Door een nevelige waas aanschouw ik mijn ziel Vind geen moed om de spiegel te schonen Trouwens wie zal zo,n inspanning belonen Littekens achterlatend als sporen van een karrewiel.
Beschutting zoekend sluip ik binnen en kniel Laat mijn ogen dwalen langs de ikonen Leg mijn geweten bloot om het te verschonen Maar besef dan-pijnlijkerdan ooit-wat ik verniel.
Daarna, doelloos dwalend door donkere straten word ik bevangen door een sterk verlangen Om alles uit te praten :alles wat wij vroeger vergaten.
Weet nu zeker, mijn hart zal altijd aan jou hangen Haastig hol ik huiswaarts en vind de deur open gelaten Je vliegt in mijn armen en ik kus de tranen van je wangen
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek