‘ Nog eenmaal slapen.’ Morgen 6 december 1950, brengt de heilige man mijn gedroomde speelgoed, dat dacht ik toch!’ Sedert weken had moeder gedreigd : “Indien ik niet braaf zou wezen , dat zwarte Piet me in de zak zou steken.” Mijn school resultaten waren de laatste weken met 100% gestegen. Vooraleer te gaan slapen, legde ik een wortel en een suikertje klaar, voor het paard van de Sint. Ook mijn brief aan de heilige man met verzoeken, lag op de keukentafel .Zonder enige gemor ging ik naar bed. Ik wilde immers fit zijn morgenvroeg. Na een onrustige nachtrust liep ik bijna geluidloos de trappen af.Heimelijk hoopte ik dat ik de Sint en zijn knecht aan het werk zou zien. Toch het was muisstil in de woonkamer. Op de keukentafel lag er één speculaas, en één loden soldaat, oh! Ja, ook nog een ganzenspel. 'Dat was alles!' Moeder, die ondertussen in de keuken het ontbijt aan het bereiden was. Zag mijn teleurstelling.Volgens haar, was ik het hele jaar niet braaf genoeg geweest. Ook stonden er volgens haar,in de brief naar de Sint,ontzettend veel taalfouten.Later op de dag, vroeg mijn vriend of ik eens wilde komen kijken naar wat hij van de Sint zoal gekregen had. ‘Niet te geloven’, heel zijn kamer stond vol met speelgoed: oa een trein, tinnen soldaten en massa snoep. Ik vroeg hem:” Of de Sint zich misschien niet vergist had? Vermoedelijk was er een deel speelgoed voor mij bestemd? De ouders van mijn vriend lieten de brief zien die hij geschreven had . ‘Alles wat in de brief geschreven stond, had hij gekregen’. Volgens zijn ouders was hij heel het jaar braaf geweest. Ze moesten het eens weten wat voor kattenkwaad wij beiden hadden uitgestoken. Meisjes hun mutsen aftrekken was een van mijn vriend zijn meest geliefde hobby’s. In de namiddag vroeg ik aan moeders vriend of hij zin had voor een ganzenspel te spelen? De bedoeling van het spel? Om zo snel mogelijk de eindstreep te halen. Natuurlijk waren er ontzetten veel hindernissen, zoals ga naar de gevangenis, slaat 2 beurten over, ga terug naar af enz.... Ik juichte telkens hij terug gestuurd werd of een gans kreeg met volgende tekst :’ Terug naar af.’ Op een gegeven moment werd hij zo razend , dat hij het ganzenspel in de Leuvensestoof stak. “Nu ga jij in de zak van zwarte Piet “: riep ik hem toe. Hij brulde:”Stop! Met die onzin.” Er bestaat geen Sint, laat staan zwarte Piet. Met stomheid geslagen, stond ik bewegingsloos naar moeder en haar vriend te kijken. Ik vroeg:” Mama, is dat waar?” Ze ontkende het niet, maar haar reactie tegen over haar partner was:” Moest dit nu echt op deze manier gebeuren?” Mijn kinderdroom lag aan scherven. We hadden vroeger al zo weinig om van te dromen. De heilige man was nep, het was allemaal bedrog, gewoon kinderbedrog. Ik vluchtte met tranen in mijn ogen het huis uit. Ik rende naar de Groenplaatst waar het warenhuis ‘Grand Bazaar gevestigd was.’ Daar op de troon op de 3 de verdieping zat de zogezegde heilige man . Honderden kinderen stonden in een lange rij aan te schuiven om die bedrieger een handje te schudden.Het was immers vandaag de laatste bezoekdag .Morgen verliet de heilige man met zijn knechten ons land. Het werd mij te machtig. Ik riep met luide stem:” Sint Niklaas bestaat niet , en zijn zwarte pieten zijn nep pieten. Ondertussen scheurde ik de mooie bekleding rond de troon stuk. Toegesneld personeel, probeerde mij tot bedaring te brengen. Maar ik huilde en sloeg naar hen. Politie bracht mij naar het politiebureel in de zwartzusterstraat. Ik vertelde mijn verhaal aan de dienst doende officier. Er werd een sociaal assistente opgevorderd. Zij nam contact op met de jeugdrechter,deze beslistte dat ik tijdelijk opgevangen diende te worden in de schoolkolonie van Berlaar. Moeders vriend, zei tegen mijn moeder:” Heb je altijd al gezegd dat het een gangster wordt.” De sociale assistente bracht mij met haar kleine auto naar de schoolkolonie. Moederoverste las vlug mijn dossier. Op haar teken kwam er een zuster mij ophalen. Wat mij verbaasde waren de grote witte kappen op de zusters hun hoofd. Het waren precies pinquins. Bij het minste kreeg ik straf. In de tuin stond er een mariabeeld. Ieder dag ging ik bidden voor het beeld.Ik riep de hulp in van de moeder Gods. Iedere eerste zondag was het bezoek dag. Alle kinderen keken hiernaar uit. Heel de zondag heb ik aan de poort gewacht op mijn moeder. Een van de zusters, leek volgens mij op een rode tomaat, kwam me nog wat pesten. Ze zei:” Je moeder komt je niet bezoeken, stuk krapul.” Wat lachtte ze! Oei! Wat deed ik nu? Ik trok haar mooie grote pinquinkap van haar hoofd. Tot mijn verbazing, had ze een mooie verborgen blonde haarbos verborgen onder haar kap. Jongens, wat ik toen te verduren kreeg! Ze sloeg en stampte me, gelukkig kwamen de zusters toegelopen om mij te ontzetten. Van de verwarring maakte ik gebruik om samen met de bezoekers die huiswaarts keerde, het gebouw te verlaten.Via autostop kwam ik terug thuis. Toch daar werd ik opgewacht door de rijkswacht die hun kazerne vlakbij hadden in de Vlierstraat. Ze waren telefonisch verwittigd door zuster overste, van mijn verdwijning. Het kwartier waar ik woonachtig was, werd de parochie van de miserie genoemd. Alleen arme mensen woonden daar. 'Dokwerkers, hoeren, dronkaards en noem maar op.' Een van de regels van het kwartier was:”Afblijven van onze kinderen.”De rijkswachters begeleide me te voet naar de kazerne. Ik riep de mensen op straat toe: “Dat de rijkswachters me hadden geslagen. Ik liet de blauwe plekken op mijn armen en benen zien. Die waren wel door de rode tomaat toegebracht. Mijn enige doel was:’Niet terug te keren naar de zusters.’Wat gebeuren moest, gebeurde! De mensen van het kwartier startte een gevecht met de rijkswacht. Door de schermutseling was ik in staat om te vluchten. Dit was de tweede maal dat ik op de vlucht was. In de Sint-Andrieskerk kwam ik tot rust . Aan de aanwezige priester vertelde ik met tranen in mijn ogen wat een pechdag ik wel gehad had. Hij overhaalde mij, om samen met hem, naar de rijkswachtkazerne tegaan en daar te vertellen, waarom ik zo gehandeld had. De officier was heel begrip vol , hij sprak telefonisch met de jeugdrechter. Er werd beslist dat ik onder toezicht van de priester terug naar huis mocht keren. Tijdens onze wandeling naar huis. Vroeg de priester me:” of ik geen misdienaar wilde worden? Natuurlijk diende ik enkele weken opleiding te krijgen.Het vooruitzicht een soldaat van Christus te worden, maakte een einde aan mijn droevige periode. Thuis aangekomen verwachtte ik ruzie te krijgen van moeder. Toch nadat de priester met haar een persoonlijk gesprek gevoerd had. Nam ze me in haar armen en gaf me een dikke knuffel. Ook had ze goed nieuws! ‘Haar vriend had ze buiten gezet.’ Joepie! Riep ik. Hoe eigenlijk een leugen van de volwassen, mijn jongleven een ander wending gaf.
