4 Jaartjes met een ontroerend liedje 2003...zie videofilm (thuis)
2003 Gemaakt
Tja dit is hij dan Noah een manneke van een jaar of vier..die 's morgens op bed bij Opa en Oma indertijd een liedje voor zijn ouders gaat zingen. Mama...heet het...een ieder bekend. Hij moet eerst het sap uit zijn mond verwijderen vertelt hij...prachtig is dat....en dan begint hij. Dit is een foto van een dvd (die we van van de camera bandjes hebben laten maken).
Een zeer vreemde gewaarwording...ook Mario staat er vaak op. Dan is het niet te begrijpen dat hij er echt niet meer is...onvoorstelbaar is het...en op die momenten is er veel pijn en gemis. Maar toch ook een gevoel omdat je alles herkent zijn lachje zijn kuchje alsof hij er nog is. Via deze filmpjes en vele herinneringen zal hij altijd, én in ons hart,en ook altijd bij ons zijn. Mam Ans
2007 Indya als baby, toen 2 of 3 mnd oud. nu 3 jaartjes .
Bij Oma kijk je vaak aan tafel naar de foto aan de muur en vertelt dat is papa daar was hij nog niet in de hemel.. Je kijkt naar Oma weet en voelt dit doet verdriet.. maar echt zelf beseffen doe je het gelukkig niet. Met papa ging je naar de speeltuin spelen dat weet je nog heel goed..Op het hobbelpaard de wip en schommel alles was goed. Papa zou trots op je zijn..je bent een mooi en lief meisje. Dan is er de vraag... Misschien kan hij je zien opgroeien (vanuit de hemel)... dat wilde hij zo graag. Knuffeltjes van Oma Ans
November een moeilijke maand...met veel pijn en herinneringen
Allerheiligen-Allerzielen
Nooit zal ik onze gesprekken het laatste jaar vergeten..zo intensief.`...maar gelukkig weer zo open en lief. Hoe het ook zei je vertelde mij alles. Je dromen je ziekte je narigheid en gekkigheid. ;-)) en je lief. Veel zal ik in mijn hart bewaren..zodat de storm hopelijk wat kan bedaren. Zo vlug ging je zomaar van ons heen. waarheen dat weet er geen een...Nooit zal dit de bedoeling zijn geweest... maar ook jij wist al lang het leven is niet alle dagen feest. Mario lieve zoon rest ons nog zoveel te zeggen konden we nog maar even bij je zijn. Hopelijk heb je de rust gevonden. We houden van je...maar dat wist je allang dat zal zolang we leven nooit ophouden. Van jou te houden. Pap en je Mam Vandaag is de herdenkingsmis van alle overledene afgelopen jaar in s-Heerenberg. Wij hebben een schrijven van de kerk gehad. Noah neemt het kruisje in ontvangst in de kerk. Ans en Henk Visser ouders van Mario
Soms zie ik iets bekends Of voel ik wat vertrouwds Dan is het weer net zoals vanouds Je bent er niet meer... Toch zal ik met je praten en je groeten Je elke dag weer vele malen ontmoeten Je handen je ogen en je ontwapende lach Je bent bij ons nog iedere dag.
Al een paar jaartjes geleden..in gelukkiger tijden.
Deze foto is al van ettelijke jaartjes geleden. En in gelukkiger tijden.
Nog even en dan alweer bijna een jaar geleden, dat we jou Mario moesten missen. Voor ons nog steeds elke dag heel moeilijk mee om te gaan. Nog altijd is het voor ons onvoorstelbaar ...nooit meer.. Houden van zal altijd blijven...ook al ben je dan niet meer lijfelijk aanwezig.
Zie hieronder : Mooi geschreven en een echte waarheid..door een lotgenote die ook een kind verloor..
