31-10-2006

Halloween heeft een zeer rijke en tevens ver in het verleden reikende geschiedenis. Het mag worden beschouwd als één van de oudste feestdagen tot op heden, met wortels die duizenden jaren teruggaan. Eigenlijk is Halloween een combinatie van 3 feestelijkheden, 'Samhain'  (Kelten), 'Pomona' (Romeinen)  en 'Allerheiligen en Allerzielen'(Christendom), die elk doorheen de eeuwen heen hun stempel hebben gedrukt op dit winterfeest. Tot slot vertel ik nog iets meer over de verdere evolutie van dit feest tot op vandaag de dag.

De Keltische Impuls  

Halloween vond zo een 2000 jaar geleden zijn bakermat bij de Kelten, meer specifiek bij de oude druïden, de toenmalige Keltische priesters, die leefden in wat nu Engeland, Frankrijk, Schotland en Wales word genoemd. De moderne versie van deze feestdag vandaag de dag is nog steeds ondergedompeld in de tradities, mythes en legendes van het oude Keltische volk. Zij waren voornamelijk een landbouwers- en herdersvolk en magie had een centrale plaats in hun cultuur. De Kelten kenden veel natuurmythen en hun religieus streven was vooral gericht op een vreedzaam samenleven met de natuur. Daarmee hing het geloof aan lokale goden, landgeesten, elfen, dwergen, heilige bronnen, bomen en stenen nauw samen.

De Kelten vierden hun nieuwjaar, dat Samhain werd genoemd, op 1 november. Dit feest markeerde het einde van het seizoen van de zon en het begin van het donkere en koude seizoen. De Keltische nieuwjaarsavond begon op het moment dat het nieuwe jaar aanving met de donkere fasen van het jaar, vergelijkbaar met een nieuwe dag die voor hen begon vanaf zonsondergang. Op dezelfde wijze werd in vele culturen het begin van de winter beschouwd als de aanzet tot het nieuwe jaar. Met een feest, dat soms meerdere dagen kon duren, vierden ze het einde van het seizoen van de zomer, het wegkwijnen van de kracht van de zon. De aanvang van een nieuw jaar werd gevierd als een omwenteling in hun leven, een hernieuwing van het rad van het leven. Zo werd Samhain het belangrijkste feest. In een cultuur met een lineair concept over de tijd, zoals de onze, is nieuwjaarsavond een mijlpaal op een lange weg die gaat van geboorte tot dood. Bijgevolg maakt het nieuwjaarsfeest gewoon deel uit van die tijd. Voor de oude Kelten lag dit evenwel anders. Zij hadden een cyclische opvatting over de tijd. In zo een kader representeerde een nieuwjaarsavond een punt buiten de tijd, een fase waarin de natuurlijke orde van het universum weer overging in de primordiale chaos, om zichzelf voor te bereiden op het herstel van een nieuwe orde. Samhain fungeerde dus als een nacht die buiten de tijd bestond. Zo een nacht behoorde noch tot het ene noch tot het andere jaar. De Kelten geloven immers dat alle keerpunten, zoals de tijd tussen de ene dag en de andere, de ontmoeting van de zee en het strand of de overgang van het ene naar het andere jaar, mochten worden beschouwd als magische periodes. De jaarsverandering was de krachtigste van al die keerpunten.

