat het toch de middelgrote geworden is en niet één van de twee grote wandelingen zoals wij eerst gevraagd hadden!!

We startten in het bos, liepen even langs wat gras en bomen en kwamen dan terug in het bos. Tot dit punt was iedereen overmoedig: goh, zo een puy beklimmen is heel gemakkelijk, dat stijgt hier amper, ale een beetje sneller achterblijvers.

Jaja, tot het begon te stijgen en nog te stijgen en nog wat steiler omhoog en nog en nog… pff pfff … is ’t nog ver??? En nog omhoog… helemaal tot boven!

Jaja we hebben allemaal de top van de Puy de la Vache bereikt! En onze miesteskes hebben ons niet gedragen hoor! Helemaal tot boven, ongeveer 1.100 meter hoog! Onze miesteskes zijn enorm fier op ons hoor.

Kijk eens hoe adembenemend het daar boven op de top was? Overal zag je vulkanen! Enkelen waren zelfs zo hoog dat er nog steeds sneeuw op lag. We hebben er even genoten van het zicht en foto’s gemaakt.

En toen zijn we aan de afdaling begonnen. Tot helemaal in de krater zelf zijn we gegaan. Gelukkig maar dat die vulkanen niet meer actief zijn he ;-) het zou nogal heet onder onze pootjes zijn anders in zo’n krater.

Op de terugweg zei klein miesteske opeens: “kijk dat is de Puy de Dôme, die is hoger maar niet zo mooi. Als je nog op de top van die vulkaan wilt staan, moet je nu gaan beslissen hoor voor we weer te ver weg zijn”. Bij die idee van nóg een vulkaan te beklimmen die dan ook nog eens nóg hoger was, lieten Thabeke en ik ons maar gewoon voor doodmoe neervallen en hebben we geslapen tot aan ons vakantiehuisje. Jah, wij konden toch ook niet weten dat je die Puy de Dôme niet per se te voet moet beklimmen!

En omdat wij zo flink geweest waren, werden we door onze miesteskes extra vertroeteld. Ieder op onze beurt, werden we heerlijk gemasseerd, eerst rugje, dan pootjes, dan nekje… zaaaalig. En dan kwam de grote kambeurt. Ha ja, wij zijn fiere beestjes. Als de miesteskes zeggen: mooie jongens, dan glunderen wij nogal hoor.

De dag na de hitte van de vulkanen hebben we de koelte van watervallen opgezocht. Je moest wel eerst een veldwegje overleven en een bos en sterk dalende wegjes door dat bos en je moest over boomwortels heen. Het was wel een vermoeiende wandeling maar we bleven allemaal doorzetten want in de verte ergens hoorden we het water al.

En toen zagen we water!!! Thabe en klein miesteske liepen voorop en zagen het eerst maar die reageerden niet met “we zijn er, kom eens kijken hoe mooi!” Waarom niet? Awel, het was valse hoop… het was alleen maar de rivier en het ergste was dat wij nergens meer verder konden met onze kleine pootjes. We moesten over rotsblokken verder klauteren en dat vonden wij veel te gevaarlijk.. Stel je voor dat we ons zouden kwetsen als onze pootjes tussen zo een rotsblok zouden raken. Ook voor onze miesteskes was het al een beetje gevaarlijk want de rotsblokken waren nat en glibberig door het water. Even hebben we staan twijfelen of onze miesteskes ons over die rotsblokken zouden dragen. Uiteindelijk vonden we het te gevaarlijk want ook onze miesteskes hadden kunnen vallen en dan zouden we ons nog kunnen kwetsen.

We vinden het wel jammer dat we de watervallen niet gezien hebben. Toch was het een leuke wandeling en zijn we ook blij dat we nog maar eens gemerkt hebben hoe graag onze miesteskes ons zien.

Dus gingen we terug over de boomwortels, door het bos en langs het veldwegje, dit keer steil omhoog!

Wat waren we allemaal blij toen we terug bij het picknick tafeltje stonden en we eens konden drinken en even uitrusten bij het getjilp van de vogeltjes en de waterval die we in de verte nog steeds hoorden.

Behalve in alle rust en stilte van de natuur, hebben we ook nog wat uurtjes doorgebracht in de bewoonde wereld hoor.

Zoals van elke vrouw verwacht wordt, houden ook onze miesteske van shoppen. Gelukkig waren ze al blij met even naar de Auchamps te gaan. Wij vonden het maar niks hoor en ons Droopy-gezichtje sprak boekdelen. Gelukkig hebben onze miesteskes dat ruimschoots goedgemaakt met 2 nieuwe speelgoedjes en voor allebei een hele grote kauwsnoep.

En bij het kasteel van Pionsat voelden we ons als echt rijkeluishondjes van jonkvrouwen!

Moet het nog gezegd worden dat we uiteraard weer heel erg flink geslapen hebben in de auto toen we terug naar huis reden? We hebben nog de hele weg zalig gedroomd van al die wandelingen en mooie dorpjes en van die enorme tuin waar we zoveel in geravot hebben.