moekeontour trekt er op uit op zoek naar het ware Griekenland
07-07-2006
Geen treintje, geen Kalavryta
07/07/2006 We hebben ons overslapen. We gaan dan maar met het treintje van 11h naar boven. Omdat Amber niet mee kan zoeken we een parkeerplaats in de schaduw zodat het wat fris blijft in de mobilhome. We stappen naar het stadion en René gaat twee tickets kopen. Maar hij komt met lege handen terug. Alles is al volzet en de volgende vertrekt maar eerst om 14h. We staan wat te draaien en te keren en weten niet goed wat te doen. Ofwel wachten ofwel doorrijden en het treinritje voor de volgende reis houden. Het wordt het laatste. We vinden het wel spijtig maar dan hebben we dat nog te goed. Na een uurtje rijden verlaten we de Peloponnesos langs de mooie brug. We gaan in Nafpaktos boodschappen doen, vooral naar een apotheker om Voltaren zalf want mijn heup blijft pijn doen. We volgen nu de kust weg en hebben een prachtig zicht op het gebergte van de Peloponnesos. Onderweg moeten we diesel tanken en de uitbaatster probeert met René een gesprek aan te knopen, maar ze praat alleen Grieks. Spijtig natuurlijk want met de lokale bevolking praten is dikwijls heel leerrijk. In het oude havendorpje Galadixi houden we halt en aan een kleine baai en een parkje vinden we een parkeerplaats. Tegen de avond komen de inwoners allemaal buiten en wordt het een gezellige drukte. De mensen groeten ons met een "Ja sas" en ze willen met ons een gesprekje aanknoppen. We doen ons best met een woordenboekje bij de hand maar een goed gesprek kun je toch niet voeren. Na het avondeten, maken we nog een toerke naar de grote haven, waar de vele restaurantjes en tavernes zijn. Hier is het wel wat chiquer. Er liggen vele grote zeilers met een Amerikaanse vlag. Je ziet de plaatselijk meisjes rond de boten hangen, ik denk dat de Amerikaanse jongens hier wel gegeerd zijn. We zitten gezellig op een terras en zoals op ander plaatsen komen de mensen naar Amber als een bij naar honing. Vooral kinderen zijn verzot op haar en zij ook op kinderen. Ze laat haar graag strelen,vooral op haar buikje. De maan staat al lang aan de hemel als we terug aan de mobilhome komen. Met het geluid van het klotsen van de zee tegen de kademuur vallen we in slaap.
08/07/2006 Na een verkwikkende nachtrust vertrekken we naar Delphi, het wereldberoemde Orakel van Apollo. Ik parkeer de mobilhome in de schaduw, gelukkig heb ik zo een plekje onder bomen gevonden want het is hier geweldig druk. Reeds meer dan 3000 jaar wordt Delphi bezocht., Vanaf 1200v. Ch. kwamen de eerste pelgrims raad vagen aan de Pythia, het bekendste orakel uit de oudheid. De meeste koningen kwamen eerst hier raad vragen om dan aan hun veroveringstochten te beginnen. Als dank schonken ze dan allerhande geschenken. Dit werden er zoveel dat per stadstaat een soort tempel, een schatkamer werd gebouwd. De schatkamer van Athene is gerestaureerd, zo dat men een idee krijgt van hoe ze er toen uitzag. Langs de Heilige Weg kom je voorbij vele schatkamers, zoals die van Thebe en Korinthe, langs de Rots van Sybille, waar de Pythia haar voorspellingen uitsprak en zo naar de resten van de tempel van Apollo. In het midden van een polygonale muur stond op een zuil de Sfinx van Naxos. Dan heb je rechts de trap naar de ronde basis van de "slangenzuil". Sinds de 4de eeuw n.Ch. staat deze zuil in het huidige Istanboel. Verderop ligt het theater dat plaats bood aan 5000 toeschouwers. Helemaal boven ligt het stadion, dat een van de mooiste is in zijn soort. De zitplaatsen zijn nog intact, waar onder ook die van de Vips. Het is laat als we terug aan de mobilhome komen. We moeten morgen het museum nog bezoeken. We beslissen om naar camping "Delphi" (hoe komen ze toch aan de naam!) te rijden . Hier is een zwembad, we kunnen een sanitaire lozing doen, water tanken en wassen. René gaat ons inschrijven en nu blijkt dat alle jaren Belgen naar deze camping komen vanuit de Kampeerclub van Vakantiegenoegens. Het is geen luxe camping, maar het prachtig zicht op de vlakte voor ons maakt veel goed.
