Emotioneel ben ik erglabiel ben vaak een troosteloze en eenzame ziel. En ondanks de vrienden om me heem voel ik me toch veel gesloten en alleen. Dit is al 10 jaren aan de gang en ik ben, o zo bang. Voor een omekeer in mijn leven al heb ik vast veel te geven. Veel meer dan dit saaie bestaan zonder begripvolle partner, zonder een baan. Daarom moet ik het leven anders gaan bekijken om uit die put te klimmen en dingen gaan bereiken. Maar dan moet ik eerst van een jaren lange verslaving af. En op dat puntben ik zo vaak laf. Maar ja ik moet het wel onwille van mijn verdere bestaan. Daarom besluit ik om toch toe te geven aan die strijd en word ik in de toekomst vast wel een gezonde meid. Als ik afgekickt ben en sterker zal zijn wordt mijn leven dan toch fijn? Nu is het nog zo,n bodemlozeput en voel ik me vaak een enorme trut Waarom die onzekereid en waar is mijn zelf vertrouwen? Er zijn toch best mensen die van me houden? Maar ik hoor ooit een man te vinden die begripvol is en zich aan me wil binden dan pas voel ik me niet meer zo,n holpeloos geval en nu maar hopen dat die tijd spoedig komen zal.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek