Vandaag wordt Alyson drie jaar en ze geeft een feestje. We kregen een mooie uitnodiging gericht aan Opa en Els. We zijn er met Marja en Michael naar toe gegaan. Het is de oudste van Nick. Daar waren we twee dagen. Nu zijn we er voor het feestje. Het gaat wel anders als bij ons. Er kwamen wat vrienden met kinderen, bij elkaar een man of twintig. Ze komen zomaar aanlopen en gaan ergens zitten, binnen, buiten maakt niet uit en pakken wat te drinken en te eten. Ze stellen zich niet voor, als ze toevallig voorbij lopen zeggen ze hoi. En de cadeautjes worden in de kamer in een hoek gezet. Niet één cadeautje maar geweldige pakken en zakken. Niet normaal. Als er genoeg gegeten is komt de verjaardagstaart. Met kaarsjes. En als dat op is worden de cadeaus uitgepakt. Bij elk pak zit een kaart en iemand verzamelt die kaarten en schrijft er op wat diegene voor cadeaus heeft meegebracht. Dat is om later op de bedankkaartjes te kunnen zeggen, bedankt voor de mooie jurk, pop of wat dan ook. Zeker vijf poppen, een hele stapel jurken, rokken en t-shirts. En allerlei spellen. Als je daar door het huis loopt kun je geen stap verzetten of je schopt tegen speelgoed aan. En dan dit er allemaal weer bij. Maar het schijnt gewoon te zijn. Marja zei dat dit nog eenvoudig is. Terwijl de kinderen toen wij er waren een hele middag speelden met een opblaas lieveheersbeest. Kostte een paar euro. Maar het was toch leuk om mee te maken. Gelukkig was het goed weer, het waaide erg en er kwamen een paar druppels maar verder was de lucht blauw. Toen we terug waren zagen we dat het in Hanover Park erger was geweest. Alle potplanten lagen om en de matten waren weggewaaid. Weer een bijna tornado gemist.
Vanmorgen zijn we op ons gemak en na de spits weer terug gereden naar ons hotel. We waren een beetje aan het rommelen op de kamer en daar horen we toch een ruzie. Gillen en schreeuwen en vechten. De man van de huishoudelijke dienst was in de buurt. ja, wat moet je doen. Ik wilde gaan wassen en stond bij de lift met mijn waszak en daar kwamen er twee aangerend. Zij was duidelijk op de vlucht. Ze zag de lift, die net kwam en dook erin. Ik stapte ook in maar hij kwam ook. En moest ineens doen of er niets aan de hand was. Dat lukte niet echt. Hij stond te briesen als een paard, woest was hij. Hij vloog beneden naar buiten en zij liep naar de balie. Ik ging wassen. Terug na een tijdje ging er ineens een alarm af. Hetzelfde geluid als gisteren bij Nick. Wat een lawaai. Ik had net koffie gezegd en Otto keek of ik het deed. Op de gang flikkerden alle brandalarmen dus ik zeg tegen Otto, pak je tas en we lopen de trap af. We moeten er uit. Drie brandweerauto's, politie en ambulance heel snel voor de deur. Gelukkig waren er om die tijd niet veel gasten in huis. Het bleek de kamer te zijn van het ruziemakende stel. Die hadden aan de rookmelder gezeten. En in de kamer er naast hadden ze geprobeerd te koken. Dat samen veroorzaakte het alarm. Stonden we weer een klein uurtje op straat. Was ook niet nodig geweest maar de manager neemt geen risico's. Wel toevallig zo twee keer achter elkaar. Ik ben nog even gaan kijken in die kamer, de deurtjes van de keukenkastjes lagen er ook uit. Helemaal vernield. Lekkere gasten. Ik heb Marja gebeld om te kijken wat ze ging doen na het werk maar dat was niet veel. Ze kwam pas om zeven uur thuis en toen moest Michael nog komen. Dus ook vandaag geen baby kijken. Misschien in het weekend, Michael moet het ook nog zien. Ik heb weer wat foto's van de kinderen en Nick en Krysten op het internet gezet.