Oogstfeest & Slachtfeest

Vermits de Kelten een agrarisch volk waren, waren hun feesten steeds heel sterk seizoens- gebonden. Ze moesten de goddelijke machten gunstig stemmen met het oog op een gezonde veestapel en oogst. Bovendien duidden ze de gang van de seizoenen aan en ook de tijdstippen waarop de mensen na hard labeur aan verkwikking en verpozing toe waren. Samhain was de laatste oogstperiode van het jaar en alle gewassen moesten geoogst worden. Vruchten die na die dag nog aan de bomen hingen, mochten niet meer worden geplukt. Elk gewas dat nog op de velden stond, werd als taboe beschouwd. Het was een offer voor de natuurgeesten en ongeschikt voor huiselijke consumptie. Men was er van overtuigd dat de Puca, een nachtelijk creatuur, sommigen hebben het over elfen, de vruchten en gewassen zouden vernietigen of besmetten.
Maar voor de Kelten als herdersvolk was dit niet alleen een tijd om te oogsten, maar ook om te slachten. De kuddes moesten van de velden gehaald worden om tot aan de lente in de stallen te leven. Het was een hele karwei om het vee van de zonnige zomerweiden in de bergen naar de lagergelegen dorpen te brengen. De kuddes werden uitgedund en enkel de sterkste kweekdieren werden gespaard. De rest van het vee werd geslacht en fungeerde als voedsel voor de lange winterperiode die voor de deur stond.
Met het oogstfeest werden vuren aangelegd in het dorp en meestal een stropop verbrand, die vooral in de lente- en zomerfeesten een rol speelde. Tijdens Samhain kon men jammer genoeg niet de winter verdrijven maar de koude kon toch nog een tijdje op afstand worden gehouden. Daarvoor diende het grote vuur dat ’s avonds ontstoken werd. Het verbranden van de stropop erin had niet alleen betrekking op het verjagen van de koude, maar betekende ook het doorgeven van de vruchtbaarheid. Het stro was datgene wat nog overbleef van de vorige oogst en om de vruchtbaarheid hieruit los te maken, werd een deel van dat stro verbrand. Hierbij  werden de geesten van de overledenen beschouwd als hoeders van de vruchtbaarheid in de wintertijd. Het winterfeest stond vanzelfsprekend ook symbool voor de afsluiting van het oogstseizoen en het aanleggen van de wintervoorraad. Het was ook het moment dat de doden herdacht werden. Deze periode werd ook vaak gebruikt om te divineren of te orakelen om zo zaken van levensbelang te weten te komen.

Dodenfeest

Samhain was ook de tijd van de dood. Dieren werden geslacht en het was een tijd waarin veel oudere stamgenoten aan de dood bezweken omdat de koude zijn intrede deed. Zo evolueerde Samhain langzaam tot een dodenfeest. Eigenlijk begon Samhain als een jacht- en oogstfeest, maar geleidelijk aan kwam er de herinnering bij aan diegenen die hen gedurende de 12 laatste maanden verlaten hadden. Meer nog, deze component werd hoe langer hoe belangrijker, in die mate zelfs dat hij als hoofdelement naar voren werd geschoven. 
De Kelten waren er heilig van overtuigd dat de grenzen tussen de wereld van de mens en de ‘Andere Wereld’ op die bewuste nacht geopend werden, zodat allerhande geesten op aarde konden ronddolen.  Zij meenden dat er tijdens die nacht een barst in de tijd ontstond, dat de ‘Andere Wereld’ zeer nabij was. De dunne band tussen de twee werelden verdween. Gedurende dit interval was de normale orde van het universum opgeheven. De grenzen tussen de natuurlijke en supernatuurlijke orde waren tijdelijk veranderd, een magisch moment waarop de wetten van tijd en ruimte opgeheven waren. Zo kon de spirituele wereld zich vermengen met deze van de levenden. De deuren van de ‘Andere Wereld’, stonden open. Er bestonden dus geen duidelijke grenzen tussen de wereld van de levenden en die van de doden en klaarblijkelijk vielen die helemaal weg tijdens het grote Samhainfeest. 
Hierdoor waren de Kelten er van overtuigd dat de doden op die nacht naar de aarde terugkeerden. Het lag voor de hand dat door de naderende winter, de arme, huiverige, hongerige geesten van de kale akkers en bladloze bomen naar de beschutting van het vertrouwde huis dreef. Het gaat vooral om de terugkomst van de afgestorvenen van het laatste jaar. Deze zouden een lichaam zoeken om in te wonen. Bijgevolg trokken de doden op aarde rond op zoek naar levenden, met als enig doel hen in bezit te nemen. Men geloofde dat dit hun enige hoop was om het leven na de dood te kunnen bereiken.