Het noodlot sloeg toe bij de familie Peeters! Een voertuig reed de echtgenote van Mr. Peeters aan op het zebrapad. De chauffeur vervolgde zijn weg. Hij liet zijn slachtoffer zieltogend op de rijbaan achter. Een getuige herinnerde zich een deel van de nummerplaat. Zo was de politie in de mogelijkheid de chauffeur te arresteren. ‘Hij was onder invloed.’ Volgens de dader wilde hij eerst zijn advocaat raadplegen. ‘ Waarom diende men hem dan uit zijn bed te halen? Een inspecteur diende het slechte nieuws van het ongeval over te brengen aan de echtgenoot van het slachtoffer . Van de ene seconde op de andere werd het levensgeluk verbrijzeld van Mijnheer Peeters. In het ziekenhuis stelde de specialisten :”Hoofdletsel met zware hersenbeschadiging vast, met gevolg dat de patiënt in coma was.” De specialist was van mening dat het soort coma van dien aard was, dat deze zou overgaan in een vegatieve toestand. Het verschil tussen coma en vegatieve coma was volgens de deskundige dat bij deze coma de patiënt haar ogen en het lichaam zouden kunnen bewegen. Tevens zou zijn echtgenote verschillende geluiden kunnen maken. De specialist vervolgde zijn uiteenzetting. Voeding en vocht zal via een infuus systeem gebeuren. Ook zal er fysiotherapie gegeven worden om het doorliggen en het ontstaan van vergroeiingen tegen te gaan. Tenslotte vroeg de specialist, indien er nog vragen zijn, ben ik altijd ter beschikking. Ja dokter: “Wat gebeurt er met mijn ongeboren kind?” Vroeg Peeters. De specialist bekeek de man met grote ogen, er stond namelijk niets vermeld in het medisch dossier over zwangerschap. Hij redde zijn gezicht door mee te delen dat de gynaecoloog hem hierover meer informatie zal geven in de loop van de dag. Vervolgens nam de specialist afscheid met de volgende woorden:”Sterkte.”Alleen in de ziekenkamer met zijn echtgenote. Vroeg hij zich af :"Waarom moet ons zulks overkomen?"Ons geluk was eindelijk volmaakt. Ons kindje zou binnen 7 maanden geboren worden. De gynaecoloog maakte een einde aan zijn droevige gedachtegang. Er was volgens hem geen reden dat het kind niet volwaardig zou kunnen groeien. De bevalling zou met keizersnee dienen te gebeuren. Iedere dag na het werk spoedde Peeters zich naar het ziekenhuis om bij zijn vrouw te zijn. Hij vertelde haar alles wat er gebeurd was op zijn werk, wat hij gegeten had enz... De eerste maanden brachten familie en vrienden zijn vrouw meermaals een bezoek. Maar geleidelijk aan nam de belangstelling af. ‘Wat wel te begrijpen was.’ Wat moest je ook zeggen, tegen een persoon die je niet antwoord en altijd maar naar het plafon staart. In samen spraak met de behandelende geneesheer werd Peeters mee betrokken in de verzorging van zijn vrouw. Vooral naar de weekendde keek hij uit. Dan kreeg zijn vrouw een bad. Vervolgens diende hij haar lichaam in te wrijven met oliën.Wat had hij het moeilijk zijn beeldschone vrouw daar naakt te aanschouwen. Op zijn vraag, werd de ziekenhuis kledij vervangen door fleurige kledij. Iedere week kreeg hij de snoezelruimte tot zijn beschikking. In deze tijd was hij in de mogelijk zijn vrouw te knuffelen en lief te hebben. Als hij zijn vrouw kuste kreeg ze blozende kaken. Ook maakte ze kreunende geluidjes als hij haar streelde. Hij sprak liefdevolle woordjes in haar oor. Terug in haar ziekenkamer, werd haar lievelings muziek gespeeld. Hoeveel dagen aanschouwde hij de stilte van zijn vrouw? Ze draaide af en toe wel met haar ogen, of ze lachte? Zij was zich op geen enkel ogenblik bewust van haar omgeving. Ook was er geen communicatie met haar mogelijk. Zelfs met de aller beste medische zorgen ging zijn vrouw haar gezondheid achter uit. Door gebrek aan lichaamsbeweging ontstonden er ernstige spieratrofie, ook in de gewrichten traden er contracturen op. De laatste maanden kwamen er ook luchtweginfectie bij. Tenslotte kreeg zijn vrouw doorligwonden.De specialisten waren er van overtuigd dat de vrouw zou sterven. Gelukkig was het ongeboren kind al levens vatbaar. Zoals geplant werd het kindje met de keizersnede op de wereld gebracht. ‘Het was een meisje’. Enkele uren na de bevalling stierf zijn vrouw.
Aan de zware houtenpoort van het ouderlingengesticht: "Van de zusters van het arme kindje Jezus." Stond er een oude man op een grijze regenachtige zondagnamiddag te wachten op zijn kleinzoon ‘Rat.’ Het was het enige bezoek die de oude man ontving.Zoals iedere zondag, werd hij uit zijn gedachtegang losgerukt door het geroep van zijn kleinzoon.‘Opa, hier zijn we weer.’
Na de zoenen en knuffels overhandigde zijn kleinzoon hem een pak snoep. Tijdens de wandeling door de kloostertuin, verraste hij zijn opa met ontzettend groot nieuws. “Opa:” Ik heb eindelijk een visum bekomen om te immigreren naar Australië. Volgende maand vertrek ik met Sabena naar Frankfurt, waar ik moet overstappen in een toestel van Quantas bestemming Melbourne.’
'Wat! ' Was de enige reactie van zijn opa.'Bengelde daar nu een traan aan zijn snor?'Maak je valies maar al klaar. Want wanneer ik over voldoende geld beschik, koop ik een vliegticket eerste klas voor jou.
Liefste kleinzoon, wat ben ik blij dat je levensdroom uitkomt. Kom, we gaan naar mijn kamer. ‘Wil je iets tonen.’
In zijn sobere slaapkamer, was er een klein kastje waar opa een boek uit nam.’ Het bleek een dagboek van opa te zijn.’Zoals de meeste dagboeken begon deze ook met jeugdfoto’s van opa.Vervolgens bevatte het dagboek vele gebeurtenissen uit zijn leven.
Zoals zijn deelname aan de optocht ter eren van de wereldtentoonstelling in Antwerpen. Het moet een geweldige ervaring geweest zijn, want Opa vertelde zijn kleinzoon de hele gebeurtenis. In mijn studenten tijd was ik lid van de studentenclub” De Scalden.” Over welk tijdspannen spreken we hier opa, vroeg zijn kleinzoon?‘Even nadenken, jongen! ‘Het moet 1883 geweest zijn. Wij namen deel aan de stoet ter eren van de wereldtentoonstelling in Antwerpen, we waren verkleed als Vikingen.De praalstoet werd geopend met een meisje gezeten op een wit paard. ‘Ze droeg de Amerikaanse vlag.’
