Ze gaat straks de deur uit mijn jongste kind en iedereen vraagt wat ik daar van vind Soms ben ik verdrietig en soms ben ik blij want straks is alles weer echt van mij Mijn geurtjes,mijn schoenen ach noem het maar op ze vroeg het lief of met een smoesje maar droeg dan wel mijn mooiste bloesje Een beetje verdrietig, maar ook heel erg blij Want alle drie wonen ze heel dicht bij mij.
Ik durf niet in je ogen te kijken bang dat jouw gevoelens op de mijne lijken dan langzaam naderen onze gezichten we omhelzen vurig,heet zachtjes zodat niemand het weet Strelingen, liefdevol eindelijk verward beseffen we dit is voor een keer maar ook voor eeuwig.
Je bolle warme buik is als een veilig nest alleen het wachten rest Liefste, een term van eeuwigheid heeft zich in jou buik gevleid Wachten , wachten. Negen maanden zijn geklaard Jouw kinderen gebaard Tot vlomaaktheid van het zijn vergeten worstelingen oijn Jouw wens, gods wil in heerlijkheid vervuld Jong leven wacht, vol ongeduld.
Je huid zacht als zijde vleit zich tegen mij aan Het is te vroeg je nog warme handjes strelen mijn gezicht Een krachtige zoen op m,n neus sluimerend ontwaken O, wat houd ik van je! Mijn dochter,toe blijf nog even klein.
Ronddolend in vraagtekens in schimmen,in mist jij die in onze kinderogen altijd alles wist En hoewel nog altijd een zelfde band ons bindt ben ik nu moeder, en ben jij kind Met geduld en liefde door jou voor geleefd probeer ik jou te geven wat een moeder geeft Maar eenmaal per jaar doet het extra pijn dan zou ik weer even je dochter willen zijn. Ik droom dat ik op moederdag jou weer even vind dat jij een keer zegt: Daar ben je ,mijn kind.
De vrouw die ik kende ze is er niet meer Volkomen veranderd , dement maar ik leer Ik heb afscheid genomen, heel lang gelee Want stukje bij beetje nam het verleden haar mee Ze hoort wel mijn stem en voelt ook mijn hand Maar heel haar wezen word door niets meer bemand Toch zorgen wat draadjes dat ik bij haar blijf Herinneringen die ik koester waarop ik drijf.
Mam, vandag ga je verhuizen hier van boven naar beneden je mag naar de verpleeg afdeling O, das fijn, lacht ze tevreden Zou ze werkelijk begrijpen dat ze voortaan hier moet zijn? In mijn ogen wellen tranen Lieve mam, het doet zo,n pijn!
Mijn oma kon goed handwerk maken zo leerde ze mij vinger haken Ik maakte dan een heel lang touw zo lang als ik zelf maar wou Maar toen ,t was op een keer wist ze ineens mijn naam niet meer Ze begon dingen te vergeten hoe je moest drinken hoe je moest eten Maar ik was er toen wel aan gewend want mijn oma was dement.
Van jongs af aan voelde ik het al voelde me ongemakkelijk voelde me mal een jonge die jongens ;leuk vind dat is moeilijk voor een kind
Nee, een gemakkelijk leven heb ik zeker niet Ik kwel mezelf, dit doetme veel verdriet waarom ik en niet die ander waarom is het niet mogelijk dat ik verander
Maar is het dan verkeerd wat ik nu voel Ik weet het niet en zak zo dieper in deze poel slechts eenmaal gebeurde het door en door dat ik mijn hart aan die andere jongen verloor
Na korte tijd kon ik er niet meer tegen verviel het geluk en begon ik weer aan mijn eigen afzijdig leven en trok me terug.
Dit kan niet langer meer mag zo niet zijn ook ik wil een goed leven en niet louter pijn zodat ik ook kan, en durf te zeggen hij is van mij Samen door het lint gaan: frank en vrij
Leven in een andere gedaante wil ik niet meer het leven heeft meer te bieden dan harte zeer.
De zon schijnt op ,t gezicht van een oude vrouw die op een houten bank zit die buiten staat onder het raam en uitzicht geeft op ,t plantsoen van ,t hofje waar zij woont De zon, ze geniet van de warme zonnestralen De warmte die ze zo weinig bij de mensen vindt.