Ook geloofden ze dat alleen de slechte geesten terugkwamen. De oude Keltische druïden waren er namelijk van overtuigd dat op Samhain, Satman, de God van de dood, de menigte van slechte geesten tevoorschijn riep. De doden zouden vernieling en rotzooi komen veroorzaken onder de levenden omdat zij jaloers waren op hen en daarom grappen probeerden uit te halen. Ook konden de doden verschillende vormen aannemen. Het waren alleen de slechte geesten die de gedaante van een dier, de slechtsten die van een kat, toebedeeld kregen en voor de nodige angst en kwelling onder de levenden zorgden. Die geesten, waarvan ooit gezegd werd dat ze wild en krachtig waren, waren nu slecht en ze hadden iets kwaads in zich.  
Hoewel sommige van onze voorouders helemaal niet verrast waren door de terugkomst van de overledenen, was de overgrote meerderheid van de toenmalige bevolking er toch niet gerust in. Erger nog, zij waren er bevreesd voor. Het was duidelijk dat de levenden niet in hun nopjes waren om in bezit genomen te worden door geesten die naarstig een lichaam zochten om tijdelijk in te verblijven. Hun enige doel was die te sussen en te bedaren om op die manier stoutmoedige grappen en kwellingen in de kiem te smoren. Of het hen zo onaangenaam mogelijk te maken zodat ze wegbleven. Wat dat laatste betreft opteerden sommige voor een koele ontvangst. In functie daarvan werden in de nacht van 31 oktober de vuren in de huizen gedoofd, zodat het er koud was en de geesten aanvoelden dat ze ongewenst waren. Tegelijkertijd werden toverformules opgezegd om over meer kracht te beschikken. Verkleden en vermommen hoorde ook tot de mogelijkheden. De levende hoopte zo dat de doden dachten dat hij/zij één van hen was. Vermomd nam men deel aan een soort van dwaaltocht. Men trok naar de rand van het dorp om de kwelgeesten buiten het dorp te houden. Het maken van lawaai was ook een van de mogelijke ingrediënten. Men had er alles voor over om zo destructief mogelijk over te komen.
Andere overledenen wachtte een heel wat aangenamere thuiskomst. Allereerst mochten zij rekenen op een verlichte ontvangst. Er werden voor hen in elk huis en elke kamer kaarsen gezet om hen naar hun vroegere woonst te leiden. Daarenboven werden ze gunstig gestemd met eten en drinken. Er werd een plaats aan tafel of bij het vuur voorzien. Als voedsel werden vooral zoetheden en cakes geserveerd, terwijl wijn hun dorst moest lessen. Soms werd ter ere van hen een avondmaal gehouden, met levenden en doden rond dezelfde tafel, waarbij niet gesproken werd. De levende gasten hielden zich stil uit eerbied voor de dode, maar ook om zich te bezinnen over de dood als een belangrijk deel van de levenscyclus.  
Ook de druïden droegen hun steentje bij. Zij geloofden ook dat tijdens de nacht van Samhain geesten op aarde ronddoolden en dat de God Samhain legioenen van duivelse geesten op de been bracht. Daarom ontstaken zij 'bonfires' om die geesten angst in te boezemen. Het gewone volk daarentegen bootste de geesten na en trok van deur tot deur, verkleed in griezelige kostuums en gewapend met uitgeholde bieten, de latere Jack-o’-Lanterns, om te bedelen voor kleine gaven zoals stukjes fruit, koeken en ander voedsel, de latere Trick or Treats. Men geloofde dat offergaven hen zouden vrijwaren van plagerijen door de geesten.

