Toeren met de caravan door Frankrijk en Centraal Spanje
16-05-2015
Aan het strand van Landéda
De plage de Sainte Marguérite, op 50 meter van onze caravan, is geliefd door surfers, strandzeilers en zeezeilers. Het weer was er vandaag ideaal voor: een beetje wind en veel zon.
In Landéda zijn er twee belangrijke Abers: de Aber Wrac'h en de Aber Benoit. Het zijn een soort natuurlijke estuaria die diep het land intrekken. Op die manier is er plaats voor pleziervaart en kwekerijen van oesters, krabben, kreeften en zeespinnen. Vandaag heb ik een voettocht gemaakt naar de zuidelijke Aber Benoit. Ik passeerde het kapelletje van Brouënnou.
Een voettocht tussen de Aber Benoit en de Aber Wrac'h is altijd leuk. Eerst neem je een selfie met behulp van de verkeersspiegel. Dan zie je drie vrouwen, Duits, Nederlands en Vlaams, die op het strand tussen de rotsen staan te kletsen, terwijl de hondjes hun bad nemen. Bij valavond heb ik nog een foto genomen vanaf het hoogste punt van de camping, van waar je ons ruim perceel ziet.
Gisteren was ik wat foto's aan het nemen achter de caravan aan het stand van Sainte Marguérite in Landéda. De foto's zijn genomen tussen 21 en 22 uur. Het is hier veel later donker dan in Vlaanderen, omdat we veel meer westwaarts zitten. En het wordt nog later donker naarmate de dagen vorderen. De lezer moet voortaan niet veel spectaculairs verwachten en zeker geen reisverhalen op diverse plaatsen. Wie de moed heeft de blog verder te lezen, zal zich moeten tevreden stellen met verhalen over voettochten in Bretagne, over plaatselijke en historische aangelegenheden, over vuurtorens, over hondjes die samen gaan zwemmen, over maagden die door de zee (Ys) verzwolgen worden en over het kampeerleven.
Na de installatie van gisteren moest ik vandaag naar de supermarkt in Lannilis voor de noodzakelijke inkopen. En we kregen deze namiddag Rob en Corry uit Nederland op de koffie. Het weer is stralend en de zee biedt mooie vergezichten. De hondjes Diarmuid, Itschie, Felix, Perle en Lilia amuseren zich prima. Een van de komende dagen gaan ze samen het zeewater in.
We zijn aangekomen op camping Les Abers in Landéda, het meest noordwestelijke puntje van het departement Finistère in Bretagne. We kennen de camping al van vorig jaar en werden er hartelijk ontvangen. We hebben dezelfde plaats. Het is een plaats dicht bij de zee, op zo'n 50 meter en uit de wind. Dat is belangrijk, want de wind kan hier soms hevig tekeer gaan. De zee is dus vlakbij en het verschil tussen eb en vloed is zowat een kilometer. We moeten dus goed kennis hebben van de getijden en daarom hangt de getijdentabel in de caravan naast de televisie. De vloed komt snel op en langs alle kanten. Volgende dagen volgen er nog vele foto's met vele ervaringen in Landéda.
We overnachten in Guérande op camping les Fontaines en we staan op een mooi grasveld. Morgen trekken we verder naar Landéda. Guérande is een middeleeuwse stad vol toeristen. Maar Guérande is vooral gekend om het zout en de enorme zoutpannen. Je vindt hier het grove zout en de fijne "fleur de sel". Grof zout wordt hier verhandeld in emmers of zakken van 25 kilo en de fleur de sel kan in mooi gekleurde zakjes meenemen als souvenir of gebruiken in de fijne keuken.
Au revoir Île d'Oléron, bonjour pays du sel de mer!
Morgen verlaten we ons dierbaar eiland Oléron. We zijn hier tien dagen geweest en hebben het eiland bezocht en mooi gevonden. De camping Ostréa, waar we verbleven, was heel geslaagd en het onthaal was buitengewoon! Een reden dus om terug te komen en een aanrader voor wie van rust houdt! Zoals geschreven, zetten we morgen koers naar Guérande in het departement Loire-Atlantique, 300 kilometer verder. We moeten de Loiremonding oversteken over de indrukwekkende brug van Saint-Nazaire. Guérande is bekend om zijn zoutwinning. de "paludiers" zijn altijd aan het werk om grof zeezout en het fijne "fleur de sel" te winnen. Maandagmorgen trekken we dan westwaarts zo ver als we kunnen, over Vannes, Quimper en Brest, naar het departement Finistère, het einde van de wereld. We zullen verwelkomd worden op camping Les Abers in Landéda. Uiteraard zal de lezer verder geïnformeerd blijven.