Tijdens de lange rustpauzes maakte ik met haar kennis. Ze luisterde naar de naam ‘Mary.’ Volgens haar was ze de dochter van de Amerikaanse president. ‘Ik geloofde haar niet! ‘Maar het bleek geen leugen te zijn. Haar vader was aanwezig om het Amerikaans paviljoen te openen tijdens de wereldtentoonstelling.Na de optocht werd ik uitgenodigd door Mary om de rest van de namiddag en avond in haar gezelschap door te brengen in ‘Oud -Antwerpen, dit was een deel van de wereld tentoonstelling die voor vermaak en eten en drinken was ingericht.Mary was in het bezit van een VIP pas. Alle attracties waren voor ons dus gratis. Er was maar één vervelend punt! Mary werd voortdurend door veiligheids agenten in het oog gehouden.Om deze te verschalken , namen we plaats in de Railway. Regelmatig werden de voertuigen overdekt met een zeil. Dit was het moment van elkaar te kussen en te strelen.Hoeveel ritten we in de Railway wel hebben gemaakt?Aan onze dag kwam er een einde toen de president zijn dochter kwam ophalen.
Vlug bladerde opa verder in zijn dagboek. ‘25 september 1891’, bleek een heel belangrijke dag geweest te zijn.
‘Rat,’ik was toen 15 jaar oud. Antwerpen was toen in de ban van een bedrieger. In de Rubenszaal stelde hij zich voor als dokter Sequah, Hij beweerde dat zijn geneesmiddel ‘Prairie- Flower ongeneselijke zieken kon genezen!De toegangs prijs was 10 centiemen. De voorstelling startte met het binnenbrengen van een doodzieke man op een brancard. Hij werd omringd door zijn wenende vrouw, met aan haar rokken een resem wenende kinderen.In de zaal was het muisstil. Dokter Sequah vertelde de toehoorders dat de man binnen enkele uren zou sterven. Hij vroeg of er een priester in de zaal aanwezig was. Toeschouwers lieten hun tranen overvloedig vloeien. De toevallige aanwezige priester bad de gebeden voor de stervende. De vrouw en de kinderen van de stervende man smeekte de dokter om het geneesmiddel ‘Prairie-Flower’ toe te dienen.De dokter opende de zieke man zijn lippen en liet er enkele druppels medicatie in druppelen.Toch de man reageerde niet! Nu wisten de aanwezigen dat er geen hulp meer kon baten voor de man.Zeker toen er een begrafenis ondernemer met zijn 4 helpers de zaal binnen gewandeld kwamen, met een zwarte doodkist op hun schouders.De eerste toehoorders wilde de zaal verlaten. Ze konden het grote verdriet van het gezin niet aan.Toch plotseling deed de doodzieke zijn ogen open en probeerde af de brancard te komen. Vlug haastte de dokter zich naar de man, om hem nog een weinig medicatie toe te dienen.De aanwezigen juichten . Iedereen wilde het geneesmiddel aankopen. Er werd zelf gevochten om toch maar in het bezit te komen van het product.De Burgemeester en de schepenen werden op de hoogte gebracht, door de gezondheidsdienst van de stad, over de wonderbare genezingen. Een professor werd aangewezen om de drank te analyseren."Het bleek om 80% rum te gaan."Nog voor de dokter gearresteerd kon worden was hij met het geld verdwenen.De deelnemers aan de wonderbaarlijke genezing waren acteurs van een toneelgroep.Opa en zijn kleinzoon konden nog hartelijk lachen met deze gebeurtenis van jaren geleden.Na het voorlezen van dit artikel sloot Opa zijn dagboek.
Kom jongen, laat ons een tas thee gaan drinken in het cafetaria.
Terwijl ze samen lachend zich door de tuin begaven .
Vroeg de Rat aan zijn Opa:” Hoe heb je oma leren kennen?” ‘In een groot warenhuis.’ Mijn specialisatie was elektriciteit en andere bekwaamheden.Vooraleer aangenomen te worden, kreeg ik verbod om Vlaams te spreken, of enig contact te hebben met de verkoopsters die allen van standing afkomstig waren. De elite kwam in dit warenhuis hun aankopen doen. Daar ik in heel het warenhuis karweien diende op te knappen. Kreeg ik plots cupido op bezoek, toen ik je oma Bertha zag.Ik zorgde voor een afspraakje in het stadspark voor de komende zondag. Dit gebeurde met een briefje dat ik in haar hand duwde.Ze knikte voor akkoord. Wat telde ik de uren af .Denk nu niet jongen, dat je een meisje van standing zomaar kon ontmoetten! Oh, nee! Ze kwam in gezelschap van een gezelschapsdame het park binnen gewandeld.Ik nodigde de dames uit voor het nuttigen van een ijsje.Ons eerste gesprek ging voornamelijk over ons werk terrein.Opa, wat was dat voor een saai gedoe!Rat, je hebt nog niets gehoord jongen, bij het afscheid vroeg ik aan Bertha of ik toelating aan haar ouders mocht vragen om te verkeren.‘Ze was akkoord.’Kijk nu niet zo ongelovig, jongen, zo was dat nu eenmaal in mijn tijd.Meestal was dit maar een beleefdheid formaliteit. Maar haar ouders zagen de keus van hun dochter niet zitten. Ik was maar een Vlaming, niet rijk en ook niet van adel. Gelukkig luisterden wij alleen naar ons hart en trouwden we zonder de toestemming van haar ouders.Je toekomstige grootmoeder werd onterft en verloor haar adellijke titel. De luxe van een groot huis met personeel was verleden tijd.Toch waren we ongelofelijk gelukkig, onze liefde werd bekroond, met de geboorte :"Van je oom en je moeder. "
Plots vroeg Opa :"Liefste kleinzoon waarom wil je nu plotseling naar Australië ? Opa, ik wil op avontuur gaan! Ben niet de persoon die heel zijn leven in een fabriek wil gaan werken van 8 tot 5 uur , kindjes, huisje en dan scheiden en sterven, zonder iets gezien te hebben. Nee! Opa, bedankt. He! Wat was dat nu? Opa, zakte levenloos neer in de arme van zijn kleinzoon!
Een aanslepende verkoudheid , met blijvende keelpijn tot gevolg. Was de reden dat mijn vrouw besloot om een keelspecialiste te raadplegen.Na verschillende testen,verwees deze haar bij hoogdringendheid naar de oncoloog.Bij uitzondering werden we om 22 uur door deze ontvangen. Na raadpleging van het medische dossier, kregen we het slechte nieuws te horen. “Kanker in de keel en lymfenklieren.”De behandeling bestaande uit chemo en 36 bestralingen, diende direct aangevat te worden.Nog een handdruk en sterkte toegewenst verlieten we het hospitaal via de nood uitgang.
Wat doe je op zulk ogenblik?’ Je slaagt je armen om elkaar. Tranen vloeien samen tot een tranenvloed.Door onze hoofden spookten volgende vragen?: ‘Waar staan we voor?’ Wat staat er ons te wachten? Waarom wij? Ja, waarom wij?
Plots, besef je dat de dood zijn intreden heeft gemaakt.
Gelukkig dat een mens zulk vonnis niet wil aanvaarden. We besloten om de strijd aan te binden tegen het onheil dat ons overkwam.De nacht na het verbijsterende nieuws, sliepen we helemaal niet. We probeerde met troostende woorden het minder erg te doen uitschijnen. 'Maar dat was maar show.'In de morgen kregen we van het medisch secretariaat het plan van de te volgen behandeling.