Het feit dat de band tussen de wereld van de levende en de ‘Andere Wereld’ verdwenen was, vertoonde daarenboven ook nog een heel ander aspect. Men was bevreesd voor de kwellingen van de terugkerende geesten maar anderzijds werd de mogelijkheid gecreëerd om te communiceren met deze overledenen.  Zoals eerder werd gesteld, was bij zo een chaotische periode de afscheiding tussen de werelden het kleinst. Er was mogelijkheid tot communicatie met de overledenen en de geesten werden voor alles en nog wat geraadpleegd. Was dit enerzijds een periode van angst, dan was het anderzijds ook de ideale tijd voor waarzeggerij. Samhain werd beschouwd als de gunstigste tijd voor voorspellingen omtrent gezondheid, geluk, dood en huwelijk of om de wensen voor het volgende jaar te formuleren. Allerhande methodes waren hier goed voor. Het bijten in appels, het gooien van noten in het vuur of het bakken van cakes met gelukstekens erin, waren de meest beproefde praktijken. Dit kreeg nog een extra dimensie omdat de Kelten geloofden dat 31 oktober exact tussen de herfstige dag-en-nacht-evening en de winterzonnewende lag. Met hun vertrouwen in de astrologie waren zij er heilig van overtuigd dat het ook een zeer gunstig moment was voor diverse magische handelingen. Maar ook het uithalen van allerhande grappen sloot zich al spoedig bij deze traditie aan. Dit alles vormde een laatste uitlaatklep voordat de somberheid van het winterseizoen zich aankondigde. Dit Keltisch feest is dus de eigenlijke oorsprong van Halloween. Oorspronkelijk was het een nacht van betovering waar mensen geacht werden zich te beschermen tegen kwade machten.

De Romeinse Impuls   

Het feest van Samhain nam deels een nieuwe wending toen de Romeinen, in de eerste eeuw na Christus, het land van de Kelten veroverden en bezetten. Zij introduceerden er namelijk hun feest ‘Pomona’.  Het resultaat was dat de tradities en rituelen van twee verschillende culturen samenvloeiden, werden gewijzigd en versmolten, waardoor er een gezamenlijk herfstfeest ontstond. Het eigenlijk concept van Samhain bleef wel ongeveer behouden, maar onderinvloed van de Romeinen werd er heel wat zoet fruit gegeten. En zo werd meteen ook de pompoen in onze contreien geïntroduceerd.
Voor de Romeinen was de periode rond 1 november, net zoals bij de Kelten, erg belangrijk. De Romeinen hielden dan een oogfeest, gewijd aan de godin Pomona. Zij was in het oude Rome de godin van het fruit en de tuinen. Ook werd zij voorgesteld als de geliefde van vele oude, Romeinse boerse godheden, o.a. Silvanus en Picus. Voorts stond Pomona als koningin van de oogst ook symbool voor mildheid en vruchtbaarheid. Vandaar dat zij in de kunst voorgesteld wordt terwijl ze op een grote korf van fruit en bloemen zit, met een hoorn van overvloed op haar voet. Anderen meten haar als voornaamste attribuut het snoeimes toe.

Appels waren het gewijde fruit van Pomona. In streken van het Romeinse rijk ontstond met Samhain dan ook al vlug de gewoonte om fruit te eten en weg te geven, uiteraard voornamelijk appels. Het lijdt geen twijfel dat allerhande spelletjes met betrekking tot waarzeggerij, zoals het bijten naar appels, die nu nog met het huidige Halloween verbonden zijn, tot Pomona terug te brengen zijn. 
Na jaren van Romeinse overheersing hebben dus de gewoontes van het Keltisch Samhain zicht tot één groot feest vermengd met de geplogenheden van de Romeinse Pomona. Toch volgde er een nieuwe en meteen laatste injectie, namelijk die van het Christendom.

