"Een lijkwade heeft geen zakken."

Aan één van de drankkramen op de markt, dronk ik een biertje.Naast het kraam bevond zich het lingeriekraam! De verkoper van buitenlandse origine verkocht er bustehouders en slipjes in alle maten en kleuren voor €1. Eigenlijk was het vrij boeiend om  de dames , zo te zien grabbelen in de goederen. Verschillende dames plaatsten de Bhs waar bustehouders dienden gedragen te worden. Andere paste de slipjes zonder schaamte voor ongewenste blikken.Sommige  keken links en rechts om te kijken of er niemand hen in het oog hield. 'Wanneer ze de broekjes aanpasten.'Daar ik op een onopvallende plaatst stond, was het spektakel alleen voor mij. ‘Moet eerlijk bekennen, dat ik genoot van de prachtige benen en billen’. Tijdens het nuttigen van mijn  drank. Hoorde ik volgend gesprek tussen de twee dames! Ze waren zich niet bewust dat ik hun gesprek afluisterde, laat staan dat ze mij konden zien.Zo te horen kende de dames elkaar niet. Ze waren in gesprek geraakt nadat ze heel den hoop goederen overhoop gesmeten hadden.Weet je zei de ene dame tegen de andere:” Van stenen kun je niet leven.” 'Wat bedoel je daarmee?' Vroeg de andere dame .Het is niet omdat wij verschillende appartementen en garages bezitten dat we daar kunnen van eten. Verbaasd antwoordde de andere dame:” Heb jij dat allemaal?” Ja, 9 garages in de Panne, 2 appartementen met zeezicht, hier in Oostende.“Bedoel je dat je ongeacht je rijkdom je arm voelt?” Vroeg de andere dame verwondert. 'Zo is het ook,' weerlegde de rijke dame het betoog. Stiekem keerde ik me een weinig verder om, ik wilde eens zien hoe beidde dames er uit zagen .Om jullie niet in verwarring te brengen, noem ik de ene dame 'de rijke' en de andere 'de arme dame! De arme dame was zo geschrokken over de bekentenis van de rijke dame, dat ze bijna beschaamd zei:” Ik woon in een sociaal appartementje.” Mijn man is zijn werk verloren na 40 jaar trouwe dienst. ‘Zijn baas is gevlucht met het fabrieks kapitaal.’Nooit heeft hij één dag onwettig thuis gebleven. Onze 2 kinderen zijn ondertussen getrouwd. Nog even en er komen kleinkinderen.We kregen het financieel zeer moeilijk. Gelukkig kregen we een klein sociaal appartementje van het sociaal huis, voor één lage huurprijs. Sommige maanden moest ik dokters bezoek uitstellen.‘Geld voor ontspanning was er niet. ‘Maar we hebben zoveel rijkdom aan wederzijdse liefde voor elkaar, nooit maken we ruzie, altijd zijn we samen op stap. ‘Wandelen langst de zeedijk kost immers niets’. Ach! Wij hebben zo weinig nodig. “Wij zijn immers gelukkig.” Zonder dat de arme dame daarom gevraagd had, wees de rijke dame naar de zeedijk. ‘Daar wonen wij.’ De rijke dame wees naar de residenten ‘Crystall – dream.’  “Dat zijn de duurste appartementen in Oostende.” Merkte de arme dame op. Ja, dat kan zo wel zijn, maar het zijn maar stenen hoor! antwoordde de rijke dame.Ik zal je eens een geheim vertellen ? Weet je waar ik mijn kledij koop? Nog vooraleer de arme dame antwoord kon geven, vervolgde ze haar uiteenzetting. ‘In een tweede hands winkel . Zonder de mogelijkheid om de andere dame te laten te reageren, vervolgde ze:” Alle zelfstandigen zijn dieven.” Ze rekenen altijd meer aan. Ook mijn dochter die specialist is in Brussel, denkt dat het geld op onze rug groeit. Ze komt met haar man die ook specialist in Leuven is, hier logeren. ‘Wie denk je die het verblijf kan betalen?’ Ik heb het haar verleden week eens duidelijk gezegd! Als ze nog komen logeren moeten ze zelf voor hun voeding zorgen. Mijn dochter reageerde hierop: ”Als het zo zit, komen we niet meer .

Vermoedelijk was de arme dame zo geschrokken door dit verhaal, dat ze
vroeg:” Welk werk doet je man.”? Vroeger was hij zelfstandige. Maar de
pensioenen van zelfstandige zijn heel klein, dus moet hij de laatste 15 jaar in
loondienst gaan werken. 'Hij werkt nu bij de lijn.' Zijn collega's zijn heel
jaloers op mijn man. De arme dame, reageerde nogal fel op deze mededeling. Ik geef zijn collega’s gelijk, uw man heeft jaren vermoedelijk heel veel geld verdient, anders kun je niet zulke eigendommen aangeschaft hebben. Nu jullie binnen zijn voor de regen, willen jullie de voordelen waar voor de werkende klassen gezwoegd hebben en gestreden, ook in je bezit krijgen. Jullie moesten beschaamd zijn! Waarom gaan jullie ook niet eten in het sociaal huis ? Hierop draaide de arme dame zich om en riep naar de rijke dame :"Een lijkwade heeft geen zakken."Daarop verdween ze  tussen de massa.