09/07/2006 Het prachtige museum van Delphi is echt de moeite waard om te bezoeken. Bij het binnenkomen zien we de twee beelden "Kouroi" van de gebroeders Cleobis en Biton staan. De overblijfselen van het grote beeld van Apollo, dat verbrand werd, staan achter glas te pronken. Het ivoor is door de vlammen helemaal zwart geworden. De meer dan levensgrote stier, ook uitgewerkt met ivoor en goud, staat te pronken in de laatste vitrine van de zaal. Ook de stenen "ompalos" dat het middelpunt van de wereld aanduidde, staat in de voorhal. In de volgende zaal liggen al de schatten uit de schatkamer van Athene uitgestald in de vitrines. In de laatste zaal zien we het prachtige bronzen beeld "de wagenmenner" dat een gedeelte moet geweest zijn van een vierspan. Na de rondgang stappen we naar het heiligdom van Athena. Dit is gelegen onderaan de heuvel. Vooral de Tholos valt hier direkt in het oog. In dit ronde gebouw werden de helden vereerd. Drie zuilen van de twintig staan weer recht en geven een gedacht hoe het ooit geweest is. Later rijden we door de bergen en passeren Arachova, een mooi bergdorpje tot aan het klooster Osiou Louka. We worden op een bord uitgenodigd om hier te overnachten, iets wat we natuurlijk gaan doen. Morgen gaan we het klooster bezoeken.
10/07/2006 Heerlijk geslapen. Het was hier heel rustig. Na het ontbijt gaan we een bezoek brengen aan de monniken. Ik doe een kleed aan maar toch moet ik mij weer in een lange rok wringen. Dan mogen we de kerk binnen. Ze is gewijd aan de heilige Lucas, een Griekse kluizenaar. Hij ligt begraven in de crypte van de kerk. In ons boekje las ik dat we er goed aan deden een verrekijker mee te nemen om de mozaïeken tegen het plafond te kunnen zien en inderdaad het is een goed hulpmiddel om de mooie gouden mozaïeken te bewonderen. De fresco's dateren uit de 10de eeuw en zijn uitstekend bewaard. Na het bezoek rijden we verder richting kust langs kleine bergdorpjes zoals Kiriaki, Domvena en Lefktra. We gaan op zoek naar de Tropaian, een kolosaal rond gebouw, volgens boekje. Het is zo groot dat we er voorbij rijden. We dachten allebei dat het een graansilo was. Dan maar op zoek naar Plataiai maar hier zijn alle wegwijzers in het Grieks dus rijden we verkeerd en komen in Thiva uit. We laten de ruïnes van Plataiai dan maar links liggen en rijden naar Elesfina, waar een archeologische site van het heiligdom van de godin Demeter te bezichtigen is. Hier moet een echte sekte van een 30.000 mensen gewoont hebben, maar het is gesloten door werkzaamheden. We gaan dan maar op de parking staan om te overnachten. We hebben toch al genoeg sites gezien.