Er was beloofd dat het zeer slecht weer zou worden maar het was een prachtige dag. We zijn eerst naar een park gegaan, het Morton Arboretum. Alle soorten bomen maar vooral een grote speelplaats voor de kinderen. Veel ondiep water en hout waar ze in en op konden klimmen. Ze waren onvermoeibaar. Heel leuk om te horen als Alyson ineens roept " He Opa gaat je mee" of als Otto achterblijft om een foto te maken hoor je " waar is Opa nou" Het went gauw. 's Middags waren we weer thuis en kon Nick naar Spanje-Rusland kijken. Heb ik ook maar gedaan.Het begon hier om half drie. 's Avonds na het eten, de kinderen lagen net in bed hoorden we een soort van alarm afgaan. We zochten, babyfoon, wasmachine. Maar we wisten het niet. Boven op de gang zit een soort melder en die geeft een alarm af als er gas of koolmonoxide vrij komt. Dat ding flikkerde. Ze moesten bellen. De brandweer zei dat we naar buiten moesten, alle ramen dicht en de straat op. De kinderen uit bed gehaald en wij de straat op. De brandweer was er wel vlug, een enorme auto met zwaailichten. De hele buurt kwam meteen naar buiten. Ze hebben alles doorgemeten maar het was goed. Gelukkig. De kinderen mochten in de brandweerauto zitten en Sophia wilde er niet meer uit.Te veel te zien. Ik stond met de overbuurvrouw te praten. Het is een Pools gezin en ze willen terug naar Polen. Maar ze kunnen het huis niet kwijt. Ze zakken steeds meer in prijs maar het is de verkeerde tijd. Ze hebben tien jaar in Amerika gewoond en er zijn twee kinderen geboren. Die zijn dus Amerikaans. Maar ze hebben ook een Pools paspoort en ze zijn tweetalig. Ze moeten nog werk zoeken in Polen en dat wordt moeilijk. Ik zei, je kunt altijd naar Nederland komen. Dat is dichterbij, kun je in het weekend terug naar Polen. Al met al een gezellig uurtje op straat. Nadat de kinderen weer in bed lagen zijn we de DVD van de bruiloft van Nick en Krysten gaan bekijken. Alsof we er bij zijn geweest. Voor hun ook leuk om weer eens terug te kijken. Er was veel overeenkomst met de bruiloft van vorig jaar in Californie. We hebben veel foto's natuurlijk maar morgen gaan we weer terug naar ons "huisje" en kan ik het allemaal rustig bekijken en overzetten. Het waren twee drukke dagen maar heel bijzonder vooral door de kinderen. Nick stelde Otto met enige trots voor als zijn overgrootvader.We hadden het niet willen missen. Maar morgen maar een rustige dag inlassen.
De eerste dag vandaag dat het regent. En toen het 's middags droog werd bleef het bewolkt. Maar erg warm en vochtig. Geen prettig weer. We zijn naar de jongste zoon gereden, Nick. Hij woont prachtig in een mooie omgeving en een fijn huis. Krysten heeft de kinderen geleerd dat ze Opa zeggen dus dat deden ze braaf toen we aankwamen. We hebben met ze gespeeld en gewandeld en we hebben een deel van de voetbalwedsrijd Duitsland - Turkije gezien. Want deze kinderen zijn de ware voetballiefhebbers. Ze volgen alles van Europa. Ik gebruik hun PC maar even, dat is makkelijker en die staat op onze slaapkamer. Het is eigenlijk hun slaapkamer, heel genant, zij slapen op de bank beneden. Maar ze vinden het zo leuk dat we er zijn. Krysten heeft een Oekrainse moeder en ze heeft Sauerkraut met puree en poolse worst gemaakt. Heerlijk. Er zat van alles doorheen en ze heeft langs in de keuken gestaan. Alleen bij speciale gelegenheden doet ze het. En dat was dus vandaag ook. We gaan de kinderen naar bed brengen, Alyson is drie en Sophia is bijna twee. Ze hebben zich moegespeeld en daarna goed gegeten dus Opa kan tevreden zijn.
Omdat we niet alleen van de buitenwijken willen genieten en de mooie parken zijn we vandaag naar downtown Chicago gegaan. In Hanover Park, waar Marja woont, is een station heb ik uitgezocht en daar rijdt een soort metro. De metra. In 45 minuten en 15 stops zijn we op Union Station, helemaal in het centrum. Makkelijker gaat niet. We zijn naar de Sears Tower gegaan, het hoogste gebouw van Amerika. En de Amerikanen vinden het ook nog steeds het hoogste gebouw van de wereld. We kwamen uit het station en dan weet je niet welke kant je op moet. Het station loopt dood op de Chicago rivier en bij de brug hingen een paar jongens. Een had zes gouden voortanden. Dan wil je wel lachen de hele dag. Hij wist het allemaal keurig te vertellen, ik keek alleen naar zijn tanden. En toen naar de toren. Met de lift en die telt meteen 10,20 enz verdiepingen in plaats van 1,2, tot 99 dan remt hij en bij 103 stopt hij. Dan sta je op het skydeck. Het was geweldig, mooi helder weer en dus goed zicht ook over het Michigan meer. We hebben alles op de foto natuurlijk. Weer beneden zijn we door de stad gaan lopen. Ik vond het prachtig. Wat een leven en drukte, geweldige stad, wat je noemt bruisend. Hardstikke gezellig. Ik heb genoten. We gaan zeker nog een dag. Op de terugweg zat de halve trein te knikkebollen want vermoeiend is het wel. In onze kamer knipperde de telefoon. Een bericht. En jawel er is een baby. Kim is vandaag bevallen van een jongen. Alles is goed, 22 inches en 7 Amerikaanse pounds en een kop met dik donker haar. Hij heet Devon, een echte Amerikaanse naam zei Marja. We gaan er vandaag niet meer naartoe, ze is nog in het ziekenhuis. Vrijdag is ze thuis en dan zijn wij er ook weer. Want morgen gaan we voor twee nachten naar Nick en Krysten, de jongste zoon en vrouw en twee dochters. Die wonen in Romeoville, een hele verre buitenwijk. Zal ook best gezellig zijn. Voor wie het adres van de foto's niet meer kan vinden of nog niet heeft: picasaweb.google.nl/otenels
Dat liep allemaal een beetje anders dan gedacht. Gisteravond toen wij vertrokken waren stootte Madison haar knie en dat was brullen geblazen. Ze hield niet meer op. Ja, en ze wilde naar huis. Hadden ze de hele dag lopen juichen dat ze bij Oma mochten slapen en nu was er niets goed meer. Moeder Kim opgebeld. Die waren al weer thuis en die probeerde te sussen maar er zat niets anders op, vader Sean kwam ze weer ophalen. Want Payton wilde niet alleen blijven. Ondertussen had die wel zijn hele lego kraan in elkaar gezet. En toen Marja vanmorgen opstond had ze heel erg last van haar rug. Ze is van de winter gevallen op haar achterste maar ze houdt veel pijn. Dus die wilde naar de chiropractor. Ze had vandaag nog vrij. Maar wij vermaakten ons best. We zijn naar de dierentuin gegaan. Brookfield Zoo, het park van Chicago. Groot was het wel, enorm zelfs, maar weinig dieren. De enige diersoort die er heel veel was waren de kinderen. Ontelbare families. Het park is rond gebouwd en aan de kanten zijn de dieren en in het midden is de kinderspeeltuin. Dus wij hebben de buitenkant gelopen en later een treintje gepakt want het was zo groot. Maar heel gezellig, voorbeeldige kinderen allemaal en niet te warm. Om vijf uur heb ik Marja gebeld en die kon weer lopen. Michael had de barbeque al aangestoken, we werden verwacht. Hamburgers en Poolse worstjes vandaag. Omdat het zo'n mooie avond was zijn Marja en ik nog een uurtje buiten gaan zitten kletsen. Ja, want je eet natuurlijk binnen.
Iedereen gaat eerst naar de kerk en dan sporten. Wij sloegen een deel over maar we zijn wel naar het sportveld geweest. Sean, de oudste kleinzoon, is een verwoed baseball speler. Dus we moesten even komen kijken. Volgens mij een soort slagbal met rondjes maar dat zal wel wat ingewikkelder liggen. In ieder geval ging het er rustig aan toe, het was ook warm. Zijn team was in het oranje, met zwarte kousen dus dat was wel leuk. Je doet wat voor je kleinkind. Hij is degene die weer een kind krijgt. Zijn vrouw, Kim, was er ook. Heel erg zwaar, kan niet lang meer duren. Vandaag is het eigenlijk de dag. Morgen gaat ze nog voor controle. Ze heeft wel al weeën zegt ze. Misschien mag ze blijven en is het er morgen. De andere twee kinderen, Payton en Madison komen aan het eind van de middag bij hun Opa en Oma. Daar blijven ze dan een nacht slapen. Zijn ze voor hun moeder even uit de weg. We zijn eerst nog naar Geneva gereden. Daar kregen we een voorproefje van de 4 juli parade. Prachtige optocht. Thuis zette Michael meteen de barbeque aan. We moesten klaar zijn voor de kinderen werden gebracht. Hij had een stuk varkensfricandeau op het vuur. Het duurde wel een uur maar het was me toch lekker. Zacht en gaar en sappig. Hij kan er wat van. Het hele stuk ging natuurlijk op. Zoiets krijg ik nooit meer. Opeens was het huis vol en het zijn echt maar twee kinderen. Ik heb de cadeaus meteen maar uitgedeeld en dat was een succes. Voor Payton hadden we technisch lego. Dat kennen ze hier ook en hij is er gek op. Die was meteen stil en heel geconcentreerd aan het werk. Hij doet het alleen. Morgen zien we wel hoe het geworden is. Een leuk, rustig kind, hij laat zich knuffelen. Lijkt op zijn moeder. Madison is beweeglijker. Die hoort meer bij Michael en Sean. Altijd grapjes en gek doen en heel beweeglijk. Maar leuk. We mochten naar huis want ze gingen pas naar bed als wij weg waren.