De Christelijke Impuls  

Het Christelijk feest van Allerheiligen en ook Allerzielen is een loutere kerstening van het Keltische Samhain. Ongewoon is dit trouwens niet. Heel wat christelijke feesten kenden één of meer prechristelijke voorlopers. Daar is niets verkeerd mee. Het mag een kunst van het Christendom genoemd worden om op de bestaande realiteit, handig in te spelen en ze te integreren in de eigen entiteit.
Allerheiligen werd vroeger op verschillende data gevierd, afhankelijk van de streek. Een veel voorkomende datum was 13 mei, maar onderinvloed van vooral de Ierse Kerk, die de heidense praktijken van Samhain wilden doen vergeten, werd Allerheiligen verplaatst naar 1 november. Het was de paus Gregorius IV (827-844) die in 835 daarvoor tekende en het was Lodewijk de Vrome (814-840) die er wat later een verplichte rustdag van maakte. Zodoende verspreidde Allerheiligen zich over de toenmalige wereld en dit is meteen ook de verklaring waarom Samhain en Allerheiligen zo dicht bij elkaar liggen, wat de datum betreft.
In de 3^de en 4^de eeuw nam de Kerk enorm in ledenaantal toe. Men probeerde de grote massa, de toenmalige heidenen, te bekeren. Wanneer bleek dat dit niet zo eenvoudig was als gedacht, gooide men het over een andere boeg. Het bestaande feest van Samhain werd behouden, maar werd gevierd in naam van de Kerk. Dat gebeurde niet zonder slag of stoot. De snelle verspreiding en impact van het Christendom deden de mensen hun gewoontes zomaar niet vergeten. Zij bleven op de vooravond van Allerheiligen, Samhain en Pomona gedenken. Dat had ook wel een sinister gevolg. Er groeide argwaan tegen de Kerk, die geleidelijk aan reageerde en stelde dat de goden, godinnen en andere spirituele krachten van de traditionele religies duivelse misleidingen waren, dat de spirituele praktijken van de Kelten wel echt waren, maar dat het toch manifestaties van de duivel bleven. Later in de Middeleeuwen werd dit nog versterkt door Samhain te associëren met heksen, zwarte katten, boze geesten en vleermuizen.

Het geloof in die geesten ebde bij de Kelten echter stilaan weg, hoewel de tradities nog deels in ere werden gehouden. Dit bleef zo tot de Kerk een nieuwe dimensie aan het feest gaf. Voor de Kerk was het niet een feest van alle doden, zoals dat voor de Kelten wel het geval was, maar alleen het gedenken van de zaligmakende doden, van de gelovige gestorvenen. De Kerk verkoos dus om enkel de heilige mensen te vereren, die een voorbeeldig leven achter de rug hadden. Het originele feest van de heidense God van de dood werd op die manier een herdenken van de Christelijke dood. Het werd dus een gedenkdag voor alle heilige gestorvenen, in België en Nederland werd die dag ‘Allerheiligen’ genoemd, in Engeland ‘All Hallows’ of ‘Hallowmas’.
Later werd 2 november, bij ons ‘Allerzielen’ genaamd, in Engeland ‘All Souls’, door paus Johannes XIX (1024-1032) ingesteld om het lot van de arme zielen te herdenken en voor hun zielenheil te bidden. Met dit gebed hoopte men de zielen uit het vagevuur te verlossen. In de praktijk was Allerzielen voor het gewone volk een mogelijkheid om hun geliefde doden te eren. De meeste graven werden versierd, er werden lampjes gebrand en ondanks protest van kerkelijke zijde zetten sommigen er ook eten en drinken neer. Hieruit is in sommige streken de gewoonte gegroeid om op Allerzielen brood uit te delen aan de armen. Ook ontstonden zielenbroodjes zoals krakelingen, zoolgebakjes en gevlochten broodjes… Deze lekkernijen vinden we ook terug tijdens Halloween.  Het is opvallend hoe sterk dit vereren via offers verbonden is met onze Germaanse en Keltische voorouders. Ook zij brachten offers voor hun ronddolende doden. Er werd gevierd met vuurstapels, en parades van mensen verkleed als heilige, engel of duivel.
De Kerk kon er in elk geval niet voor zorgen dat de mensen hun roots vergaten en op 31 oktober bleven de mensen de mix van het Pomona- en het Samhainfeest trouw vieren. Naarmate de tijd verstreek, vermengden de gebruiken van de verschillende feesten zich en de avond voor Allerheiligen die de Engelsen aanvankelijk ‘Eve of All Saints’ of ook wel ‘All Hallow’s Eve(ning)’ noemden, verbasterde tot ‘Hallowe’en’ en tot slot tot Halloween.