Van Elesfina rond Athene naar Kaap Sounio en Loutsa Artemis
11/07/2006 We rijden langs de autostrade rond Athene. Het is hier niet zo druk als we verwacht hadden. We nemen de afslag Koropi en gaan op zoek naar een tankstation om LPG te tanken. René gaat aan een Shell station vragen waar we die kunnen vinden. Hij wordt naar een EKO station verwezen terug richting Athene. En ja onderweg zien we een groot bord "Autogas" staan. Ik rij binnen tot de LPG tank maar alles is gesloten. Het station is nieuw en nog niet in gebruik. Terug de baan op en een 10 km verder vinden dan toch het juiste station. We tanken onze tank vol gas zodat we voor de volgende maanden toekomen. Nu rijden we naar Vougliagméni en langs de kustplaatsjes Aghia Marina, Lagonisi, Saronida en Lagrena naar Kaap Sounio naar de beroemde Tempel van Poseidon. Het is vooral beroemd om het prachtig zicht dat men heeft als de zon ondergaat. We houden halt op de parking maar hier waait het zo erg dat we besluiten een baaitje te zoeken en straks terug te komen. Ik neem de "New Red Road" en rij het dorpje Lavrio in en volg de wegwijzer naar het vissersdorp Aghia Marina. Daar zien we in de verte een mooi wit kerkje met blauwe koepel staan. De straatjes zijn hier zo smal dat we maar terug naar de hoofdweg rijden. Plots sta ik voor een steil baantje, zeker 20 % omhoog, ik probeer het toch maar het lukt me niet. Dan maar naar beneden en naar de grote baan. Ik ben moe en heb geen zin meer om naar de tempel te rijden. We gaan dan maar op zoek naar een strand waar we kunnen overnachten. In de badplaats Loutsa (Artemis) vinden we een parking aan zee. Hier zal de zon ook wel mooi ondergaan.
12/07/2006 Ik heb gisterenavond nog een telefoontje gekregen van mijn dochter Diny. Ze is zwanger van ons 9de kleinkind. Joepie, nog een kleine sloeber erbij. Ik ben echt gelukkig met dit nieuws. Ook de kinderen zijn blij met een nieuw broertje of zusje. Dit is nieuws waar we kunnen naar uitkijken bij onze terugkeer naar huis. We hebben heerlijk geslapen ondanks het feit dat we hier vlakbij de luchthaven "Eleftherio Venizelos" van Athene zitten. Vandaag brengt onze route ons naar het eiland Evia. Langs de kust komen we door de vele kustplaatsen die vooral door de Atheners geliefd zijn. Buitenlanders zie je hier niet zo veel. Van Rafina door Nea Makri rijden we naar Marathonas. In deze vlakte werd in 490 v.Ch. de slag van Marathon bevochten. Na de slag rende een soldaat naar Athene, een loop van 40km, en zakte toen in elkaar. Pas in de 20ste eeuw werd dit gebeuren een sporttak, de marathon. De grafheuvel, waar de gesneuvelde soldaten werden begraven, ligt er slecht onderhouden bij. Zonde natuurlijk dat sommige gedenktekens van het verleden zo wordt verwaarloost, maar dat gebeurt bij ons ook, het is dus niet Grieks. We vervolgen langs de kust onze weg naar Halkida, de hoofdstad van Evia. We hebben geluk dat we over de brug kunnen want ze is van vrijdagavond tot zondagavond gesloten voor verkeer boven de 1.5T. Dan moet het hier zo een file zijn met al die Atheners die hun stad verlaten om te genieten van zee, zon en strand. Wij houden halt in Eretria, een badplaatsje dat door de toeristen in het weekend wordt bevolkt. Nu ligt het er wat verlaten bij. René zou graag naar de kapper gaan, maar in heel het stadje vinden we er maar ene en die is dan nog gesloten. Hopelijk is hij morgen terug open. We staan nu vlak bij de zee aan het strand onder de palmbomen. Iets verder staat een oude caravan met een Nederlands koppel met 2 kleine kindjes. Zij staan hier een hele zomer en hebben nog nooit problemen gehad met de politie. We kunnen hier dus blijven staan en overnachten.