Origineel verhaal van paul1

10-09-2015, 00:00 Geschreven door paul

Dag Paulinne!

Op de zeedijk van Oostende op één van de rustbanken, zat een oude vrouw naar de zee te staren! De enige gebeurtenis in haar leven was, een ontmoeting iedere morgen met een oude heer.Hij begroette haar steeds met: 'Dag Paulinne.'Het oude vrouwtje mompelde: ' Mijn naam is niet Paulinne!'
Weken verliepen en iedere ochtend begroette het oude heertje het oude vrouwtje op dezelfde manier: 'Dag Paulinne!'Toch op één dag veranderde het leven van het oude vrouwtje drastisch. Het oude keurige heertje was weer zo vriendelijk geweest haar beleefd te begroeten: 'Goedemorgen Paulinne, mooi weertje niet?' Als een furie veerde het oude dametje recht . Ze liep naar het oude keurige heertje toe en riep: 'Ik zeg het U slechts eenmaal, mijn naam is niet Paulinne!' Lieve dame het was niet mijn bedoeling onbeleefd te zijn .Je doet me denken aan een filmvrouw. Deze was een zelfstandige, ongehuwde vrouw, nooit maakte ze tijd om een gezin te stichten. Haar winkel was geopend van 7 uur ‘s morgens tot 19 uur ’s avonds. "Verontschuldig mij dat ik je Paulinne noemde": Zei het heertje. Hij nam daarop zijn bolhoedje af en vervolgde zijn weg. Verbolgen staarde het vrouwtje het heertje na. Ze dacht na over de filmvrouw.'Zeetje', mompelde ze:" Ik ook heb mijn mooie levensjaren laten voorbij gaan?"
Nooit heb ik mij geuit, steeds was ik bang om onbeleefd of onhebbelijk te zijn. Altijd zorgde ik dat mijn kledij correct was. Mijn haar netjes geknipt en een weinig crème op mijn gezicht .Nooit liet ik een onverstandig woord over mijn lippen komen in het bijzijn van klanten. Na deze korte gedachtegang vroeg het oude vrouwtje zich verbolgen af! Wat denkt dat oude heertje wel? Hoe durft hij mij de les te spellen? Ja, de winkel was open van 7u. tot 19u en dan? "Wie anders zorgde er voor mijn toekomst?"
Mijn leven heb ik biddend doorgebracht, zeetje!” Mompelde het vrouwtje. “Nu ben ik oud en welstellend, maar toch zo eenzaam!”
Weer staarde het vrouwtje uren naar de zee. Ze overliep in gedachten haar jeugd. “Ooit heb ik gezondigd, zeetje. Op mijn 18de levensjaar werd ik‘s nachts meermaals wakker door onbekende prikkels in mijn onderlichaam. Ik droomde van mannen en het genot dat ze een vrouw verschaften! 'Toch heeft nooit een man mij versierd!'Plotseling schrok het oude vrouwtje van een felle zeewind. Oei! Het ging stormen.' Vlug keerde ze huiswaarts!' ‘s Anderdaags zat het vrouwtje weer op de houten bank aan het zeetje. Na maandenlang staren naar de zeegolven deed het oude vrouwtje iets ongewoons.'Ze staarde plotseling niet meer naar de zee!' Het oude vrouwtje haar ogen deden pijn van het staren naar de horizon. Eindelijk zag ze het oude heertje. Hoe dichter hij de houten rustbank naderde, hoe sneller haar hartje klopte. 'Wat was dat nu toch met haar lichaam?' Ze kreeg het warm en koud vanbinnen, het was hetzelfde gevoel als toen ze 18 was. Haar hart bonsde zo fel, dat ze bang werd dat het heertje het zou kunnen horen. Eindelijk stond het oude keurige heertje vóór haar. Zoals iedere morgen, zei hij: ”Dag Paulinne, mooie weertje niet?”Maar in de plaats dat het oude vrouwtje boos werd, lachte zij naar het oude heertje en vroeg hem: “Wil je plaats nemen naast mij?" “Wat doe ik nu? Zoiets doet een welopgevoede vrouw van mijn leeftijd toch niet! Wat gaat het heertje nu wel van mij denken?” Dacht ze. Het oude heertje nam plaats naast haar op de houten bank, nam haar hand in de zijne en keek haar liefdevol aan.Maar in de plaats dat het vrouwtje haar hand wegtrok en verontwaardigd was, streelde ze met haar vrije hand over zijn gerimpeld gezicht. Lang keken ze elkaar verliefd aan. Hun gevoelens waren ze niet meer meester. Ze wilden deze laatste kans van hun leven niet meer voorbij laten gaan. Vanaf die dag, zagen de wandelaars van Oostende dagelijks een ouder koppel op een van de vele houten banken langs de zeedijk verliefd hand in hand zitten.



Origineel verhaal geschreven door Paul1

Verhaal was te lezen in maand blad "Pascal"

08-03-2015, 00:00 Geschreven door paul