Toeren met de caravan door Frankrijk en Centraal Spanje
06-06-2015
de heilige Jaoua
Inge en Gerd hebben gisteren met hun Fendt de camping verlaten en zijn nu onderweg naar hun Heimat: Nordrhein-Westfalen.
Het schijnt dat er hier op de camping orchideeën bloeien. Ik ken niets van fauna en nog minder van flora en laat mij dus zeggen dat het orchideeën zijn.
Vandaag ging ik op ontdekkingstocht naar kerkjes, kapelletjes en “eclos paroissales” in de streek van Les Abers. De eerste kapel is de mooiste: in Plouvien. Daar wordt de heilige Jaoua vereerd. Hij ligt er al eeuwen te rusten in zijn sarcofaag. Voor wie de heilige Jaoua niet mocht kennen, het is de patroonheilige van de nederige mannen met onderwerping aan hun echtgenote: mannen die trouw hun loonbriefje of rekeninguittreksels met gezonde vrees laten zien aan vrouwlief, mannen die nauwelijks buiten mogen, mannen die straffe verhalen vertellen aan de toog maar thuis de mond gesnoerd worden, en ik kan zo nog doorgaan. Met de nodige ootmoed en deernis heb ik zitten mediteren tot de laatste tranen over mijn wangen droog werden. Maar misschien is dit verhaal uitsproten uit mijn fantasierijk brein. Misschien is het beter de brave heilige Jaoua in zijn sarcofaag en zijn duister kerkje met aardegestampte vloer voor eeuwig met rust te laten en de aanbiddingen te laten voor wat ze waard zijn. Er is ook nog de grote kerk van Plabennec en het mooie kerkhof van Guissény.
En gisteravond heb ik nog een leuk gespek gehad met een Zwitsere kampeerder uit Basel. Hij is ook modelbouwer en samen hebben het probleem van de eindafschakeling van Märklin wissels uit de C-rails uitvoerig besproken.
Wie hier lang genoeg blijft, begint vele mensen te kennen en vrienden te maken. Zo maken wij, kranige senioren uit Duitsland en Nederland en Vlaanderen onze dagelijkse wandelingen met onze hondjes op het strand. De hondjes stoeien, baden en zwemmen; de bezitters ervan zijn hun vaalbleke huidskleur aan het omwisselen voor een zuiders getaand bruin. Er ontstaan ook vele losse contacten met gesprekken in het Duits, Frans, Nederlands en Engels. Afwassen duurt bij mij dan ook meer dan een half uur. Laatst had ik een gesprek met een kranige Nederlandse senior van 86 jaar. Gisteren had ik hem dan nog een paar uurtjes met plezier geholpen bij het verwisselen van een kapotte caravanband. We hadden heel wat moeten ondernemen om de buitenmaatse wielmoeren los te draaien. De brave Nederlander verontschuldigde zich uitvoerig voor de luidruchtigheid en de ongemakken van sommige Nederlanders van bijna altijd boven de Moerdijk, de “grote wateren”, noemde hij ze. En dan heb je die leuke Duitser uit München, die overal bij is en honderduit vertelt in zijn sappig Beiers. Ik denk dat hij Duracellbatterijen in zijn lijf zitten heeft. Maar vele motorhomebezitters sluiten zich op in hun zwerfwagen en we zien ze bijna nooit. Nauwelijks krijg je een beleefd knikje als begroeting. Het is de moderne kampeervorm van “cocooning”. Anders is het met caravan- en tentbewoners. Zij leven meestal “buiten” en hebben altijd zin en tijd voor een babbel. Er staan hier Duitsers, Engelsen, Ieren, Fransen, Nederlanders, Zwitsers en Belgen. Aan de hand van de nummerplaat weet ik welke taal ik moet gebruiken voor de babbel. Aan de afwas lukt dit trucje niet, maar dan herken ik de herkomst veelal aan het soort afwasmiddel dat de kampeerder gebruikt, alhoewel de Aldi afwasmiddelen in bijna gans West-Europa te verkrijgen zijn.
Ik sta vroeg op en heb deze morgen rond 6 uur wat foto’s genomen. Kijk maar eens hoe de dag in Landéda begint.
Buiten dat het vandaag een bijzonder zonnige dag geweest is, valt er weinig nieuws te vertellen. De hondjes waren aan hun dagelijkse zwempartij toe en Bea volgde een kookcursus Bretoense crêpes. Vorige week was het, zoals elke woendag, ook cursus, maar dan waren het artisjokken. Benieuwd wat er volgende week op het lesprogramma staat.
Langsheen de hele Franse westkust, van Bray-Dunes tot Hendaye, loopt de voetweg GR 34. Hij werd aangelegd ten tijde van de Franse koningen ter bescherming van de staatsgrens tegen de gevaarlijke Engelsen. Het is een staatsweg, een pad, dat onderhouden wordt door de overheid, door wegenwerkers van het departement. Zo worden bermen gesnoeid, hinderlijke bomen geruimd en vernielde stukken hersteld. De GR 34 blijft zo de langste voetweg van Frankrijk over de ganse kustlijn! Wij hebben zelf er al enkele honderden kilometers van afgestapt.
De wind waait nog steeds, maar de lucht hangt vol beterschap. Morgen belooft het een zonnige dag te worden, alhoewel de franse méteo hier om de haverklap wijzigt, net als de vrouwen, even onbetrouwbaar!
De blauwvoet vliegt hier niet. We zitten immers niet in Vlaanderen. Maar de storm raast wel over de zee. Het stuifzand snijdt in je huid en de zee is woest. Enkel de stoere surfers kunnen bij dit weer gedijen. Dan is het maar beter een tas koffie te gaan drinken op de marktdag in Lesneven. Hier zitten we samen met onze Duitse vrienden.