13/07/2006 We zijn gisterenavond nog gaan zwemmen in de zee en het was zalig. René gaat naar de kapper en ik zet mij met mijn stoeltje op het strand. Teleurgesteld komt hij terug. De kapper is nog altijd gesloten. Ik denk dat hij misschien in verlof is. Hij komt bij mij zitten en samen genieten we van een fris briesje dat van uit de zee komt. In de late voormiddag rijden we verder naar het zuiden. De weg leidt ons door de bergen met vele uitzichten op de zee. Ik heb het al dikwijls geschreven maar de natuur is hier prachtig. De zee, de bergen en de blauwe lucht geven ons het gevoel alsof we in het Aards Paradijs zijn. Het is hier zo rustig, soms is het alsof we op een verlaten eiland zitten. Alleen in Amarinthos en Aliveri is het wat drukker. Ik neem de afslag naar Neo Stira, een klein dorpje aan een prachtig strand. Het heeft heel smalle straatjes waar ik amper door kan. We houden halt en gaan het dorpje verkennen. Aan het baaitje is het druk want de ferry, komend van Aghia Marina, heeft juist zijn lading gelost. Als we terug aan de mobilhome komen begint Amber te blaffen. Wij vragen ons natuurlijk af waarom? Blijkt dat een poesje haar dutje doet onder onze motorkap. Het diertje schrikt en blaast en krapt naar ons. Ze weigert haar plaatsje te verlaten maar als Amber dichter bij komt vlucht ze naar rustiger oorden. Na dit intermezzo vervolgen we onze route naar Karistos, de eerste hoofdstad van het onafhankelijke Griekenland. Het werd door koning Otto I in 1821 uitgekozen omdat hij de omgeving zo prachtig vond. Hij liet een architect uit Beieren komen om de stad op te bouwen met brede lanen en grote parken. Helaas is de koning te vroeg overleden en de werkzaamheden werden stil gelegd en het stadje viel terug in slaap. Boven het stadje ligt het Castello Rosso en dat wil ik wel eens bezichtigen, maar ik heb buiten de smalle straatjes gerekend en moet teleurgesteld terugkeren. We nemen dezelfde weg terug tot Marmari. Hier, aan een sportplein vinden we een parking rechtover de zee. Ik ga met Amber de zee in, ze kan mee want we staan hier helemaal alleen. Tegen de avond komt de jeugd boven water en leven zich uit op het sportveld. In groepjes komen ze naar de achterkant van de mobilhome kijken naar de stickers van de plaatsen waar we vroeger geweest zijn. Zoveel aandacht hebben we tot hier toe niet gekregen. Tot laat in de avond zien we de witte ferry's aankomen van uit Rafina.
14/07/2006 Mijn voet begon gisterenavond pijn te doen. Ik had in een zeeëgel getrapt. Gelukkig kon ik de stekels er uit halen. Anders had ik nog een dokter moeten zoeken. René had het goed ontsmet en deze morgen is de pijn over. We moeten dezelfde weg terug nemen om het noorden van het eiland te bezoeken. In Halkida nemen we de afslag naar Nea Artaki. Vanaf Psachna wordt het een steil bochtig baantje. We hebben het ongeluk dat we achter een vrachtwagen rijden; geladen met boomstammen, en nergens kunnen we hem voorbij steken. Het gaat dus in een slakkegangetje tot in Prokopi. Daar gaan we op het dorpsplein eerst wat rusten, want zo rijden is vermoeiend. Nadat we een uiltje gevangen hebben gaat het verder tot Kria Vrisi, een piep klein dorpje met een heel groot strand. Er staan enkele andere mobilhomes, waaronder ook een Griek. Ondanks het feit dat het hier zo afgelegen is, staan er douches op het strand. Daar gaan we natuurlijk gebruik van maken. Het is prettig na een vermoeiende dag al het stof van je af te spoelen. Terwijl René ons avondmaal bereidt, zet ik mij is mijn zetel met een boek en een aperitiefje. Wat kan een mens meer verlangen. De zee, het strand, de zon en een drankje. Dit is leven zoals God in Griekenland.
