Breng eens een zonnetje
(Succesnummer: August de Laat)

Het leven dat is geen pretje
Ik weet er alles van
Ben je bedrukt, verzet je
Maak er van wat je kan
Als je het geluk wilt zoeken
Hangt aan een zijde draad
En je succes wilt boeken
Luister dan naar mijn raad

refr.:

Breng eens een zonnetje
Onder de mensen
Een blij gezicht te zien
Doet je toch goed
Vervul zo nu en dan
Hun liefste wensen
Een beetje levensvreugd
Schenkt nieuwe moed
Breng eens een zonnetje
Onder de mensen
Een blij gezicht te zien
Doet je toch goed
Vervul zo nu en dan
De liefste wensen
Het spreekwoord zegt
Wie goed doet goed ontmoet

Kun je wat over sparen
Gaat het je zakelijk goed
Blijf dan niet aan het vergaren
Maar geef wat uit, dat moet
Leven en laten leven
Daar komt het hier op aan
Kun je aan anderen geven
Het duet gewent spontaan

refr.

Breng eens een zonnetje
Onder de mensen
Een blij gezicht te zien
Doet je toch goed
Vervul zo nu en dan
Hun liefste wensen
Het spreekwoord zegt
Wie goed doet goed ontmoet

August de Laat, afkomstig van Tilburg, was tussen 1910 en 1950 een bekende zanger-humorist in Nederland. Hij zette tussen 1911 en 1941 honderden liedjes op plaat en trad overal op. In de beginperiode woonde hij zelfs enige tijd in Rotterdam. Van 1920 tot ongeveer 1936 trad August samen op met zijn broer Ko de Laat (1895-1937) als humoristenduo.
Hij zong vaak reeds bestaande nummers, die met groot succes gezongen werden door de toenmalige succesartiesten als Lou Bandy, Willy Derby, Kees Pruis, Bob Scholte enz. Maar schreef ondermeer zelf sketches als Hannes. Een typetje dat tussen 1912 en 1920 door Albert Bol op plaat werd gezet en achteraf door August van 1922 tot 1924 verdergezet.
In de jaren 30 werd hij begeleid door talrijke orkesten waaronder Max Tak, Joop de Leur en The Ramblers.
Hij had zelf een winkeltje in muziek- en feestartikelen in Tilburg, waarin hij dus ook zijn eigen platen verkocht.
Zijn succesrijkste nummer was: Breng eens een zonnetje onder de mensen. Dit wordt wel eens verward met de klassieker van Lou Bandy "Zoek de zon op".
Op 26 september 1936 zette hij het toen actuele nummer "Juliana is de bruid" op de Decca-plaat. Maar Bob Scholte was hem 4 dagen vroeger geweest en ook het Lindstrom-label bracht dit nummer in omloop. De tekst was van de toen populaire Ferry van Delden.
In 1936 werd het 25-jarig artiestenjubileum van August de Laat gevierd in de schouwburg van Tilburg. Tot 1941 heeft hij nog enkele nummers op plaat gezet maar vertoonde zijn muzikaal talent nog enkel op de diverse podia.

Alma Angela Cohen werd geboren op 19 mei 1932 in St. John's Wood (Stepney, London) en was een van de meest succesvolle, maar ook tragische figuren uit de Engelse popmuziek van de jaren 1950,  begin 1960. Haar moeder was de stuwende kracht achter haar zangcarrière, terwijl haar vader een winkeltje runde. Zo stond Alma Cogan reeds vanaf 9 jaar op een eerste 78-toerenplaat, maar vanaf haar 16de, in 1948, wijdgekend op de Britse podia.
Naast het coveren van Amerikaanse succesnummers kende ze in 1955 met "Dreamboat" haar grootste doorbraak. Naast humor was haar luxueuze kleerkast, met naar het schijnt meer dan 250 verschillende klederdrachten, haar opvallendste handelsmerk. Men beweert zelfs dan ze zich ooit tweemaal met dezelfde outfit heeft vertoond. Ze was ook in de beginjaren 1960 de ster van haar eigen TV-programma. Met haar cover van de "Tennessee Waltz" wist ze Japan, Europa en de wereld te veroveren. Aan haar succes kwam geen einde tot men in 1966 bij haar terminale kanker vaststelde en Alma Cogan op amper 34-jarige leeftijd overleed in een hospitaal te Londen op 26 oktober 1966. Alma Cogan werkte in die laatste maanden verder en maakte nog een tournee door Zweden en bracht nog heel wat country-songs op de markt onder de naam van Al-Western.

Pré 1980-ers: DOORLEZEN
1970-ers: LEESTWIJFELS TOEGESTAAN
Na 1980-ers: VERDWIJN

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 40-er/50-er/60-er jaren, nog leven?
Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang mors, mors-dood moeten zijn?

Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.
Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium.
Bovenaan de trap was geen hekje; wie te ver ging donderde naar beneden.
Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat.
En als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten.
Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen.
Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg. Op z'n best: kloppend cameleon-blauw.
Op de fiets zat je achterop met je gat op de wiebelende bagagedrager en je probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je, met loshangende pootjes die af en toe wel eens tussen de spaken kwamen. Een helm kenden ze niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.
Water dronken we van de kraan of pomp, niet uit een bronvermeldende fles.
Brood stond stijf van conserveringsmiddelen. Na twee weken was het nog net zo vers als toen we het kochten.
Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer.
Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je 's morgens weer in je mond of plakte je een nachtje onder de keukentafel.
Op school hadden ze maar één maat bank en met zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein en bestond meestal uit twee of meerdere fietsen.
Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken.
We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist in die tussentijd waar we waren en telefoneren behoorde tot een noodzakelijke uitzondering!
Het weinige zakgeld dat je verbruikte kreeg je wanneer je het nodig had. Schoolreis en kermis waren de grootste slokkoppen. 
Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze-mannetjes-verzamelplek.
Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee.
Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en confituur en werden toch niet dik.
We dronken uit dezelfde fles en beten in dezelfde appel als onze vrienden en niemand werd er ziek van.
Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisie's, computer, Ipods of internet. Wij hadden vrienden!
De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen, en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten toen nog alleen aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.
We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hiervoor werd niemand naar de rechter gesleept. Dat waren gewone 'ongelukjes' en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag bovenop.
Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw. Er was geen volwassene die zich er druk over maakte. Laat staan een lieveheersbeestje op je jas knoopte.
Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. We lagen 's zomers dagelijks met tientallen in de beken te ploeteren en te spelen en misten geen kinderopvang of speelterrein. 
We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.
Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden daar soms nog een jaartje over zonder discussies of ouderavonden. Onze ouders wisten meestal niet eens in welke klas we zaten. 
De meester had altijd gelijk.
We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote-mensen-mes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je de rest van de dag een beetje meer honger.
Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter!
Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje!
Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie.
Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te lullen.
Onze daden hadden consequenties. Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen.
Vakanties waren 's morgens vroeg weg en net voor de donker thuis. 
Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid en moesten zelden of nooit beroep doen op pa of ma. Wij losten onze problemen zelf op. 
We hebben moeten leren er mee om te gaan.
Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan voor de gevolgen.

Hoor jij ook daar bij? GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN!
Geboren na 1980? NU WEET JIJ, ZACHTEWATTENKIND, OOK WEER EENS WAT!
En ben je een 70-er? KIES JE PRE of NATAAL?