Feiten en mythen over seksueel misbruik van kinderen

Mythe : Kinderen liegen omtrent misbruik

Feit : Een kind weet bepaalde dingen alleen maar omdat het die ook heeft meegemaakt.  Als een kind zou liegen dan  zou dat eerder zijn om te ontkennen of aan een ondraaglijke druk te ontsnappen.  Het gebeurt in zeer gesloten gezinnen maar ook in zeer open gezinnen

Mythe : seksueel misbruik dat “geweldloos” verloopt is minder erg

Feit :  Misbruik is altijd erg.  Niet de lichamelijke geweldpleging is het ergste maar de langzame en zekere grensoverschrijding brengt onstandvastigheid en verwarring me

Mythe : Niet misbruikende moeders weten het en werken het zelfs in de handxml:namespace prefix = o />

Feit : Neen.  Het is mogelijk dat één op twee moeders iets vermoedt en dan nog zal de helft daarvan onmiddellijk actie ondernemen  vaak zonder enig gevolg.  Een aantal zal alsnog later ingrijpen en een aantal onderneemt helemaal niets.  Omdat sommigen  zelf in shock waren en anderen konden het gewoonweg niet geloven.

Inderdaad zijn deze moeders zelf  extreem gekwetst en nog wel op drie fronten :

als vrouw - in hun moederrol - als individu

Mythe : Incest is toch iets zeldzaam?

Feit : Incest is niet zeldzaam maar komt heel vaak voor.  Het wordt alleen ontkend.  Sommigen gewagen van 20 % of  één op vijf,  of ca. één kind in elk kleuterklasje

Mythe : incest met kinderen is toch zo erg niet

Feit : het eerste contact met het andere geslacht hoeft niet op deze manier te gebeuren.     Het kan een blijvende, belemmerende herinnering worden in het seksuele (be)leven later.

Mythe : Van generatie op generatie heeft men gesproken over incestmoeders…

Feit : Na vijftien jaar werken met moeders vrezen wij dat incest niet zozeer transgenerationeel wordt overgedragen noch via disfunctie van het gezin  dan wel door de permissiviteit en “begrip” en toedekken naar daders toe en naar alles wat er aan geweld in gezinnen gebeurt. 

Mythe : De disfunctie van het gezin is de bodem van incest

Feit : Daders brengen  hun eigen systeem mee in het  gezin  en koesteren het :  wat verboden is, het overschrijden van, bezitsdrang, autoriteit, het geheim, is hun grootste kick

Gelooft men in de disfunctie van een gezin als oorzaak van incest dan zegt men zoveel als dat  iedereen een  potentiële dader is, je moet  ze maar net zo ver brengen   Mensen kunnen ook anders en zelfs adequaat handelen met kinderen.

Mythe :Zwijgen of er over praten?

Feit : Door te zwijgen gaat de dader altijd maar verder.  Meer, door er niet te willen over praten geeft men het kind nog meer het gevoel dat hetgeen gebeurde zo erg is dat er niet over te praten valt.  Niet het geweld op zich is het ergste, maar  ook de duur en de leeftijd van het kind.  En  stigmatiserend ongeloof.  De ernst van het trauma heeft zo te zien meer te maken met hoe het kind opgevangen wordt en kan dus anders liggen bij verschillende kinderen.  Of hoe goed naar hen geluisterd wordt.  Men kan  niet ondoordacht handelen, het is beter het vertrouwen van het kind eerst te winnen.

Mythe : Het kind heeft een vader nodig, dus de vader heeft recht op omgang

Feit : Ouders hebben rechten dat is waar.  Daar kan een kind niet tegenop.  Men mag trouwens niet vergeten dat 90% van de aangegeven  gevallen wordt vrijgesproken of geseponeerd.  Het kind wordt dus sowieso gedwongen met een misbruikende ouder om te gaan.  Maar.. zijn ook weeskinderen langs vaders kant dan gedoemd slecht te worden?  En dat was misschien wel een vader die zijn grenzen kende!

Moeders tegen Incest. Gent,  1 augustus 2003