Zoals afgesproken, melde we ons aan op het afgesproken uur in het ziekenhuis.
Wat mijn partner toen dienden mee te maken, was gewoon onmenselijk. In een grote kamer stonden 3 bedden, 3 zetels en voor de rest gewone keukenstoelen. Al de stoelen en zetels waren bezet door andere kankerpatiënten. Er werd een stoel bijgeschoven voor mijn vrouw. De chemo werd aangesloten. Er was geen plaatst in de ruimte voor de partners. Deze diende in de gang te wachten. Vanaf dit ogenblik ben je ineens een co - patiënt.
Je partner heeft totaal geen controle meer over haar lichaam. ‘Ze is overgeleverd aan de medici.’
Na de chemo in Oostende, naar Brugge voor het starten van de bestraling.
Vooraleer te vertrekken , dienden men per rit de vervoerkosten te regelen. Er was meestal geen plaatst in het busje voor de partner.
De eerste reactie op het vergif liet niet lang op zich wachten.’ Braken was het gevolg’. De andere patiënten kregen hierdoor ook braakneigingen. In de afdeling waar de bestraling diende uitgevoerd te worden, dienden men soms lang te wachten. De kankerpatiënten dienden hun lijdensweg te ondergaan, er was geen andere oplossing.
Zo belanden we in een wereld van ziekenhuizen, specialisten en onderzoeken. De emotionele angsten, de onzekerheden , was het leven van kankerpatiënten en co-patiënten..
Ons leven en onze toekomst plannen werden op zijn kop gezet. We leefden bij de dag en wat die dag je brengt. Je probeert je partner op te peppen, 'met als je genezen bent, gaan we op reis .' De familie werd verwittigd van het noodlot . In het begin kwamen er sommige op bezoek. Andere schrokken van het woord ‘kanker’, en zagen af van een zieke bezoek.
Wanneer de ziekte verergerde, diende mijn vrouw 39 dagen opgenomen te worden in het ziekenhuis.Omdat ze niet meer in de mogelijkheid was, vast voedsel te nuttigen. Kreeg ze via een ingreep, vloeibaar voedsel toegediend. Haar gewicht van 52 kg ging de dieperik in. Korte tijd later woog ze slechts minder dan 40 kgr.
Het voortdurend braken, was een dagelijks terugkerend ritueel.
Iedere dag werd mijn vrouw van Oostende naar Brugge vervoert met een ambulance.
Hoe pijnlijk is het voor de co- patiënt om machteloos toe te zien, hoe je partner zoveel pijn moet doorstaan. Hoe dikwijls ik niet vluchtte voor de geur van kanker?
Alleen woensdag morgen, ging ik country dansen. Ik moest er eens uit! Eventjes, 'geen kanker.' Maar tussen de groep dansers, waarvan ik deel uitmaakte. Was een persoon, die me zei:” Dat ik me moest schamen, om te komen dansen. Terwijl mijn partner doodziek was."
Toch de meeste groepsleden, steunde me .
De oncoloog besliste dat er 2 bloed transfusies diende toegediend te worden. Het was de redding van mijn vrouw. Eindelijk, mocht ze na weken huiswaarts keren. Ze diende nog wel steeds vloeibaar voedsel te verorberen. Ik zelf ging naar een sociaalhuis iedere middag eten.
Waarom ik dit verhaal schrijf? Kwam het door een artikel’ Naupaka’, waarin een vrouw de vlucht nam naar Hawaï? 'Ze was gevlucht voor de dodelijke lymfeklierkanker van haar partner.' Vele lezers van het artikel spraken hun verontwaardiging uit.
Maar mijn besluit over deze vlucht is. “Je kunt niet oordelen over iets wat je zelf niet mee gemaakt hebt.” Ik zelf heb het ziekte proces verwerkt. Iedere dag vluchtte ik naar een kleine kapel gelegen op de duinenweg.Met mijn eigen woorden smeekte ik de heilige Maria om genezening.
Op de dijk van Oostende werd ik aangesproken door drie meisjes, die volgens mij , al heel dicht bij het volwassen aan waren. Mijnheer, we moeten van onze leraar, een opstel maken over een gebeurtenis die een persoon op leeftijd in zijn leven heeft meegemaakt. Amai! Dat was nu eens beleefd uitgedrukt. ‘Ze bedoelden eigenlijk oude mensen.’ Mijnheer, hebt u iets heel speciaal in je jeugd beleefd? Vroeg een van de meisjes. Ja, lieve juffrouwen! Nu moet ik toch even heel diep nadenken, hoor! Er gebeurde zoveel in mijn leven. Ah! Hebben jullie ooit gehoord over poeders dhr. Demann? “Absoluut niet,” antwoorden ze samen. Weet je meisjes, ik trakteer jullie op een frisdrank, daar op het terras! Want wat ik nu ga vertellen neemt wel wat tijd in beslag. Zogezegd, zo gedaan! Na de bestelling en elkaar gezondheid gewenst te hebben.‘Startte ik mijn verhaal.’ Tijdens mijn jeugd, diende ik regelmatig voor mijn moeder naar de apotheek te gaan om poedertjes van dokter de Mann te gaan aankopen. Het was het wondermiddel tegen allerlei pijnen in die tijd. Vooral vrouwen gebruikte het witte poeder. Voor iedere pijn scheut of kramp van moeder, diende ik poederkens dokter de Mann te gaan kopen bij de apotheker. Een van de juffrouwen, vroeg: Wie was die dokter de Mann eigenlijk, Mijnheer ? Wel! Juffrouwen. 'Hij was helemaal geen dokter.' Hij was apotheker Maurice .... Hij was afkomstig uit Antwerpen, wel woonde hij tussen allerlei dokters.Vermoedelijk was dat de reden dat men dacht dat ook dokter was.Omdat hij er in geslaagd was om een medicatie samen te stellen die de pijnen deden afnemen.Werd door mondelinge reclame van de gebruikers zijn omzet hoger en hoger. Het geneesmiddel was heel verslavend, ook schadelijk voor de nieren. In 1950 kostte het geneesmiddel voor een familiepak 20 franken. Dit was een zeer hoog bedrag, meisjes. Als je weet dat een weekloon tussen de 700 à 1000 Belgische franken was. Mijnheer van Belgische franken kennen wij niets, hoor! Zeiden de meisjes in koor. Juffrouwen, een Euro is ietsje meer dan 40 franken waard. Maar, mijnheer ,waarom waren die poedertjes eigenlijk zo belangrijk voor jou in je jeugd? Ok! Het zat zo! De poedertjes waren slechts te koop in het labo van de apotheek. Dus diende ik regelmatig 8 km te fietsen en terug. Na enige tijd vond ik een gat in de markt. Omdat ik toch wekelijks diende een voorraad aan te kopen voor moeder en haar kennissen. Kocht ik van mijn spaargeld een voorraadje op. Vervolgens verkocht ik deze aan winkels in de buurt. Geleidelijk aan verkocht ik ook poeders in cafés.Het verdiende geld gaf ik bijna volledig af aan mijn moeder. Ze werkte heel hard door te gaan poetsten. Maar ze kreeg heel weinig loon, omdat ze in het zwart werkte. Mijn vader was omdat hij ge collaborateur had voor de vijand, veroordeelt tot gevangenisstraf. Maar tijdens zijn strafperiode nam mijn moeder het niet zo nauw met de echtelijke trouw.Nooit heb ik mijn vader nog gezien. Mijnheer , wat bedoel je met ge collaborateur? Vroeg een van de meisjes. 'Dat waren Belgen die in plaatst van hun vaderland te verdedigen, met de vijand gingen vechten.' Natuurlijk, juffrouwen, deden velen dit omdat ze beïnvloedt waren geworden door allerlei groepen, waaronder de kerkleiders, die opriepen om te vechten tegen de Duivel. Dat waren dus de communisten. Snappen jullie dat? Vroeg ik. Ok, laat ons verder gaan over de poeders Demann. Aan mijn handel kwam er een einde, nadat het laboratorium van poeders Demann, handels vertegenwoordigers in dienst namen. Deze zorgde ervoor dat iedere winkel en ieder café hun producten bij hen bestelde. Zo kwam er aan mijn zeer winst gevend handeltje een einde.Zo! Juffrouwen dat was het dan! Succes met jullie opstel! We namen afscheid met drie zoenen.