15/07/2006 We blijven nog wat genieten van het strand van Kria Vrisi. We kunnen een rustdag gebruiken. We zitten onder de luifel in de schaduw want het is veel te warm in de zon. René lost Zweedse kruiswoordraadsels op en ik lees in mijn boek "De Magiër". Amber ligt in de zon, ondanks dat ik haar roep om in de schaduw te komen. Een Brusselaar heeft ons zien staan en komt met ons een klapke doen. Hij is getrouwd met een Griekse en heeft hier een huisje gekocht. Als hij op pensioen is komen ze hier wonen. Hij vraagt of we met de satellietantenne een Vlaamse zender kunnen nemen. Hij is Halkida op zoek gegaan naar een antenne maar in de winkel hadden ze hem gezegd dat hij hier geen Vlaamse zenders kon nemen. Ik leg hem uit dat het met een grote satellietantenne wel gaat maar dat hij in België een TV Vlaanderen abonnement moet aanvragen. Hij gaat volgende maand terug naar huis en dan inlichtingen nemen. Ik hoop voor hem dat hij gesteld geraakt.
16/07/2006 Onze tocht gaat verder naar het noorden van het eiland Evia. Met een slakkegang rijden we door de bergen tot het badplaatsje Pefki. Aan de haven lijkt het rustig te zijn en op de grote parking kunnen we overnachten. Rond 19h moeten we onze mening herzien, de mensen komen nu buiten. Vele kraampjes worden opgesteld en de barbecues worden aangestoken. Nieuwsgierig gaan we eens kijken wat ze hier klaarmaken. Het zijn maïskolven, die als ze gaar zijn met zout of suiker worden bestrooit. Zo zie je velen met een maïskolf in hun hand rond wandelen, toch heb ik geen zin om het eens te proeven. Ik heb meer trek in een meloen. Achter ons staat een pick-up geladen met een berg meloenen. Tegen een spotprijsje worden die verkocht. De meloen wordt gewogen op een oude weegschaal en de man steekt 1 vinger op, dus 1 euro. Ik vraag mij af hoe deze mensen hun kost kunnen verdienen, want in de winkels is alles toch niet zo goedkoop. Tegen middernacht gaan de mensen terug naar huis, worden de kraampjes afgebroken en vertrekt een lege pick-up. De jongen zal tevreden zijn, hij heeft al zijn meloenen verkocht. De haven ligt er weer rustig bij en wij zoeken na een mooie dag ook ons bed op.
17/07/2006 Ik heb zeer goed geslapen. René vertelt dat deze morgen vele vissersboten zijn aangekomen en ik heb niets gehoord. We zijn terug op weg en houden halt in Loutra Edipsou, dit is een groter badplaatsje en we gaan wat winkelen. René koopt er twee rode T-shirts, want ik vind dat hij iets roods moet dragen, dan zie je hem beter staan op de foto's. Ik ga op zoek naar een kapper. want mijn haar moet dringend geknipt worden. In heel het dorp is er maar één en ze heeft vandaag geen tijd om mijn haar te knippen. Het is eigenaardig maar kappers vind je niet veel in Griekenland. Ik zal nog wat moeten wachten. We besluiten terug naar Kria Vrisi te rijden om te overnachten. We staan op hetzelfde plekje, vlak naast het gras. Vandaag is er meer wind, daarom dat het strand er verlaten bij ligt. In de late namiddag wordt het windstil en komen de zonnekloppers weer te voorschijn. Ze brengen weer wat leven op het strand. Enkele jongeren stellen hun tentje op en zoeken hout om een vuurtje aan te steken. Na een tiental minuten ruiken we de geur van gebraden vis. Het water komt ons in de mond en doet René besluiten om ook maar al de aardappeltjes te schillen en ons eten klaar te maken. Wanneer de meeste mensen vertrokken zijn, blijven wij achter samen met de kampeerders. Het is al vrij laat als ze hun vuurtje doven en in hun tentje kruipen. René wandelt nog een eindje rond met Amber en ik kruip al ons bed in. Het zal deze nacht stil zijn, met alleen het ruisen van de zee.
