Vannacht om 4u bracht ik mijn baasje een serenade. Allez, da’s toch lief van mij hé. En ikke maar zingen, maar baasje kwam niet uit haar bedje hoor. Uiteindelijk komt zij daar toch de trap afgestrompeld met een slaapkop. Zegt ze tegen mij: “Haha, ik dacht dat er een of andere lieve man me een serenade bracht onder mijn balkon. Maar ’t was jij”. 

Ik zat aan de achterdeur te wenen. Ja seg, waarom denken jullie? Ik moest dringend plasje doen. Toch beter een liedje zingen zodat ik mijn baasje uit haar bed krijg, dan morgen onder mijn pootjes krijgen omdat ik iets binnen achtergelaten had hé.

Om 5u15 schoot me een ander liedje in mijn gedachten. Dus, ik nog maar eens geprobeerd en ’t is nog gelukt ook.

Enfin, dank zij mij, heeft mijn baasje vannacht dus kunnen genieten van een prachtige sterrenhemel. Maar moet je ze hier nu zien lopen, amaai. Ze krijgt met moeite haar oogskes open, en ikke…. ik loop hier vrolijk rond te huppelen.

Pootje, Larco