Als de lente komt liefste, laat ons dan hand in hand, wandelen door dit nieuwe land. Ik zal voor jou die krokus plukken, en kusjes op je mond drukken.
Als de zomer komt liefste, laat de zon dan in ons branden, leg ons verlangen dan niet aan banden, Ik zal in het maanlicht met jou stoeien, tot we beiden innig gloeien.
Als de herfst komt liefste, laat me dan schuilen in je armen, en me aan je liefde verwarmen. De vreugde voelen van je stille aanwezigheid, die van eenzaamheid en angst bevrijdt.
Als wij vroeger gingen kamperen, en met ons volkwagentje de weg opreden Was alles zo los en vrij, zonder file en zonder rij Het verkeer kon ons niet deren, men kon zelfs rustig langs de weg parkeren ...
Al zoveel jaren samen door het leven, met duizend zonnestralen verweven. Steeds hechter werd onze band. We gaan verder hand in hand, over bergen en dalen, zonder te verdwalen. Oh, wat is het fijn, om jouw Valentijn te zijn!
Als rimpels je gelaat ontsieren en grijze haren welig tieren, als dagen weken duren en zorgen je jeugd verzuren, weet dan...
morgen is de pijn vergeten morgen, is de nacht voorbij morgen zijn er vreugdekreten morgen is het leven blij.
als het heden uit de droom ontwaakt en de werkelijkheid je leven raakt, als je zon is weggedoken en je liefde werd gebroken, weet dan...
morgen, is de pijn vergeten morgen,is de nacht voorbij morgen, zijn er vreugdekreten morgen is het leven blij.
Als de nachten eideloos schijnen en de lichten één na één verdwijnen als de eenzaamheid je dan komt kwellen en ook je laatste steun komt vellen weet dan...
morgen, is de pijn vergeten morgen, is de nacht voorbij morgen, zijn er vreugdekreten morgen is het leven blij.
Sneeuwvlokken dwarrelen witte straten. Afdrukken van voeten dwarsen elkaar. Traag draaien wielen op spekgladde banen, geremd in hun drang om de eerste te zijn. Ik volg een weg die ik niet meer herken, zo vreemd nu de grauwheid ontbreekt. Wat treft is de freelheid van witte takjes, waarin heel even het sprookje van jong zijn ontwaakt. Het tintelend spel om sneeuw te vergaren, sneeuwmannen bouwen voor d'eeuwigheid. Wie omkijkt ziet dat zijn spoor gaat vervagen, zijn tekens verdwijnen in 't verse wit. Dromen kan je enkel in het hart bewaren, want sneeuw smelt weg naar herinnering. Werner.
't Is heerlijk als in 't stille ochtendgloren de dijken kleuren, de dijken geuren. Het scheldeland wordt weer herboren, uit het donker van de nacht.
't Water schuift geruisloos door de diepe voren, naar de brede stroom die het verwacht. Het landschap is oneindig rustig betoverd door dat zachte licht.
Zelfs eb en vloed glijden, even aarzelend, voor elk onnodig geluid beducht. Enkel een verre vogel en wat bladgeritsel, versterken de sfeer van dit gedicht.
Ik weet wel dat straks de dag met veel gerucht dit zalig uur moet openbreken, maar God, laat dit nog even duren want ons opgejaagd hart heeft zo'n nood aan die stilte en rust.
Sneeuwvlokken dwarrelen witte straten.