Overnachten in Arkitsa, aan de overkant van Loutra Edipsou
18/07/2006 We staan helemaal alleen op het strand. Gisterenavond moet iedereen dan toch vertrokken zijn. Na een douche vertrekken we naar Haldiki. Daar gaat het over de brug en langs de autostrade rijden we naar Lamia. Dit is een grote stad, die we links laten liggen en we kiezen het badplaatsje Arkitsa als overnachtings plaats. Hier legt de ferry komende van Loutra Edipsou aan. We wandelen langs het strandje tot aan de vuurtoren. Daar kan Amber zich wat verfrissen want op het strand mag ze niet op. We staan hier vlak naast een sportveld en een speeltuin. Er is een kraantje waar we water kunnen tanken. s'Avonds komt de jeugd hun kunde laten zien op voetbal gebied en zij hebben er pret in dat ik voor hen supporter.
19/07/2006 We brengen hulde aan Leonidas, de Spartaanse koning, omdat hij zijn naam heeft gegeven aan die bekende lekkernijen. Hij heeft in 476 v.Ch. gevochten met 1400 Grieken tegen 2 miljoen Perzen. Door verraad van een Griek, verliezen ze de slag en sterft hun koning. Later kunnen de Grieken de Perzen toch verslagen in Plalatées. Rechtover de tumulus, waar de gesneuvelden begraven liggen, staat het bronzen beeld van Leonidas, afgebeeld in zijn strijduniform met speer en schild. Twee stenen beelden vervolmaken het geheel tot meerdere glorie van Leonidas. We vervolgen onze reis en rijden naar de Pillion, met als hoofdstad Volos. Dit is de vierde grootste stad van Griekenland. We rijden van Volos door naar het zuiden. Daar komen we uit in Kala Nera, een klein badplaatsje en we vinden een goed plekje vlak aan zee. René gaat op zoek naar een kapper en ik zet mij buiten in het zonnetje. Hij komt terug, heeft geen kapper gevonden, maar wel speciale sloefkes om mee in het water te gaan. Ik pas ze direkt en ga ze uitproberen. Ho, dat stapt gemakkelijker over de keiën en ik moet niet meer oppassen voor zeeëgels.
20/07/2006 Om 8h s'morgens lig ik in het water. Het is heerlijk. Thuis kunnen ze dat niet geloven, ons moeke die zo graag in het water ligt. Na het bad smaakt het ontbijt eens zo goed.We beslissen om nog een dag te blijven staan. We gaan wel wandelen en de omgeving verkennen. We stappen langs het water maar na een 2km kunnen we niet verder. Dan nemen we de straat en zo komen we op de hoofdbaan. Hier op de hoek is een supermarkt. René gaat er tomaten en brood kopen voor ons middagmaal. We moeten een brief posten maar we kunnen nergens een brievenbus vinden. In Kala Nera komen niet veel buitenlanders, alle accommodatie is vooral op Grieken voorzien. Dat zie je aan de terrasjes en restaurants, maar als je, zoals wij liever met plaatselijke inwoners kennismaakt, geeft dat niet. We zetten ons in de rieten stoeltjes en bestellen een koffie en een pintje. Tot onze verwondering moeten we 6euro neertellen. En wij denken dat Griekenland goedkoop is. We laten het ons wel goed smaken. Terug thuis (de mobilhome) trekken we ons zwemtenue aan en nemen een plons in het water. Er is niemand op het strand dus laten we Amber vrij loslopen en kan ze ook genieten van het frisse water. Ik kan het tot vervelens toe schrijven maar dit land heeft mijn hart gestolen.Ik voel mij hier zo goed en tevreden. Ik zou zelfs zeggen gelukkig. Het is alsof ik hier herleef. Alleen mis ik hier wel mijn kinderen, mijn kleinkinderen en mijn beste vriendin Omaha. Spijtig dat we niet kunnen blijven maar we komen zeker terug naar Kala Nera.
