De levenswandel van een Fiat 500. Welkom aan de bezoekers van Nobi's Cinquecento.
Op deze pagina zul je het wel en wee kunnen volgen van een kleine rode Fiat 500.
Door op de begeleidende foto's te klikken kom je in diverse fotoalbums terecht.
25-06-2008
Lac de Madine (F) 2008
Onze tweede trip naar Lac de Madine (F) zouden we niet vlug vergeten. Misschien had het wel iets te maken met de datum... Op vrijdag 13 juni 2008 vertrokken we te 14.00 uur vanuit onze thuisbasis naar het hogervernoemde meer in Frankrijk, zijnde de plaats waar jaarlijks een oldtimermeeting doorgaat met meer dan 2000 voertuigen. Onze buren, Jozef en Sandra, waren driekwartier vroeger vertrokken met hun gepensioneerde camper, een Renault Estafette, geboortejaar 1978. Aangezien hun gemiddelde snelheid behoorlijk lager ligt dan deze van onze 500, zouden we elkaar onderweg, op de tocht van 330 kilometer, wel ontmoeten. Omstreeks 18.30 uur stonden we te tanken op een vijftal kilometer van onze eindbestemming toen we plots onze buren zagen verschijnen. Nadat Jozef de tank van de Estafette gevuld had, reden we het laatste stukje, naar ingang 1 van het Lac, samen. Op het ogenblik dat de slagboom voor ons geopend werd en wij aanstalten maakten om binnen te rijden, sloeg het noodlot toe. De 500 braakte plots, achteraan, een rauw en hels lawaai uit. Eerst leek het of er iets aan de achtervering scheelde, doch we hadden snel door dat het geluid stopte bij een ingedrukte koppeling. Even later nog maar eens voorzichtig geprobeerd, maar het baatte niets: het verschikkelijke geluid bleef weerklinken. Zodus bleef er maar één oplossing: samen met echtgenote en vrienden de Fiat 200 meter duwen naar onze kampplaats. Zelfs tijdens deze verplaatsing weerklonk het schurend geluid. Nadat Jozef zijn camper geïnstalleerd had en wij ons 3 seconden-tentje uitgeworpen hadden, besloten we om ons wagentje achteraan eens op te krikken en aan een onderzoek te onderwerpen. Nu was het wel zo dat hij, de laatste tijd, links achteraan, tussen achteras en versnellingsbak, abnormaal olie lekte. Dit euvel hadden we twee weken voordien nog laten nazien. Toen was gebleken dat de linkermof, die anderhalf jaar geleden vervangen was, onderaan verhard was en toch al enkele scheurtjes vertoonde en de toestand nauwlettend moest opgevolgd worden. Nu namen we het zekere voor het onzekere, en we telefoneerden naar het thuisfront en vroegen kameraad Mon of hij het zag zitten om, thuis, onze auto-ambulance op te pikken en om ons zondagmorgen te komen depanneren. Vervolgens maakten we er die avond het beste van en trachtten we om ons leed te vergeten. Gelukkig waren we op onze plaats van bestemming geraakt en stonden we niet ergens in "niemandsland" langs de kant. Zaterdagmorgen werden we om 06.00 uur reeds gewekt door enkele lawaaimakers die uitgingen van het principe: Ik wakker, iedereen wakker". Na de verkwikkende douche gingen we dan maar naar de inschrijvingstafel. Daar ontdekten we een dubbele DVD van het gebeuren van de vorige editie. De kaft was getooid met vijf foto's waaronder één van ons juweeltje dat, vorig jaar, bij de schoonheidswedstrijd mooi achtste was geëindigd. Toen we dit vertelden aan een inrichtster wist ze meteen over welke auto het ging: Degene die gisteren met zoveel lawaai het terrein was opgereden. Het weer was niet zo ideaal als vorig jaar en dit leek zijn weerslag te hebben op het aantal deelnemers. Stilaan raakte het terrein toch gevuld en, tijdens ons ontbijt, verschenen ook onze "buren" van vorig jaar: eerst de bordeaux Simca 1000 en iets later de lichtblauwe Renault Dauphine. Toen we hen op de hoogte brachten van onze pech zeiden ze ons dat ook zij in de brokken hadden gedeeld. De Simca verloor zijn remolie en de Dauphine was onderweg zonder brandstof gevallen. De ganse zaterdag hielden we ons bezig met een uitgebreid bezoek aan de onderdelenmarkt en het fotograferen van de prachtige bolides. Deze bezigheid werd een tweetal keren onderbroken door een regenbui, en dienden we noodgedwongen te schuilen in de camper van onze echte buren. Tegen de avond werd het weer toch wat zachter en konden we ons verlekkeren aan een heerlijke barbeque. Na de maaltijd gingen we om beurten wat hout sprokkelen en maakten we van de bbq een waar kampvuurtje. Zondagmorgen, bij het krieken van de dag, verscheen daar plots, als een geschenk uit de hemel, depannage Mon. Wanneer we de Fiat op de aanhangwagen duwden hoorden we geen schurend geluid meer. Met drie zware riemen werd onze kleine verankerd en namen we afscheid in mineur. Jozef en Sandra zouden blijven staan tot maandag. Nadien wisten ze ons te zeggen dat de Dauphine, op prachtige wijze, onze eer had verdedigd en derde was geëindigd in de "Concours d'elegance". Wijzelf brachten de 500 direct naar garage Van Roosenbroek en lieten hem daar achter. Een testrit op maandag 16 juni zou geen klaarheid brengen. Er was niets meer te horen. De olie uit de boite werd vervangen (er werden geen metaalresten aangetroffen); de beide rubberen afdekkappen werden vervangen door originele exemplaren van Fiat; en de rechterachteras, die blijkbaar droog stond, werd opnieuw ingevet. En rijden dat hij doet: zo goed als nieuw. Eigenaardige zaak toch.... niet? Volgende week volgt een eerste test tijdens de VANK.
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
