Waarom blijf je zo stil over mij waken? Ik voel het zo duidelijk aan. Weer samen praten, opmerkingen maken Bij jou kan ik mezelf zijn, me even laten gaan Maar soms voelt onze afstand zo groot en soms ook klein. Waarom geven we ons hart niet een keer bloot? Zou er dan niet minder spanning zijn? Of hoeven we eigenlijk niet te zeggen Is een blik al genoeg genoeg om alles geluidsloos uit te leggen Misschien is het nog te vroeg.
En ook al zou het antwoord negatief zijn dan hoop ik dat ik huilen kan Huilen in jouw armen van verdriet en pijn Ik weet, jij bent geen vrije man maar ik ben zoveel onmacht gaan opkroppen in die hele moeilijke tijd Als je echt iets voelt,blijf dat gevoel niet wegstoppen anders raken wij elkaar weer kwijt Zoveel tijd is er niet meer vergeet dat alsjeblieft niet Nu voel ik zoveel kracht en geluk, keer op keer maar dat gevoel slaat dan over in eeuwig verdriet.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek