Dag Paulinne!

Op de zeedijk van Oostende op één van de rustbanken, zat een oude vrouw naar de zee te staren! De enige gebeurtenis in haar leven was, een ontmoeting iedere morgen met een oude heer.Hij begroette haar steeds met: 'Dag Paulinne.'Het oude vrouwtje mompelde: ' Mijn naam is niet Paulinne!'
Weken verliepen en iedere ochtend begroette het oude heertje het oude vrouwtje op dezelfde manier: 'Dag Paulinne!'Toch op één dag veranderde het leven van het oude vrouwtje drastisch. Het oude keurige heertje was weer zo vriendelijk geweest haar beleefd te begroeten: 'Goedemorgen Paulinne, mooi weertje niet?' Als een furie veerde het oude dametje recht . Ze liep naar het oude keurige heertje toe en riep: 'Ik zeg het U slechts eenmaal, mijn naam is niet Paulinne!' Lieve dame het was niet mijn bedoeling onbeleefd te zijn .Je doet me denken aan een filmvrouw. Deze was een zelfstandige, ongehuwde vrouw, nooit maakte ze tijd om een gezin te stichten. Haar winkel was geopend van 7 uur ‘s morgens tot 19 uur ’s avonds. "Verontschuldig mij dat ik je Paulinne noemde": Zei het heertje. Hij nam daarop zijn bolhoedje af en vervolgde zijn weg. Verbolgen staarde het vrouwtje het heertje na. Ze dacht na over de filmvrouw.'Zeetje', mompelde ze:" Ik ook heb mijn mooie levensjaren laten voorbij gaan?"
Nooit heb ik mij geuit, steeds was ik bang om onbeleefd of onhebbelijk te zijn. Altijd zorgde ik dat mijn kledij correct was. Mijn haar netjes geknipt en een weinig crème op mijn gezicht .Nooit liet ik een onverstandig woord over mijn lippen komen in het bijzijn van klanten. Na deze korte gedachtegang vroeg het oude vrouwtje zich verbolgen af! Wat denkt dat oude heertje wel? Hoe durft hij mij de les te spellen? Ja, de winkel was open van 7u. tot 19u en dan? "Wie anders zorgde er voor mijn toekomst?"
Mijn leven heb ik biddend doorgebracht, zeetje!” Mompelde het vrouwtje. “Nu ben ik oud en welstellend, maar toch zo eenzaam!”
Weer staarde het vrouwtje uren naar de zee. Ze overliep in gedachten haar jeugd. “Ooit heb ik gezondigd, zeetje. Op mijn 18de levensjaar werd ik‘s nachts meermaals wakker door onbekende prikkels in mijn onderlichaam. Ik droomde van mannen en het genot dat ze een vrouw verschaften! 'Toch heeft nooit een man mij versierd!'Plotseling schrok het oude vrouwtje van een felle zeewind. Oei! Het ging stormen.' Vlug keerde ze huiswaarts!' ‘s Anderdaags zat het vrouwtje weer op de houten bank aan het zeetje. Na maandenlang staren naar de zeegolven deed het oude vrouwtje iets ongewoons.'Ze staarde plotseling niet meer naar de zee!' Het oude vrouwtje haar ogen deden pijn van het staren naar de horizon. Eindelijk zag ze het oude heertje. Hoe dichter hij de houten rustbank naderde, hoe sneller haar hartje klopte. 'Wat was dat nu toch met haar lichaam?' Ze kreeg het warm en koud vanbinnen, het was hetzelfde gevoel als toen ze 18 was. Haar hart bonsde zo fel, dat ze bang werd dat het heertje het zou kunnen horen. Eindelijk stond het oude keurige heertje vóór haar. Zoals iedere morgen, zei hij: ”Dag Paulinne, mooie weertje niet?”Maar in de plaats dat het oude vrouwtje boos werd, lachte zij naar het oude heertje en vroeg hem: “Wil je plaats nemen naast mij?" “Wat doe ik nu? Zoiets doet een welopgevoede vrouw van mijn leeftijd toch niet! Wat gaat het heertje nu wel van mij denken?” Dacht ze. Het oude heertje nam plaats naast haar op de houten bank, nam haar hand in de zijne en keek haar liefdevol aan.Maar in de plaats dat het vrouwtje haar hand wegtrok en verontwaardigd was, streelde ze met haar vrije hand over zijn gerimpeld gezicht. Lang keken ze elkaar verliefd aan. Hun gevoelens waren ze niet meer meester. Ze wilden deze laatste kans van hun leven niet meer voorbij laten gaan. Vanaf die dag, zagen de wandelaars van Oostende dagelijks een ouder koppel op een van de vele houten banken langs de zeedijk verliefd hand in hand zitten.



Origineel verhaal geschreven door Paul1

Verhaal was te lezen in maand blad "Pascal"

08-03-2015, 00:00 Geschreven door paul