De rest van je leven ------ Het gemis blijft, je komt nooit over het verlies van je kind heen. In plaats daarvan vindt je een manier om, ondanks je verlies, je leven weer op te bouwen. Je blijft je kind vasthouden in je gedachten. Je vindt mensen met wie je over je kind kunt praten. Je besluit al je gevoelens toe te laten en alles te accepteren zoals het komt. Je doorstaat de slechte dagen, omdat je hebt gemerkt dat ze voorbij gaan. Je steekt energie in wat belangrijk is en laat de rest los. Je wordt sterker, sterker dan je ooit had gedacht, sterker dan je ooit had willen zijn. ---- Uit: Het zwaarste verlies, Barbera D. Rosof
Velen zullen er langzaam aan gewent zijn dat Mario er niet meer is. Het leven gaat verder, dat is ook zo.. maar voor ons zal het nooit wennen. Gr Ans en Henk V
Wij zijn maar als bladeren in de wind Ritselend langs de zoom van oude wouden En alles is onzeker, hoe zouden wij weten wat alleen de wind weet.
Vandaag naar de paranormale beurs geweest in s-Heerenberg met Jeannine. Dank dat je met me mee ging Jeannine, erg fijn. Sessie samen bijgewoont, en naar aanleiding van neer gelegde persoonlijke bezittingen volgde daarop uitspraken. Mario zou zijn rust gevonden hebben. Hij hield veel van ons allen en wij van hem. Maar alles was nog tekort geleden er waren nog teveel emoties, hij Mario moest zijn weg nog vinden, en wij ook.
Er was nog meer door de andere vrouwelijk paragnost.. maar benaderde niet echt de werkelijkheid vonden we. Tot zover.
Ook Ricio was tegen de avond weer even op bezoek erg fijn vinden we dat. Dank je Rico doet goed. Het leven gaat verder maar voor ons bleef het even stil staan. Het is dan fijn te weten en horen dat Mario nog niet is vergeten. Gr Ans moeder van Mario.
Gedicht: Moed is een wondelijke kracht, met moed geraak je overal doorheen, en doe je de zon weer schijnen door alle wolken heen.
Wees niet bang voor tranen stop angst niet weg Laat het verdriet maar komen want gevoelens zijn oprecht Er komt een tijd dat de zon weer gaat schijnen en dat de tranen, de angst en ook het verdriet langzaam gaan verdwijnen.
Nee dit feestje was niet gisteren dat is ook wel te zien..maar van Marcel en Silke, vrienden van Mario en onze 2 huizen verder wonende buren. Op de foto van links naar rechts achterste rij Henk, Esther, Ans, en Peter Verstraete Voorste rij :Tamara, Mario, Natasja Verstraete
20 Augustus gisteren was Henks verjaardag, Het weer was prachtig, maar voor ons een heel emotionele dag, die ons steeds deed denken aan vorig jaar, toen we Henks 65 ste jaar vierden met een etentje met familie buren en kennissen in Elten..zie foto's op de andere blog. Ook Mario Chantal en Noah waren hierbij aanwezig. Toen was er nog de hoop dat alles misschien nog wel goed zou komen. Dat gebeurde dus niet..en een paar maanden later was daar het nog steeds voor ons onbegrijpelijke....overlijden van Mario. Dat gaf ook gisteren weer een heel diep emotioneel verdriet...al lieten we dat niet echt merken. Maar als we samen alleen waren konden we ons laten gaan..en deden dat ook. Henk was alleen nog even naar het graf geweest dat wilde hij graag. Hij wilde in gedachten even met Mario praten.
Maar er waren ook leuke en gezellige dingen. Onze 3 kleinkinderen waren er ook allemaal. En was het toch nog gezellig 's middags. Tot zover de verjaardag. Gr Ans
Gedicht: Nooit de moed opgeven Ook al is het soms zwaar De kracht om verder te leven Zeker met en voor elkaar.
Van Links naar rechts : Paul en Claudia, Tim, Mario en zus Tamara.
Foto uit archief van Claudia en Paul. Dank je wel dat we hem mochten lenen.
Gedicht Wanneer je blij bent zie dan diep in je hart en je zult zien, dat wat je verdriet gegeven heeft ook vreugde brengt. Wanneer je verdrietig bent zie dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je huilt om wat je vreugde schonk.