Verdere evolutie…  

Het klinkt misschien cru, maar met stellige zekerheid mag er vanuit gegaan worden dat mochten de Verenigde Staten er niet geweest zijn, Halloween nooit meer geworden was dan wat lokale Angelsaksische folklore. Halloween was overal zo goed als dood en vergeten tot er in de laatste helft van de 15^de eeuw er iets gebeurde dat de overleving en de groei van dit heidense winterfeest heeft gered. In 1492 landde namelijk Columbus in de ‘Nieuwe Wereld’. Met het ontdekken van Amerika en de belofte van geloofs- en gewetensvrijheid werden zij die geloofden in de druïdische traditie plots opnieuw aangemoedigd om hun oude praktijken nieuw leven in te blazen.
Maar het was echter een aardappelhongersnood die alles definitief in beweging zette. In de jaren 1840 zette een grote aardappelschaarste miljoenen Ieren en Schotten het mes op de keel. Het was sterven of emigreren naar Amerika. Miljoenen mensen kozen voor dit laatste. Met zo een grote instroom van mensen waren er voldoende impulsen en middelen aanwezig om de feestdag van de druïden, weliswaar op vreemde bodem en in een andere levensruimte, nieuw leven in te blazen.
Halloween kreeg de naam ‘Oidche Shamhna’ (= nacht van Samhain) toebedeeld en de oude tradities werden onderhouden. Net zoals de Keltische religie de gewoontes van de Romeinse bezetters had overgenomen, paste de Keltische Samhainovertuiging zich weer aan de nieuwe omgeving aan. De toenmalige Amerikanen namen de meeste Keltische praktijken gewoonweg over zoals bijvoorbeeld de bonfires, trick or treat, bobbing for apples… en legden er hun eigen accenten in. De pompoen als vervangmiddel voor de raap bij de Jack-o'-Lanterns is daar een goed voorbeeld van. Het Keltisch Samhain werd zo een beetje het Amerikaanse Halloween.

Vandaag de dag wordt Halloween op 31 oktober gevierd met zoetigheden, pompoenen (cf. Pomona), zwarte katten, magie, kwade geesten (cf. Samhain), spoken, skeletten en doodskoppen (cf. Allerheiligen). Het is een feest waarbij kleine kinderen als spoken worden verkleed en met uitgesneden pompoenen als lantaarns langs de huizen gaan en vragen om een traktatie of dreigen met een grap (Trick or treat).  Ook is er een stijgende belangstelling voor de aankleding en versiering van feest en feestgangers waarneembaar die haar inspiratie vindt in zo groot mogelijke griezeligheid. Hoe griezeliger, hoe beter! De laatste decennia heeft Halloween vanuit Amerika zich stilaan over heel West Europa verspreid, vooral onder invloed van griezelfilms, televisieseries en de commercie. Daarbij wordt de vermeende heidense achtergrond sterk benadrukt. Het feest wordt voorgesteld als een Keltisch feest van 2000 tot 5000 jaar oud en is uitgegroeid tot een gezellig familiegebeuren.

 
Zoekt u maar

Men kan er tegenwoordig de duurste luxeproducten kopen en bezitten.
De duurste Bovet-uurwerken, helicopters, dure renpaarden, een huis op een tropisch eiland, zelfs het eiland zelf... Put maar in en put maar uit...
Ik kocht een paar zeer zeer zeer dure schoenen voor mijn Moskouse zeemeermin... Ze wilde meer !

voor net iets meer als één miljoen... (n)eurootjes ! En ze zwom heerlijk en gelukkig de wereld rond en was overal be-rijk-baar !