In het ziekenhuis van Oostende bracht de behandelende geneesheer, Luc in kennis dat de gezondheids toestand van zijn zus Els zeer kritiek was. Volgens de arts had ze nog slechts enkele dagen te leven.Luc betrad de ziekenkamer van zijn zus Els met betraande ogen.“Zo te zien, broer heb je het slechte nieuws al vernomen.” Zei Els.Ze vroeg hem of hij haar een plezier wilde doen? ‘Zeker wilde hij dat!’Wil je mijn lievelingsboeken eens bij mij thuis gaan halen, vroeg ze. Het zijn 2 boeken bekleedt met ledere kaften.Luc haastte zich naar zijn zus haar woning.Later op de dag keerde hij terug naar het ziekenhuis met de gevraagde boeken.Zijn zus straalde van blijdschap, wanneer ze de boeken aangereikt kreeg.Ze betastte en streelde de boeken alsof het haar geliefde waren!‘Luc, deze boeken zijn mijn leven! ‘ Zei ze.Heel langzaam opende ze de boeken. ‘Wat was dat nu? Het waren geen leesboeken! 'Maar boeken gevuld met goudstukken.'Luc, zijn mond viel open bij het aanschouwen van zulke rijkdom.Kijk maar goed, broertje! Deze twee boeken bevatten 250 goudstukken.‘Dit is mijn levens werk! “Om deze goudstukken te kunnen aankopen, heb ik honger geleden.”Huwelijk, kinder wens, vakantie, uitgaan. Alles heb ik opgeofferd hiervoor.Ondertussen nam ze enkele goudstukken uit de mapjes, ze streelde en kuste ze. Luc, keek naar zijn zus met ongeloof.Nee! ‘Broertje, ik ben niet krankzinnig.’ Dit waren haar laatste woorden, voor ze de grote onbekende reis startte.Voor Luc de verpleegdienst in kennis bracht dat zijn zus overleden was, stak hij de 2 boeken met de goudstukken in zijn rugzak. Vervolgens, bracht hij zijn oudere broer en zus in kennis van het overlijden van Els. Samen regelde ze de uitvaart dienst.Na de begrafenis en het regelen van de administratie. Diende de familie nog contact op te nemen met de notaris. Volgens deze waren er geen schulden . Het saldo op de bank was voldoende om de uitvaart en huurgelden te betalen.Omdat Luc in de Ardenne woonachtig was , verbleef hij in Hotel Astrid in Oostende.Na afscheid genomen te hebben van zijn broer en zus, vertrok hij met zijn schat in zijn rugzak, met de trein van Oostende naar Brussel- Noord waar hij diende over te stappen naar zijn woning in de Ardennen.In Brussel-Noord. Liep er een keurige heer in kostuum met een pot yoghurt tegen hem aan. Door de botsing was de kledij van Luc bevuild. Het heertje verontschuldigde zich wel duizendmaal. Ondertussen verwijderde hij de gemorste voeding van Luc zijn kostuum met papierenzakdoekjes . Ook verwijderde hij de rugzak van Luc zijn schouders. Doordat hij afgeleid was door de bezorgdheid van het heertje , merkte hij niet op, dat deze de rugzak doorgaf aan een kompaan. Ontzet stelde Luc de diefstal van de 250 goudstukken vast.
Klacht neerleggen durfde hij niet, zijn broer en zus zouden te weten komen dat hij de erfeniswilde achterhouden.
Op 17 jarige leeftijd werd ik uitgenodigd door priester Cardijn. De oprichter van de Katholieke arbeiders jeugd. We waren met een groep toekomstige leiders in congres.
Een van de thema’s die ik nooit vergeten ben.
‘Ging over roddel !’
Volgens priester Cardijn is roddel de grootste misdaad en de meest zondigste. Hij vertelde zijn toehoorders, het volgende!
Ooit nam ik de biecht af van één vrouw die zo’n spijt had dat ze zoveel kwaad had aangericht. Ze vertelde :" Dat ze roddels over iedereen verspreidde, zonder maar één grond van waarheid te bevatten." Ze vroeg vergiffenis aan God. Ok ! Zei , priester Cardijn tegen de vrouw. Je penitentie is de volgende: " Kom morgen naar de grote markt, breng een levende kip mee." Dan zal ik je vertellen wat te doen! Vermoedelijk dacht de vrouw:” Daar kom ik goedkoop van af.’ De priester zal honger hebben!'
s’ Anderdaags stond de dame daar met een levende kip op de grote markt, aangestaard door vele voorbijgangers en toeristen. Priester Cardijn doodde de kip pijnloos. Hij vroeg de vrouw , om de kip te pluimen. Zogezegd zo gedaan, ze pluimde de kip. Toch de wind zorgde ervoor dat de pluimen in alle richtingen wegvlogen. Nadat de kip zo naakt was als een naakte kip maar kon zijn.
Vroeg de vrouw:” Zijn mijn zonden nu vergeven?”
O! Nee, zei priester Cardijn : ” Mevrouw je zonden zullen vergeven zijn, wanneer je alle, maar dan ook alle pluimen terug vind. 'Dat is onmogelijk,' riep de vrouw wanhopig. De meeste pluimen zijn door de wind meegevoerd. Lieve dame, sprak priester Cardijn, zoals de pluimen zijn weggevlogen en je deze niet meer kunt terug halen. Zo is dit het zelfde met je roddels. Ook deze kan je niet ongedaan maken. Hoeveel leed heb je niet veroorzaakt!
Deze voordracht van priester Cardijn die later Monseigneur is geworden, is me heel mijn leven bij gebleven.
