Zou het helpen, als ik woestijnen zou kunnen verplaatsen als dictator regeren of moet ik soepel zijn, mijn lief zodat jij je kunt voorstellen sterk te zijn om mij te redden uit barbaarse klauwen
mijn minnaars uit kiezen vanuit mijn troon hoog op een berg zodat jij vervult van ontzag mij eerst jouw gunsten wilt verlenen zonder dat ik eerst moet wenen
als ik alle wereldlijke goederen af zou zweren onvoorwaardelijke liefde van jou krijgen mijn stem toch niet het zwijgen opleggen uiteindelijk een liefdevollere wereld scheppen...
Met woordeloos gefluister onttrek ik krachten aan het duister het breken van de golfstroom in mijn hart verzacht de wereldlijke smart de innerlijke waarheid sterft en een nieuwe groeit waar helderheid heerst je meermaals bent geweest.
Pijn kleurt de nacht, verwacht de dag gedachten bol verwachtingen, een hel mijn hand schreeuwt om rust,ik vlucht verdraag de onrust, mijn noodlot, mijn pijn is de jouwe niet,ik jouw harlekijn...
Zo tegen middernacht begint het te kriebelen de dichtmicrobe waardoor ik besmet raak sluimerend neemt zij mij helemaal tot ik het licht zie, en een nieuw gedicht geboren wordt...
Graag geen foto van mijn site kopieeren,de gedichten liefst ook niet,alleen voor persoonlijk gebruik maak ik een uitzondering; maar zet dan mijn naam: Loekie Pechler eronder!
Het is de elfde van de elfde 