 

Mij hadden ze verteld dat de langste op de foto in het midden stond. Maar je moet de loep niet bijhalen om dit eigenaardig kiekje anders te bekijken.
Snoop Dogg (35) heeft enorme Hip Hop-momenten gekend in Hollywood, maar nu lijkt hij wel ingeriemd op weg naar een zaligverklaring.
Inplaats van het gebruik van hop heeft hij toch niet het pakje marijuana in zijn zak gestopt toen hij met de wagen, Bob Hope Airport, in Burbank, Californië verliet en meer blauw op straat tegen het lijf liep. Na onderzoek bleek zijn wagen voldoende materiaal te beschikken om half Californië in de wolken te krijgen. Hei Polizei ! Boy Georges was elders met de andere helft.

Ook is Rusland vielen de eerste sneeuwvlokken. Wel voorzichtiger dan in Amerika maar toch was het even borstelen geblazen met de eerste echte wintertekens.

 

We hadden het al over zware sneeuwval in Amerika. Hier een beeld van de eerste sneeuw van het jaar op de Fairbanks in Alaska.

 

Arbeiders kijken naar de ontspoorde trein in Kuala Lumpur, Maleisië.
Er zijn geen berichten over oorzaak en gewonden bij dit treinongeval op 27 oktober 2006.

 

Voor de eerste maal sinds een maand heeft de Cubaanse Televisie beelden laten zien van Fidel Castro, maar volgens geruchten zou hij dood zijn.

Tienjarige Yente Dourte is motorcrosskampioen in Wallonië
Yente Dourte (10) uit de Tweekerkenstraat in Burst is motorcrosskampioen in de 65 CC-klasse. In Wallonië welteverstaan, want in Vlaanderen is het voor kinderen wettelijk verboden om deel te nemen aan crosswedstrijden.

 

Ik was amper vijf jaar toen ik begon te crossen met een 50 CC occasiemotor die papa voor me kocht'', vertelt Yente. ,,Dat lukte eerst niet zo goed.'' Papa Gerrit, die een fervent motorliefhebber is maar zelf nooit heeft gecrost, beaamt dat: ,,In het begin kon je Yente al lopend volgen en het leek erop dat hij niet in de wieg gelegd was voor deze sport. Hij nam nooit veel risico en eigenlijk doet hij dat nu ook nog niet, maar zijn techniek primeert en die leidt hem naar steeds betere resultaten.''
Met zijn twee neven Wietse en Jelle als voorbeeld, liet Yente zich inlijven bij de Waalse crossbond FPCNA. Twee jaar geleden schakelde hij over naar de 65 CC-klasse en werd daar nu kampioen. Vorig weekend reed Yente voor de eerste keer een wedstrijd met een 85 CC-motor en dat leverde hem tussen deelnemers die gemiddeld twee tot drie jaar ouder waren, de 40ste plaats op 85 op. Veelbelovend dus voor de toekomst.
Als we Yente vragen of hij droomt van een professionele crossloopbaan haalt hij dat understatement meteen onderuit: ,,Dromen? Meer dan dat. Zeker weten!''
De crossplannen van Yente bepalen momenteel het familieleven bij het gezin Dourte. ,,We gaan noodgedwongen elke week op weekend'', zegt vader Gerrit. ,,Naar de Ardennen voor het wedstrijdcrossen en naar Nederland en Duitsland om te trainen of om stages te volgen. Hier in Vlaanderen is niets of mag niets.''
Moeder Ann Dooms supportert dapper mee, maar is toch bezorgd over de crossexploten van haar zoon. ,,Op sommige ogenblikken gaat het allemaal veel te rap en durf ik haast niet kijken. Al neemt Yente weinig risico's, toch blijft het een gevaarlijke sport. Hij belandde al eens in het ziekenhuis met een knieblessure en in Nederland raakte hij bij al eens buiten bewustzijn na een val. Dat waren bange momenten.''
Yente wuift de bezorgdheden weg. ,,Mijn twee idolen zijn supercrossers James Stuart en Ricky Carmichael en in hun spoor wil ik treden.'' Tijdens de week zit Yente braafjes tussen zijn klasgenoten van het vijfde leerjaar in de Sint-Franciscusschool in Burst. ,,Mijn studies gaan voor, jammer genoeg'', knipoogt hij.