Het noodlot sloeg toe bij de familie Peeters! Een voertuig reed de echtgenote aan op het zebrapad. De chauffeur vervolgde zijn weg. Hij liet zijn slachtoffer zieltogend op de rijbaan achter. Een getuige herinnerde zich een deel van de nummerplaat. Zo was de politie in de mogelijkheid de chauffeur te arresteren. ‘Hij was onder invloed.’ Volgens de dader wilde hij eerst zijn advocaat raadplegen. ‘ Waarom diende men hem dan uit zijn bed te halen? Een inspecteur diende het slechte nieuws van het ongeval over te brengen aan de echtgenoot van het slachtoffer . Van de ene seconde op de andere werd het levensgeluk verbrijzeld van Mijnheer Peeters. In het ziekenhuis stelde de specialisten :”Hoofdletsel met zware hersenbeschadiging vast, met gevolg dat de patiënt in coma was.” De specialist was van mening dat het soort coma van dien aard was, dat deze zou overgaan in een vegatieve toestand. Het verschil tussen coma en vegatieve coma was volgens de deskundige dat bij deze coma de patiënt haar ogen en het lichaam zouden kunnen bewegen. Tevens zou zijn echtgenote verschillende geluiden kunnen maken. De specialist vervolgde zijn uiteenzetting:” Voeding en vocht zal via een infuus systeem gebeuren. Ook zal er fysiotherapie gegeven worden om het doorliggen en het ontstaan van vergroeiingen tegen te gaan.” Indien er nog vragen zijn, ben ik altijd ter beschikking. Ja dokter!: “Wat gebeurt er met mijn ongeboren kind?” Vroeg Peeters. De specialist bekeek de man met grote ogen, er stond namelijk niets vermeld in het medisch dossier over zwangerschap. Hij redde zijn gezicht door mee te delen dat de gynaecoloog hem hierover meer informatie zal geven in de loop van de dag. Vervolgens nam de specialist afscheid met de volgende woorden:”Sterkte.”Alleen in de ziekenkamer met zijn echtgenote. Vroeg hij zich af :"Waarom moet ons zulks overkomen?"Ons geluk was eindelijk volmaakt. Ons kindje zou binnen 7 maanden geboren worden. De gynaecoloog maakte een einde aan zijn droevige gedachtegang. Er was volgens hem geen reden dat het kind niet volwaardig zou kunnen groeien. De bevalling zou met keizersnee dienen te gebeuren. Iedere dag na het werk spoedde Peeters zich naar het ziekenhuis om bij zijn vrouw te zijn. Hij vertelde haar alles wat er gebeurd was op zijn werk, wat hij gegeten had enz... De eerste maanden brachten familie en vrienden zijn vrouw meermaals een bezoek. Maar geleidelijk aan nam de belangstelling af. ‘Wat wel te begrijpen was.’ Wat moest je ook zeggen? Tegen een persoon die je niet antwoord en altijd maar naar het plafon staart. In samen spraak met de behandelende geneesheer werd Peeters mee betrokken in de verzorging van zijn vrouw. Vooral naar de weekendde keek hij uit. Dan kreeg zijn vrouw een bad. Vervolgens diende hij haar lichaam in te wrijven met oliën.Wat had hij het moeilijk zijn beeldschone vrouw daar naakt te aanschouwen. Op zijn vraag, werd de ziekenhuis kledij vervangen door fleurige kledij. Iedere week kreeg hij de snoezelruimte tot zijn beschikking. In deze tijd was hij in de mogelijk zijn vrouw te knuffelen en lief te hebben. Als hij zijn vrouw kuste kreeg ze blozende kaken. Ook maakte ze kreunende geluidjes als hij haar streelde. Hij sprak liefdevolle woordjes in haar oor. Terug in haar ziekenkamer, werd haar lievelings muziek gespeeld. Hoeveel dagen aanschouwde hij de stilte van zijn vrouw? Ze draaide af en toe wel met haar ogen, of ze lachte? Zij was zich op geen enkel ogenblik bewust van haar omgeving. Ook was er geen communicatie met haar mogelijk. Zelfs met de aller beste medische zorgen ging zijn vrouw haar gezondheid achter uit. Door gebrek aan lichaamsbeweging ontstonden er ernstige spieratrofie, ook in de gewrichten traden er contracturen op. De laatste maanden kwamen er ook luchtweginfectie bij. Tenslotte kreeg zijn vrouw doorligwonden.De specialisten waren er van overtuigd dat de vrouw zou sterven. Gelukkig was het ongeboren kind al levens vatbaar. Zoals geplant werd het kindje met de keizersnede op de wereld gebracht. ‘Het was een meisje’. Enkele uren na de bevalling stierf zijn vrouw.
‘Mijn levens verhaal startte in de oorlogsjaren.’ Doordat mijn ouders drank problemen hadden, diende ik zoals zovele kinderen van de straat te leven. ‘Voedsel vonden we in de afvalbakken.’ Parochiepriesters overspoelden ons met de leer van Jezus- Christus. Zij vertelde ons verhalen uit het oude en nieuwe testament. Tranen welden op in mijn ogen, als de priester vertelde; 'hoe arm de moeder van Jezus -Christus wel was geweest!' Ze hadden geen geld, voor degelijke kleding of voedsel, voor haar zoontje Jezus . Andere priesters vertelde ons over de zusters van de kloosterorde " Clara van Assisi." In het klooster leefden de kloosterlingen in eenvoud, armoede, en in gebed. Dit was mijn toekomst, dat was wat ik wilde !”Volgeling worden van de orde van Clara van Assisi .” De godsdienstleraar regelde voor mij een bezoek aan het klooster.Op de afgesproken dag stond ik aan de zware houten poort van het klooster. Moeder - overste gaf me alle informatie over het leven van een non.Eenmaal de trouwgelofte afgelegd, werd de kloosterpoort voor eeuwig gesloten.‘Geen familiebezoek, geen radio, geen enkele vorm van luxe. ‘Wat me wel beangstigde tijdens de rondgang! ‘Waren de cellen.’ Eén bed, één rieten stoel,klein kastje, dat was alles.”' De ontspanningsruimte was de enige ruimte waar er verwarming aanwezig was. Tevens was dit de enige plaats waar er ongedwongen gepraat mocht worden. Na de rondleiding deelde moeder-overste me mee. Dat binnenkort de opleiding zou starten van postulanten.Daarna zou ik de keus krijgen:”Ofwel het klooster verlaten of de opleiding volgen van novice.”Mijn leven als straat kind ging vervolgens gewoon verder. Ik zal nooit mijn eerste bezoek aan de cinema vergeten. De cinema voorstelling was nog niet goed bezig of de handen van de jongen naast mij zaten al onder mijn truitje, de andere jongen aan de andere zijde zat in mijn broekje. ‘Als ik nu zou zeggen dat ik het onprettig vond,’ lieg ik. Wat ik toen voelde ? Bleef mij mijn hele leven achtervolgen. Op één dag werd ik uitgenodigd om te startten als postulante. Nu pas vertelde ik mijn ouders van mijn roeping! Ze waren te dronken, om te begrijpen wat ik bedoelde met ‘roeping.’Op het afgesproken uur, stond ik alleen aan de kloosterpoort. Vele postulanten waren vergezeld van hun familie. We werden verzocht afscheid te nemen van onze geliefden.Dat was heel gemakkelijk voor mij.'Mijn ouders lagen immers nog dronken in hun bed.’Na de verwelkoming en het voorlezen van het kloosterreglement, kreeg iedere postulanten een zuster (meter ) toegewezen. De eerste dagen van mijn opleiding waren een foltering. ‘Ik’ , die gewoonlijk lachend en pratend door het leven ging, diende de stilte van de kloosterorde te respecteren. Regelmatig kreeg ik van Moeder - oversten opmerkingen aangaande mijn gedrag . Maar ik troostte me, ’mijn liefde voor Jezus was oneindig groot.’ We leerden iedere dag, hoe armoede voor ons zusters essentieel belangrijk waren. Jezus was immers het symbool van de schenkende, de vrijgevige en de onvoorwaardelijke liefde. Het klooster stond in het teken van het Kruis. Dit betekende: 'De Gekruisigde keek overal toe'. Onze kledij bestond uit een habijt . Onze borsten werden met een extra doek ingespannen, om zoveel mogelijk onze vrouwelijkheid te verbergen. Nadat onze opleiding teneinde was, benadrukte Moeder-overste ons dat het non worden volledig uit vrije wil gebeurde. Na de cursus van novice was eindelijk de dag aangebroken dat ik de bruid van Jezus – Christus werd. De bisschop vroeg aan al de novices die uitgestrekt op de kerkvloer lagen, of ze vrijwillig hun beloften aflegden. Wij antwoorden:”Wij willen de bruid van Jezus Christus worden.”Vervolgens werden we gezegend en kregen ieder afzonderlijk een kerkelijke naam. ‘Mijn naam werd: Zuster Lucia.’ De bisschop vertelde me dat de heilige Lucia een van de drie Portugese herderskinderen waren geweest, die de Heilige Maria hadden gezien in het jaar 1917 in het stadje Fatima. Na de beloften kreeg ik een trouwring aan mijn vinger geschoven, als symbool dat ik de bruid van Jezus – Christus was geworden. We kregen van moeder – overste een houten Paternoster als welkomstgeschenk. Mijn kinderdroom was waarheid geworden. "Ik Liesje de grote, was nu zuster Lucia." Het kloosterleven was een leven van eenvoud, werken en bidden. In de kapel waren er afzonderlijke hokjes, waar het mogelijk was voor gelovige mensen om een gesprek te komen voeren met één van de zusters. Meestal waren het verzoeken om te bidden voor een ziek familielid. De traditie wilde dat degene die een verzoek hadden, een mand met eieren schonken aan de kloosterorde. Iedere donderdagnamiddag kreeg ik het bezoek van één jongetje. Nooit vergeet ik hoe hij zich voorstelde: “Ik ben de Rat. ” De eerste periode diende ik zijn vertrouwen te winnen. Na weken vertelde hij deeltjes uit zijn leven. Over zijn slechte schoolrapporten, de jeugdbeweging. Hij vergeleek zijn stiefvader met de duivel, de reden hiervoor waren? ‘De dagelijkse mishandelingen die hij diende te ondergaan.’Iedere donderdagnamiddag was hij mijn eerste bezoeker.Tijdens het ontspanningsuurtje, vertelde ik de zusters over de jongen. Zijn verdriet! Zijn geloof in God! Maar vooral zijn bewondering voor de moeder van God. Mijn medezusters waren zeer geïnteresseerd in het leven van de jongen. Iedere week vroegen ze alle details van het bezoek. Jaren heeft de jongen me een bezoek gebracht. Eigenlijk was dit mij enige ontspanning in het klooster geworden, wat keek ik uit naar de donderdagnamiddag.Toen sloeg het noodlot toe. Op een van zijn bezoeken huilde hij voortdurend. Hij vertelde dat hij zijn stiefvader met een ijzeren staaf meerdere malen op zijn kop geslagen had. 'Het was een ongeluk'. Huilde de jongen. Moeder-overste verwittigde de politie. Nooit heb ik nog iets van de Rat gehoord. Moeder-overste en ik waren de enige zusters, die contact mochten hebben met de buitenwereld. Ik onderhandelde met leveranciers of voor werken die uitgevoerd diende te worden. Kris een van de aannemers was de oorzaak voor het beëindigen van mijn kloosterroeping. Hij was een blonde atletisch gebouwde kerel, met prachtige blauwe ogen. Hij hypnotiseerde mij volledig door zijn krachtige mannelijke uitstraling. Tijdens de werken, groeide we naar elkaar toe. Onze gevoelens werden zo groot dat ik ontslag nam als kloosterlinge . Het kloosterleven was voorbij, na jaren van gebed en onthouding. Mijn leven startte opnieuw in een arbeiderswoning, met mijn vriend Kris. De eerste dagen leefden we van de liefde. We kregen niet genoeg van elkaar. De eerste weken waren ongelofelijk, we lachten, we aten, we vrijden, we waren gewoon gelukkig. Er kwam een einde aan ons geluk toen er financiële problemen opdoken. Volgens sommige schuldeisers lag de oorzaak aan de gok verslaving van Kris. Om ons gezin van bankroet te redden, werd ik lesgeefster in een katholieke school voor avond onderwijs voor volwassen. Al het geld dat ik verdiende vergokte hij. ‘Onze liefdesverhouding was over.’Toch hoopte ik door veel geduld en liefde, hem van zijn verslaving af te helpen. ‘Maar de toestand eindigde altijd met slaag en verkrachting.’Door doodsangst gedreven vluchtte ik uiteindelijk terug naar het klooster.‘Niet als non,’ maar als vluchteling van het huishoudelijk geweld. Op mijn knieën heb ik Moeder – overste gesmeekt om hulp. Ik kreeg toelating om te verblijven in het klooster. 'Niet als non,' maar als onderwijzeres.Geleidelijk aan verlangde ik terug naar het leven van non.Na een periode van boete verleende de bisschop me toestemming om terug te keren als zuster Lucia in het klooster.
Aan één van de drankkramen op de markt, dronk ik een biertje.Naast het kraam bevond zich het lingeriekraam! De verkoper van buitenlandse origine verkocht er bustehouders en slipjes in alle maten en kleuren voor €1. Eigenlijk was het vrij boeiend om de dames , zo te zien grabbelen in de goederen. Verschillende dames plaatsten de Bhs waar bustehouders dienden gedragen te worden. Andere paste de slipjes zonder schaamte voor ongewenste blikken.Sommige keken links en rechts om te kijken of er niemand hen in het oog hield. 'Wanneer ze de broekjes aanpasten.'Daar ik op een onopvallende plaatst stond, was het spektakel alleen voor mij. ‘Moet eerlijk bekennen, dat ik genoot van de prachtige benen en billen’. Tijdens het nuttigen van mijn drank. Hoorde ik volgend gesprek tussen de twee dames! Ze waren zich niet bewust dat ik hun gesprek afluisterde, laat staan dat ze mij konden zien.Zo te horen kende de dames elkaar niet. Ze waren in gesprek geraakt nadat ze heel den hoop goederen overhoop gesmeten hadden.Weet je zei de ene dame tegen de andere:” Van stenen kun je niet leven.” 'Wat bedoel je daarmee?' Vroeg de andere dame .Het is niet omdat wij verschillende appartementen en garages bezitten dat we daar kunnen van eten. Verbaasd antwoordde de andere dame:” Heb jij dat allemaal?” Ja, 9 garages in de Panne, 2 appartementen met zeezicht, hier in Oostende.“Bedoel je dat je ongeacht je rijkdom je arm voelt?” Vroeg de andere dame verwondert. 'Zo is het ook,' weerlegde de rijke dame het betoog. Stiekem keerde ik me een weinig verder om, ik wilde eens zien hoe beidde dames er uit zagen .Om jullie niet in verwarring te brengen, noem ik de ene dame 'de rijke' en de andere 'de arme dame! De arme dame was zo geschrokken over de bekentenis van de rijke dame, dat ze bijna beschaamd zei:” Ik woon in een sociaal appartementje.” Mijn man is zijn werk verloren na 40 jaar trouwe dienst. ‘Zijn baas is gevlucht met het fabrieks kapitaal.’Nooit heeft hij één dag onwettig thuis gebleven. Onze 2 kinderen zijn ondertussen getrouwd. Nog even en er komen kleinkinderen.We kregen het financieel zeer moeilijk. Gelukkig kregen we een klein sociaal appartementje van het sociaal huis, voor één lage huurprijs. Sommige maanden moest ik dokters bezoek uitstellen.‘Geld voor ontspanning was er niet. ‘Maar we hebben zoveel rijkdom aan wederzijdse liefde voor elkaar, nooit maken we ruzie, altijd zijn we samen op stap. ‘Wandelen langst de zeedijk kost immers niets’. Ach! Wij hebben zo weinig nodig. “Wij zijn immers gelukkig.” Zonder dat de arme dame daarom gevraagd had, wees de rijke dame naar de zeedijk. ‘Daar wonen wij.’ De rijke dame wees naar de residenten ‘Crystall – dream.’ “Dat zijn de duurste appartementen in Oostende.” Merkte de arme dame op. Ja, dat kan zo wel zijn, maar het zijn maar stenen hoor! antwoordde de rijke dame.Ik zal je eens een geheim vertellen ? Weet je waar ik mijn kledij koop? Nog vooraleer de arme dame antwoord kon geven, vervolgde ze haar uiteenzetting. ‘In een tweede hands winkel . Zonder de mogelijkheid om de andere dame te laten te reageren, vervolgde ze:” Alle zelfstandigen zijn dieven.” Ze rekenen altijd meer aan. Ook mijn dochter die specialist is in Brussel, denkt dat het geld op onze rug groeit. Ze komt met haar man die ook specialist in Leuven is, hier logeren. ‘Wie denk je die het verblijf kan betalen?’ Ik heb het haar verleden week eens duidelijk gezegd! Als ze nog komen logeren moeten ze zelf voor hun voeding zorgen. Mijn dochter reageerde hierop: ”Als het zo zit, komen we niet meer .