21/07/2006 We nemen met spijt in ons hart afscheid van Kala Nera. Onze route brengt ons naar het zuiden van het schiereiland. We rijden door de bergen voorbij Argalasti en in Horto volgen we de kustlijn. Het is hier prachtig. Met de bergen links en de blauwe zee, die beneden rechts van ons ligt, rijden we door het gebied dat door de boeken zo uitbundig wordt geroemd. En inderdaad ze hebben gelijk het is hier mooi en rustig. Ondanks de pracht komen hier niet veel toeristen. We zijn als het ware alleen op de baan. Zo komen we aan in Agia Kiriaki, een droom van een Grieks vissersdorp. We willen hier overnachten aan de haven, maar het dorp is zo klein, aan de kleine haven staan enkele auto's en zo is de parking al volzet. Ik kan met veel moeite draaien en rij terug het dorpje uit. Spijtig maar niet getreurd, we zoeken verder in het dorpje Platanias. Het is hier hetzelfde, smalle straatjes, geen plaats om te parkeren. We zijn wel verplicht terug te keren naar Argalasti. Enkele kms later neem ik de afslag naar Neochori. Vanaf hier gaat het weer langs smalle bochtige baantjes door de bergen, met soms prachtige vergezichten op de Egeïsche Zee. In Tsangarada rijden we naar Beach Miloptamos maar hier mogen we niet blijven overnachten. Dus terug en dan rechts naar Agios Ioannis en Agios Dimitrios. In Ioannis vinden we een parking voor het dorp. Hier kunnen we wel blijven overnachten.
22/07/2006 We hebben een rustige nacht gehad. Na een bezoek aan de bakker en de beenhouwer vervolgen we onze route door het Pilion-gebied. Hier staan overal fruitbomen en vooral kastanjebomen. We rijden langs een smal bochtig baantje van Makrirahi naar Zagora, maar dit baantje is niets vergeleken met het baantje van Zagora naar Makrinitsa. We zouden hier halt houden maar we vinden nergens een plaats om te parkeren. Dit bergdorp heeft steile straten en is een geklasseerd monument. Daarom is ieder plekje bezet en zijn we verplicht verder te trekken zonder het dorpje te bezichtigen. Het gaat in dalende lijn naar Volos, waar we het Pilion-schiereiland verlaten. We nemen de "New Red Road" door de vlakte van het drooggelegde Karla-meer. Hier zien we de koepels en kerktorens waarop de ooievaars hun nesten gemaakt hebben. Larisa is een lelijk volgebouwde stad, die we snel voorbij rijden. Aan een rondpunt neem ik de afslag naar Trikala . Dan gaat het in rechte lijn naar Kalambaka en het prachtige Metéora-gebied. Achter Trikala duiken de bergen plots op. Het zijn conglomeraten, rolstenen die door de natuur zijn verenigd en door erosie gescheurd en gepolijst zijn. Zo staan er een 1000tal rotstorens. Aan de rand van de Tessalische vlakte, welke vroeger een binnenzee was, rijzen de rotsen tot 400m omhoog. We zoeken de camping "International" op want hier zijn faceliteiten voor mobilhomes. We staan nu aan het zwembad. We gaan de watertank reinigen en daar de berg vuile was zich heeft opgehoogd moet er dringend gewassen worden. Morgen gaan we de prachtige kloosters van Metéora bezichtigen.
23/07/2006 We blijven hier nog een dagje staan. René doet de was en ik poets de mobilhome van binnen en van buiten. Daarna neem ik een duik in het zwembad en ik laat me opdrogen op een ligbed. Terwijl lees ik nog wat over de Metéora-kloosters om morgen goed geïnformeerd voor de dag te komen. Het is hier de gewoonte dat de buren gratis gebruik mogen maken van het zwembad. Iets waar vooral op zondag, zoals vandaag, gebruik van wordt gemaakt. Het is dus druk, maar gezellig.