De crossavonturen van Yente zijn te volgen op http://users.telenet.be/yente.

(Herman Laneau - Het Volk)

 

Voor mij een roséke !
Moeder en dochter op stap: Dotty Naus (links) en Alexis.
Het lijkt meer op "Cats and dogs".

 

Een bosbrand heeft zich verspreid over duizenden hectaren bossen rond Palm Springs. Maar ook op andere plaatsen in het uiterst droge VS breken branden uit. Reeds vier brandweerlieden lieten er het leven.

 

 

De branden hebben plaats rond de toren van Cabazon, zo'n 200 km ten oosten van Los Angeles. Honderden families heben reeds gedwongen hun huizen verlaten.
Goeverneur Arnold Schwarzenegger beloofde aan alle getroffen bewoners hulp.
Door de hevige wind, hoge temperaturen en de droogte breiden de branden zich snel uit.

  

 

Bloggen is niet altijd ongevaarlijk. Spreek/schrijf de waarheid en je vliegt de bak in. Gelukkig hebben ze hier plaats te kort of te veel baklustigen. Zo lezen we in de Engelse krant.
Dat is net als een pastoor dagelijks enkele uren tussen een hoopje prachtige vrouwen zetten en de muggesteek komt wel. Een beter straf zou hij wellicht niet verlangen.
Alhoewel je wordt er bi van en de nonnekes gaan protesteren.

 

 

Nu is het de beurt aan de Franse president Jacques Chirac voor een officieel bezoek aan China. Hij wordt hier begeleid door de Chinese president Hu Jintao. Maar de messen blijven geslepen.

 

Normaal is dit een losklep voor toevoer aan een warenhuis, maar Margaret Rostosky wilde hierlangs even uit. Toch even kijken of ik hier de olie niet kan verversen van mij Dodge Durango uit 1998. Wellicht wordt het een 2006.

 

Donkerrode bladeren sieren de wijngaard op een zonnige herfstdag in de omgeving van Ueberlingen aan het Constancemeer in Duitsland. Ik proef het nog ! De "Liebfraumilch" komt van daar. Hey Anna gehts besser ?

heeft heel weinig om het lijf 

De Mexicaanse ontwerper Daniel Lierah had nog wat stof over voor deze modeweek in Mexico, alhoewel "het meiske met the blue eyes" peist dat ze iets vergeten is. Er werd niet bij verteld of ze een staande ovatie kreeg na haar optreden. Ik vermoed dat heel wat mannen bleven zitten.

Het kan niet gek genoeg, maar deze bar is totaal uit ijs gemaakt en Holly Sevenson geniet hier in 12 graden onder nul van haar cocktail. Deze Chill On ging open op 26 oktober 2006.
Hopelijk smelt ze niet te vlug weg. Dat is nu eens een plaats waar je maar één keer komt.
Meer dan dertig ton ijs waren nodig om deze bar overeind te krijgen met stoelen en tafels uit ijs. De stoelen zijn overtrokken met Kangoeroe-vellen en een halfuurtje bezoek kost je zo'n 25 euro. Hierin is begrepen een Vodka-cocktail in speciale glazen, ook uit ijs vervaardigd. Je mocht het houden als souvenir ?
Vrijen in de ijstent is ten strengste verboden, uit angst dat het boeltje zou gaan smelten.
Ook de kasten vonden niet dadelijk een plaatsje. Omdat de deuren piepten.

 

Een vrouw neemt haar koopwaar mee om buiten de stad Buon Ma Thuot in Vietnam, langs de openbare weg, bananen te verkopen. Hopelijk zijn ze verkocht voor ze geel worden.