Ik ben ook wel eens met mijn papa en mijn baasjes naar zee geweest hoor! Dicht bij mijn baasjes vond ik het wel leuk, maar al die mensen en grote voeten vond ik maar niets hoor. Het strand was leuk, het spelen met mijn baasjes was leuk en ik hou wel van de zon en de wind. Tot zover het leuke deel. Van al dat stappen en wegspringen voor grote mensenvoeten werd ik zo moe. Het was echt geweldig om veel gedragen te worden door al mijn baasjes. Hihi, ik had snel door dat ik gewoon moest gaan zitten of voor hun voeten lopen tot ze bijna over me struikelden, om gedragen te worden hoor :-)

Zijn dapper verhaal over op de pier lopen, vertelt Fako natuurlijk niet zelf he! Mijn zoontje is een beetje een angsthaas. Het is soms echt zielig om te zien hoe bang hij voor alles is! Mijn baasjes troosten hem wel hoor en ze stellen hem altijd met heel veel liefde en geduld op zijn gemak, maar die keer op de pier in Nieuwpoort gierden ze van het lachen. Fako had lekker kunnen rusten in hun armen en dus kon hij weer even zelf lopen. Mijn baasjes wilden de pier aflopen, ik liep zoals gewoonlijk te trekken en te sleuren aan mijn bandje om zeker te zijn dat ik op kop liep. Maar mijn zoontje… die dacht “help papa, ik ga door de gleufjes tussen die balken vallen. Papaaaa ik zie hier water. Help help, loop ik nu echt boven water? Heee wacht eens, ik verdrink hoor als ik tussen die gleufjes glip! Baasje, draag mij”.