Een minder gekend politicus zei ooit: "er zijn maar twee zekerheden in het leven: de dood en de fiscus." De grootste onzekerheden in het leven zijn de vrouwen en de méteo. Want het weer in Oléron kan ineens omslaan: van felle zon tot donder dat de tentzeilen flapperen en bliksem dat je overvallen wordt met flitslichten over de ganse zee. Deze ochtend was het zover: zon, duistere wolken, bliksem, donder en meteen daarna kan je gaan zonnen aan het strand vol oesterschelpen. Dan is het een dag van sun, sea en ... Semois. Morgen is het onze laatste volledige dag in Oléron, dan breken we de voortent af en maken ons klaar voor een trip van 300 kilometer zondag naar Guérande, de stad van het zeezout en de fameuze "fleur de sel"!
Het weer doet zijn best. Wij ook om de winkeltjes voor toeristen af te dweilen. Daarnaast gaat het bedrijfsleven verder op "Île d'Oléron". De oesterskwekers halen hun oogst binnen. En op onze camping Ostrea blijft het steeds rustig en kalm. Maar de wegen op het eiland zijn behoorlijk druk met al de dagjesmensen. Bovendien zijn de wegen veel smaller dan elders en het blijft dus voordurend opletten. Overal liggen grachten, oesterbanken en verzonken putten met zout water.
Hoe ziet een doodgewone woendag er uit op het eiland Oléron? De zon schijnt en er staat wat wind. Dan is het het een ideale wasdag. Wie langere tijd kampeert, moet daar zijn tijd voor nemen. En onder het geluid van de aanzwellende golven van de zee hier op 50 meter vandaan, kan je best als middagmaal een dozijntje oesters verorberen.
Deze nacht woedde er een storm over het eiland Oléron. De bewoners zijn hier aan gewoon, want op het eiland is het weer soms wat ruwer. Vandaag hebben we een stralende zon. De Garmin GPS staat op 10 kilometer voor een voettocht vanuit de camping Ostrea naar Château d'Oléron. De zee is steeds in de buurt en onze Golden Retriever kon zich uitleven. Nadien was hij aan de douche toe, want het zoute zeewater kan zo'n beest best kwijt raken. Overal zie je de oesterbanken en de oesterkraampjes. Elke dag staan er dan bij ons oesters op het menu.
Helemaal op het uiterste puntje ten noorden van het eiland Oléron staat de "Phare de Chassiron", een trekpleister voor bezoekers. De zee is er woest. Tijdens de rit van 20 km er naartoe passeerden we Boyardville, waar het fort Boyard het meest van nabij te bekijken is. Velen herinneren zich de vermaarde spelprogramma's op de Franse televisie, waar deelnemers de meest onmogelijke en angstaanjagende proeven moesten afleggen. Het was echter een fort in volle zee gebouwd ten tijde van Napoleon.
Daarnet al eens gebeld naar onze gekende camping Les Abers in Landéda, Bretagne, Finistère, waar we minstens een maand willen verblijven. Dan beloof ik de lezer van de blog weinig interessants. Er zal weinig spannends te lezen zijn en het zal misschien vervelend worden. Het wordt dan een periode van sun, sea en nog iets met een “s”, maar dat ben ik vergeten. Maar we zijn nog lang niet weg van ons dierbaar eiland Oléron. We trotseren de regenvlagen en gaan op ontdekkingstocht, liefst te voet. De foto’s. Nu zien we goed het fort Boyard liggen in de zee. En wie Oléron zegt, zegt oesters. De oesters worden hier massaal gekweekt. Je ziet een berg met oesterschelpen. Er staan overal huisjes en hutten, waar oesterkwekers gebruik van maken. Er staat zelfs een fiets zonder zadel, wellicht achtergelaten door een of andere non.
