Om met de auto door Cairo-stad te rijden,moet je super-kalm zijn ,en veeeeeeel!!! geduld hebben.Ongelooflijk wat een chaos daar heerst....kris-kras rijdt men door elkaar...ongeordend...geen verplicht baanvak....en konstant is men een "panne"aan het herstellen midden tussen dat drukke verkeer terwijl de auto op een paar houten blokken staat...men bemerkt 2-paar benen onder de wagen onderuit komen.... als westerling denkt men...daar rijden ze seffens over...maar neen !!! niemand stoord zich daaraan...men maakt met veel geduld wel een "bochtje" rond die benen!!! en 100m verder een gelijkaardig tafereel!!! Ik dacht dat men te Brussel en Parijs in het "verkeer"veel geduld moest hebben... Onze gids beweerde ...om een 5-tal km door centrum Cairo te geraken...heeft men min.2h.nodig. Dus....we gaan niet meer klagen he vrienden !!!
Bij een bezoek aan Cairo,zijn toch opvallend de vele gawapende soldaten en bewakingsposten op diverse plaatsen in deze stad. Natuurlijk zijn in dit land de laatste jaren een paar merkwaardige aanslagen gepleegd,hetwelk voor hen een reden zal zijn om konstant elke dag alert te zijn....alhoewel verloopt alles verder gemoedelijk en rustig...maar voor ons is het misschien een ongewoon straatbeeld!!!
Dit museum is werkelijk enig om te zien...de diverse en ontelbare schatten die de Farao's hebben nagelaten en hier in de vele enorme zalen bewaard worden zijn de moeite als men interesse heeft voor de oudheid ...geschiedenis...en cultuur van dit land. Uren kan men "zoet" blijven om dit alles te zien..;en dan nog zal men veel tijd tekort komen....en zeker oververmoeid geraken..aha..aha.. Maar geen nood.....ook "buiten "het museum is van alles te genieten..... vele mooie beelden....en vele mensen uit alle landen..;die jaarlijks met duizenden hier naar toe komen. Zo heb ik van die leuke"Japanse heer"echt genoten toen hij onbekommerd zijn waarschijnlijke dagelijkse "Yoga "-oefening aan het doen was tussen al die mensen voor het museum-gebouw. (zie even de foto)
Ingang van het museum waar de gigantische oudheidkundige schatten van dit land tentoongesteld zijn. Is opgericht in 1858 door de Franse archeoloog Mariette. In dit museum krijgt men een klein idee van de ontelbare opgravingen die de Farao's hebben nagelaten ....en men beweerd dat het grootste deel aan schatten nog onder het zand in de woestijn zou liggen. Jaarlijks komen duizenden bezoekers uit alle landen in dit gebouw de vele vondsten aanschouwen....spijtig mag er ook binnen weer niet gefotografeerd worden....en moet elk fototoestel in bewaring gegeven worden.
Na nog een paar dagen in het zuiden tempels en soedanese mensen bezocht te hebben,werd het tijd om duizend kilometers(1000)noordwaards de regio's van de Pyramides te gaan zien...dus daarvoor moest naar Cairo gevlogen worden,want die liggen allen natuurlijk in de omgeving van deze stad.Hier zijn de kontrasten enorm...enerzijds vele ..vele..;tempels en verder in het staatbeeld overal en konstant gewapende soldaten...tanks en vliegtuigen die aan het recente oorlogsverleden aanslagen doen denken..;
De officiele welkomstplaat van dit eiland....ik kon het niet laten er een foto van te maken...wie weet heeft de enige "kunstenaar" van het dorp er geen uren aan gewerkt om het te ontwerpen??aha.;aha..!!!
Een zicht van boven op de rotsen op de gebouwen van dit eiland dat op amper honderd km(100km) van de Soedanese grens ligt en méér dan duizendkm.van de hoofdstad Cairo.
Op dit eiland kon onze gids het" regelen"om de plaatselijke school te bezoeken omdat hij mee aan de oprichting ervan had geholpen... Deze school werd weliswaar van "hogerhand" gesteund,maar de direktie moest wel zien hoe ze de "eindjes"aan elkaar knoopten...en onze gids vroeg wel zeer beleefd of het mogelijk was een kleine "sponsering" te steunen...waar wij allen graag na het bezoek aan die kleine en lieftallige kinderen met een groot hart aan voldeden. De foto toond de ingang van de klassen.
De leraar van dit klasje was een goedlachse "meneer"die het zelf eens prettig vond om zijn dagelijks "werk" te kunnen en mogen tonen aan mensen die voor hem toch van ver weg zijn...Het is zelfs zo...en dat heeft onze "gids"duidelijk gezegd...spreken deze ouderen en jongeren zelfs geen Egyptisch !!!want eeuwen geleden zijn hun Soedanese voorouders naar hier gëemigreerd en wonen heden nog steeds op dit eiland alhoewel zij de Egyptische nationaliteit hebben. Hier spreekt iedereen nog hun eigen soedanees dialekt...deze mensen komen zelden van dit eiland ...wonen hier op amper honderd (100km) van de Soedanese grens , heden is dit schooltje opgericht en zijn van hogerhand verplicht in de eerste plaats de Egyptische taal aan te leren.. en als tweede taal het engels !!! Maar zijn leergierig volgens hun leraar want ook zij worden van jongsaf bewust gemaakt dat het voor hen belangrijk is...zoals wij onze kinderen en kleinkinderen het steeds voorgehouden hebben.
Bij het binnenkomen van deze klas waren die pittige kinderen echt verbaasd,want plots midden in de les kwamen daar enkele "vreemdelingen"onaangekondigd hun verrassen met een bezoek.. De meester was uiteraard verwittigd en verwelkomde ons hartelijk.. Die typische schoolbankjes deed me terugdenken aan jaaaaaaren vervlogen jaren....nostalgische gevoelens van lang geleden kwamen bij mij boven....het was enig om een klas met een totaal andere cultuur te mogen bezoeken.
Dit was het jongste klasje met echt guitige vrolijke kinderen... en ik was verheugd dat ik nog even op zulk een klein schoolbankje tussen die fantastische kinderen mocht plaatsnemen...en natuurlijk ook zij vonden het énig dat zo een "grote bleekgezicht"even mee de les kwam volgen..!!!van les was op dat moment niet veel spraak... maar mee op de foto poseren was voor hun een zeldzame gebeurtenis. Zij genoten er van ...maar ik allenszins nog méér..!!aha..aha...
Een gezellig klasje om van te snoepen....met echt superlieve kinderen.. die volgens hun leraar allen zeer goed hun best doen!!!! Deze leerlingen waren al een jaartje ouder...