Vermoedelijk was de arme dame zo geschrokken door dit verhaal, dat ze vroeg:” Welk werk doet je man.”? Vroeger was hij zelfstandige. Maar de pensioenen van zelfstandige zijn heel klein, dus moet hij de laatste 15 jaar in loondienst gaan werken. 'Hij werkt nu bij de lijn.' Zijn collega's zijn heel jaloers op mijn man. De arme dame, reageerde nogal fel op deze mededeling. Ik geef zijn collega’s gelijk, uw man heeft jaren vermoedelijk heel veel geld verdient, anders kun je niet zulke eigendommen aangeschaft hebben. Nu jullie binnen zijn voor de regen, willen jullie de voordelen waar voor de werkende klassen gezwoegd hebben en gestreden, ook in je bezit krijgen. Jullie moesten beschaamd zijn! Waarom gaan jullie ook niet eten in het sociaal huis ? Hierop draaide de arme dame zich om en riep naar de rijke dame :"Een lijkwade heeft geen zakken."Daarop verdween ze tussen de massa.
Op de zeedijk van Oostende op één van de rustbanken, zat een oude vrouw naar de zee te staren! De enige gebeurtenis in haar leven was, een ontmoeting iedere morgen met een oude heer.Hij begroette haar steeds met: 'Dag Paulinne.'Het oude vrouwtje mompelde: ' Mijn naam is niet Paulinne!' Weken verliepen en iedere ochtend begroette het oude heertje het oude vrouwtje op dezelfde manier: 'Dag Paulinne!'Toch op één dag veranderde het leven van het oude vrouwtje drastisch. Het oude keurige heertje was weer zo vriendelijk geweest haar beleefd te begroeten: 'Goedemorgen Paulinne, mooi weertje niet?' Als een furie veerde het oude dametje recht . Ze liep naar het oude keurige heertje toe en riep: 'Ik zeg het U slechts eenmaal, mijn naam is niet Paulinne!' Lieve dame het was niet mijn bedoeling onbeleefd te zijn .Je doet me denken aan een filmvrouw. Deze was een zelfstandige, ongehuwde vrouw, nooit maakte ze tijd om een gezin te stichten. Haar winkel was geopend van 7 uur ‘s morgens tot 19 uur ’s avonds. "Verontschuldig mij dat ik je Paulinne noemde": Zei het heertje. Hij nam daarop zijn bolhoedje af en vervolgde zijn weg. Verbolgen staarde het vrouwtje het heertje na. Ze dacht na over de filmvrouw.'Zeetje', mompelde ze:" Ik ook heb mijn mooie levensjaren laten voorbij gaan?" Nooit heb ik mij geuit, steeds was ik bang om onbeleefd of onhebbelijk te zijn. Altijd zorgde ik dat mijn kledij correct was. Mijn haar netjes geknipt en een weinig crème op mijn gezicht .Nooit liet ik een onverstandig woord over mijn lippen komen in het bijzijn van klanten. Na deze korte gedachtegang vroeg het oude vrouwtje zich verbolgen af! Wat denkt dat oude heertje wel? Hoe durft hij mij de les te spellen? Ja, de winkel was open van 7u. tot 19u en dan? "Wie anders zorgde er voor mijn toekomst?" Mijn leven heb ik biddend doorgebracht, zeetje!” Mompelde het vrouwtje. “Nu ben ik oud en welstellend, maar toch zo eenzaam!” Weer staarde het vrouwtje uren naar de zee. Ze overliep in gedachten haar jeugd. “Ooit heb ik gezondigd, zeetje. Op mijn 18de levensjaar werd ik‘s nachts meermaals wakker door onbekende prikkels in mijn onderlichaam. Ik droomde van mannen en het genot dat ze een vrouw verschaften! 'Toch heeft nooit een man mij versierd!'Plotseling schrok het oude vrouwtje van een felle zeewind. Oei! Het ging stormen.' Vlug keerde ze huiswaarts!' ‘s Anderdaags zat het vrouwtje weer op de houten bank aan het zeetje. Na maandenlang staren naar de zeegolven deed het oude vrouwtje iets ongewoons.'Ze staarde plotseling niet meer naar de zee!' Het oude vrouwtje haar ogen deden pijn van het staren naar de horizon. Eindelijk zag ze het oude heertje. Hoe dichter hij de houten rustbank naderde, hoe sneller haar hartje klopte. 'Wat was dat nu toch met haar lichaam?' Ze kreeg het warm en koud vanbinnen, het was hetzelfde gevoel als toen ze 18 was. Haar hart bonsde zo fel, dat ze bang werd dat het heertje het zou kunnen horen. Eindelijk stond het oude keurige heertje vóór haar. Zoals iedere morgen, zei hij: ”Dag Paulinne, mooie weertje niet?”Maar in de plaats dat het oude vrouwtje boos werd, lachte zij naar het oude heertje en vroeg hem: “Wil je plaats nemen naast mij?" “Wat doe ik nu? Zoiets doet een welopgevoede vrouw van mijn leeftijd toch niet! Wat gaat het heertje nu wel van mij denken?” Dacht ze. Het oude heertje nam plaats naast haar op de houten bank, nam haar hand in de zijne en keek haar liefdevol aan.Maar in de plaats dat het vrouwtje haar hand wegtrok en verontwaardigd was, streelde ze met haar vrije hand over zijn gerimpeld gezicht. Lang keken ze elkaar verliefd aan. Hun gevoelens waren ze niet meer meester. Ze wilden deze laatste kans van hun leven niet meer voorbij laten gaan. Vanaf die dag, zagen de wandelaars van Oostende dagelijks een ouder koppel op een van de vele houten banken langs de zeedijk verliefd hand in hand zitten.
