Hallokes, hier Larco.

Ik woon nu eindelijk bij mijn nieuwe baasje Sol y Luna., maar die verhuis verliep niet simpel hoor, amaai.

Deze voormiddag hoorde ik om 9u50 de bel. Dat bezoek wordt binnengelaten en ik al direct eens gaan snuffelen en ruiken om te weten wie dat was. Ik had die mensen ooit wel al eens gezien hoor, maar toen was ik nog maar 5 dagen oud, en ondertussen ben ik al 8 weken hé. Euh…. ik had dus geen enkel idee wie het was, ik kende die mensen niet meer.

Beginnen ze me daar direct te wrijven en te knuffelen, jawatte. Ik ging dus van de veronderstelling uit dat dit mijn nieuwe baasjes waren.

Die grote mensen beginnen daar te tateren tegen de sterren op, en ondertussen maar koffieklets houden natuurlijk hé. Enfin, ik kon het mij allemaal niet te veel aantrekken hoor. Ik amuseerde me verder met mijn zusje Loeka, en met papa Yanco. Loeka liet mij al vlug links liggen, want zij wou altijd maar met de grote mensen spelen. En papa Yanco wou absoluut schootje zitten.

Word ik daar ineens opgetild door baasje Ronnie van Hasselt. Hela, hola…. niet zo hoog hé manneke, zet mij eens terug op de grond seg. En wat gebeurt er nu? Helllllp helllllp, ik word hier opgehangen. Nu doen ze mij hier een bandje rond mijn nek seg, ik wil dat niet. Dat stoort, dat jeukt, dat doet vanalles dat mij niet zint. En ik maar krabben met mijn achterste pootje, om dat spul uit te krijgen. Niks aan te doen, het zit rotsvast, ik krijg het niet uit. Ik ben dan maar  bij mama Bibi mijn beklag gaan doen. Maar zij vond dat ik moest luisteren naar het nieuwe baasje, en dat braafjes aanhouden. Pffff….. ik woon daar nog niet en ze beginnen mij al te martelen seg, dat belooft hé.

Plots staat iedereen recht. Ik dacht: oeie, wat is hier gaande? Brandt het ergens dat ze hier allemaal gaan lopen of zo? Ik betrouwde dat niet zo erg, en ik ben rappekes in de benj gaan liggen.  Helemaal vanachter in een hoekje, en mij daar zo plat en klein mogelijk gemaakt. Niks aan te doen, baasje Ronnie vond mij toch hoor en grabbelde me uit de benj.

Ik vertrok met mijn nieuwe baasje Sol y Luna naar mijn nieuwe thuis. Ik heb wel nog eerst uitgebreid afscheid kunnen nemen van de baasjes Ronnie en Mieke en hun twee kindjes. En dan heb ik van papa Yanko en mama Bibi een hele dikke knuffel gekregen. Zo’n knuffel die wil zeggen: “Het ga je goed zoon van ons. Wees niet bang, je zal er graag gezien worden.” Met mijn zusje Loeka, had ik het wat moeilijk. Ze keek me zo droevig aan. Zo echt van : “hé broer, laat me niet alleen achter”. Maar toen fluisterde ik haar toe, dat ik haar heel erg graag zie, en dat zij tegen de middag ook bij haar nieuwe baasje zou mogen gaan.

Dus ben ik vertrokken in Hasselt met baasje Sol y Luna en mijn kleine baasje,  ha ja hé. Maar wat gebeurde er toch allemaal met mij seg.

Er stond daar zo’n ijzeren kast op wielen op de straat, en daar werd ik ingezet. Enfin, ik was er nog gerust in want ik mocht op kleine baas zijn schoot zitten. Maar plots begint die ijzeren kast daar een heel verdacht geluid te maken. Ik kreeg schrik, echt schrik. Wat was dat hier allemaal?  En dan zag ik plots de huizen en de bomen voorbij flitsen.

Ik begon te bibberen van schrik, kleine baas moest me echt goed beschermen hoor, want ik bibberde bijna in stukjes uit elkaar. En dan allemaal die geluiden die ik niet kende.  Ik ben dan maar begonnen met een liedje te zingen. Een heel lang liedje hoor!! De eerste tonen van mijn liedje begonnen in Hasselt, en de laatste al voorbij Aarschot. Dan heb ik het zingen opgegeven. Ik was half uiteengerammeld van de schrik, en had geen stem meer van dat lange zingen.

Eens in mijn nieuwe thuis, werd ik daar direct in een rieten zetel gedumpt. Amaai, wat nu weer? Zoooooo hoog, hier kan ik nooit alleen in of uit. Ofwel zijn de poten van mijn zetel te hoog, ofwel zijn mijn pootjes te kort.  Dus baasje nam me er terug even uit, om mijn pootjes nog eens te strekken, en even te gaan drinken. Maar ik was zooooooo moe van al dat zingen en bibberen, dat ik door mijn pootjes zakte van vermoeidheid. Ik werd terug in mijn zeteltje gezet en ik heb zeker twee uur geslapen.  Ondertussen is er al een oplossing voor mijn probleempje van de zetel. . Er werd vlug een trapje in elkaar geknutseld, en nu lukt het wel hoor, zeker weten.

Nu ga ik een beetje brokjes eten. En als ’t buikje vol is,  ga’k ik maar nog een beetje slapen. Ik wil nog even wegdromen over mijn mama Bibi, papa Yanko, zusje Loeka en broertje Yanko, die ik nooit, neen nooit zal vergeten..

Dikke poot en knuffel van mij hé.

 Larco