Bij het uitbreken van volle maan glanzen verloren kansen een schittering van weleer vermeerderd het gevoel ontdekt opnieuw raken grenzen onverzadigd als de uitbarsting van genegenheid een nieuwe wereld schept.
Ik ben zo moe mijn ogen vallen dicht voor mij is de winter begonnen de innerlijke strijd nog niet overwonnen ijzige koude dringt mijn hart binnen en laat momenten van liefde spaarzaam binnen...
Zou het helpen, als ik woestijnen zou kunnen verplaatsen als dictator regeren of moet ik soepel zijn, mijn lief zodat jij je kunt voorstellen sterk te zijn om mij te redden uit barbaarse klauwen
mijn minnaars uit kiezen vanuit mijn troon hoog op een berg zodat jij vervult van ontzag mij eerst jouw gunsten wilt verlenen zonder dat ik eerst moet wenen
als ik alle wereldlijke goederen af zou zweren onvoorwaardelijke liefde van jou krijgen mijn stem toch niet het zwijgen opleggen uiteindelijk een liefdevollere wereld scheppen...
Graag geen foto van mijn site kopieeren,de gedichten liefst ook niet,alleen voor persoonlijk gebruik maak ik een uitzondering; maar zet dan mijn naam: Loekie Pechler eronder!