Vandaag is het zoals gisteren weer een dagje van regen, alhoewel minder dan gisteren. Het kan alleen maar beter worden. De zeelucht is grauw en op de eerste foto zie je nauwelijks het Fort Boyard midden in de verte liggen. Het is dan ook een dag om inkopen te doen voor minstens een halve week. De stapschoenen en de stafkaart liggen al klaar voor morgen. Het eiland Oléron heeft heel wat te bieden voor de wandelaar.
Regen en wind, dat is het weer dat momenteel over het eiland Oléron heerst. Maar gans Frankrijk zit onder de regendruppels gedurende dit verlengde weekend. Het kan alleen maar verbeteren en mijn Semois tabak herwint zijn vochtgehalte. Semois content en ik content. In Frankrijk is het de gewoonte dat men aan dames een boeketje meiklokjes schenkt op 1 mei. Bea heeft er eentje gekregen van de campingbazin. Bea dus ook content. Het wordt een weekend van luieren, rommelen, opruimen, lezen, televisie kijken en oesters fretten. Misschien gaat Bea enkele baantjes trekken in het overdekte verwarmde zwembad op de camping. Niets voor mij, want ik wil mijn zwembroek hoegenaamd niet verslijten, omdat deze moet meegaan tot mijn overlijden.
Oléron is een langwerpig eiland dat met een lange brug verbonden is met het vasteland. Er is geen hoogbouw en de dorpjes zijn klein en stemmig. De zee is altijd in de buurt, maar dat kan niet anders bij een eiland. Een voettocht van acht kilometer naar het centrumdorp Dolus leverde me een natte vest, broek, kousen en hond op.
Na een rit van 400 kilometer zijn we aangeland op het eiland Oleron in de Charente Maritime. We staan op camping Ostrea in Dolus d'Oléron. Omdat het momenteel regent, plaats ik nog geen foto's. Dat is dus voor morgen. De oesters worden hier met tonnen gekweekt en meteen hebben we er al 24 gekocht. We staan vlak aan zee met zicht op het fort Boyard, bekend van de Franse televisie.
Vandaag is het onze laatste dag in Baskenland. Morgen trekken we naar een eiland, Île d'Oleron. zie het kaartje. We zullen 400 kilometer ver rijden. Wie denkt dat we stilaan huiswaarts rijden, is eraan voor de moeite, want we zijn nog vele weken "en route"! De spoorlijn Irun, Hendaye, Bordeaux - Paris wordt van een nieuwe bedding en rails voorzien. Daarom horen we regelmatig schelle toeters om de treinmachinisten te waarschuwen, want hier is een ploeg van zeker 50 man aan het werk met de grote spoorlegger Plasser & Theurer. Modelspoorders kennen dat.
En voor de eerste keer in mijn leven heb ik mij in een echte Spaanse koleire gezet. We parkeerden in de ondergrondse parking in Saint-Jean-de-Luz. Een Spanjaard had met zijn camionette van 2 meter hoog het bord 1,8 niet alleen genegeerd, maar ook omhoog geduwd en had zich klem gereden. Niemand kon nog uit de parking. Met vreselijk naar asbest stinkende slippende koppeling ging hij als een razende tekeer en richtte zijn woede op de andere parkeerders, ook tegen mij. In mijn beste Spaans heb ik alle "palabrotas" mogen uitspreken en de woorden gingen vlot van mijn tong. Enfin, we hebben er een tijdje vast gezeten.
Een autoritje van 5 kilometer file bracht ons naar Socoa over Ciboure richting Hendaye. Dan trokken we de stapschoenen aan voor een trip langs de Corniche de Urrugne, een pad langs de kustlijn, ook weer de sentier des Douaniers, zoals we vorig jaar menigmaal deden. Het weer was mooi en de zee woelig. Een voettocht langs de golf van Biskaye is er altijd een van bulderende golven en steeds nieuwe vergezichten.
Vandaag was het een woeste dag. Een stormwind maakte de zee woelig en de golven waren meters hoog. Een mooi spectakel van zeewind en regen! De storm is ondertussen geluwd en de regen heeft plaats gemaakt voor zon. Even woest is de piment van Espelette. In het dorpje Espelette, 15 kilometer van Saint-Jean-de-Luz, wordt een stevig kruid gemaakt van pepers. Je kan het spaarzaam gebruiken bij alle koude gerechten. Een straf goedje, die piment d'Espelette!
