De Sint bestaat niet?

‘ Nog eenmaal slapen.’ Morgen 6 december 1950, brengt de heilige man mijn gedroomde speelgoed, dat dacht ik toch!’ Sedert weken had moeder gedreigd : “Indien ik niet braaf zou wezen , dat zwarte Piet me in de zak zou steken.” Mijn school resultaten waren de laatste weken met 100% gestegen. Vooraleer te gaan slapen, legde ik een wortel en een suikertje klaar, voor het paard van de Sint. Ook mijn brief aan de heilige man met verzoeken, lag op de keukentafel .Zonder enige gemor ging ik naar bed. Ik wilde immers fit zijn morgenvroeg. Na een onrustige nachtrust liep ik bijna geluidloos de trappen af.Heimelijk hoopte ik dat ik de Sint en zijn knecht aan het werk zou zien. Toch het was muisstil in de woonkamer. Op de keukentafel lag er één speculaas, en één loden soldaat, oh! Ja, ook nog een ganzenspel. 'Dat was alles!' Moeder, die ondertussen in de keuken het ontbijt aan het bereiden was. Zag mijn teleurstelling.Volgens haar, was ik het hele jaar niet braaf genoeg geweest. Ook stonden er volgens haar,in de brief naar de Sint,ontzettend veel taalfouten.Later op de dag, vroeg mijn vriend of ik eens wilde komen kijken naar wat hij van de Sint zoal gekregen had. ‘Niet te geloven’, heel zijn kamer stond vol met speelgoed: oa een trein, tinnen soldaten en massa snoep. Ik vroeg hem:” Of de Sint zich misschien niet vergist had? Vermoedelijk was er een deel speelgoed voor mij bestemd? De ouders van mijn vriend lieten de brief zien die hij geschreven had . ‘Alles wat in de brief geschreven stond, had hij gekregen’. Volgens zijn ouders was hij heel het jaar braaf geweest. Ze moesten het eens weten wat voor kattenkwaad wij beiden hadden uitgestoken. Meisjes hun mutsen aftrekken was een van mijn vriend zijn meest geliefde hobby’s. In de namiddag vroeg ik aan moeders vriend of hij zin had voor een ganzenspel te spelen? De bedoeling van het spel? Om zo snel mogelijk de eindstreep te halen. Natuurlijk waren er ontzetten veel hindernissen, zoals ga naar de gevangenis, slaat 2 beurten over, ga terug naar af enz.... Ik juichte telkens hij terug gestuurd werd of een gans kreeg met volgende  tekst :’ Terug naar af.’ Op een gegeven moment werd hij zo razend , dat hij het ganzenspel in de Leuvensestoof stak. “Nu ga jij in de zak van zwarte Piet “: riep ik hem toe. Hij brulde:”Stop! Met die onzin.” Er bestaat geen Sint, laat staan zwarte Piet. Met stomheid geslagen, stond ik bewegingsloos naar moeder en haar vriend te kijken. Ik vroeg:” Mama, is dat waar?” Ze ontkende het niet, maar haar reactie tegen over haar partner was:” Moest dit nu echt op deze manier gebeuren?” Mijn kinderdroom lag aan scherven. We hadden vroeger al zo weinig om van te dromen. De heilige man was nep, het was allemaal bedrog, gewoon kinderbedrog. Ik vluchtte met tranen in mijn ogen het huis uit. Ik rende naar de Groenplaatst waar het warenhuis ‘Grand Bazaar gevestigd was.’ Daar op de troon op de 3 ^de verdieping zat de zogezegde heilige man . Honderden kinderen stonden in een lange rij aan te schuiven om die bedrieger een handje te schudden.Het was immers vandaag de laatste bezoekdag .Morgen verliet de heilige man met zijn knechten ons land. Het werd mij te machtig. Ik riep met luide stem:” Sint Niklaas bestaat niet , en zijn zwarte pieten zijn nep pieten. Ondertussen scheurde ik de mooie bekleding rond de troon stuk. Toegesneld personeel, probeerde mij tot bedaring te brengen. Maar ik huilde en sloeg naar hen. Politie bracht mij naar het politiebureel in de zwartzusterstraat. Ik vertelde mijn verhaal aan de dienst doende officier. Er werd een sociaal assistente opgevorderd. Zij nam contact op met de jeugdrechter,deze beslistte dat ik tijdelijk opgevangen diende te worden in de schoolkolonie van Berlaar. Moeders vriend, zei tegen mijn moeder:” Heb je altijd al gezegd dat het een gangster wordt.”  De sociale assistente bracht mij met haar kleine auto naar de schoolkolonie. Moederoverste las vlug mijn dossier. Op haar teken kwam er een zuster mij ophalen. Wat mij verbaasde waren de grote witte kappen op de zusters hun hoofd. Het waren precies pinquins. Bij het minste kreeg ik straf. In de tuin stond er een mariabeeld. Ieder dag ging ik bidden voor het beeld.Ik riep de hulp in van de moeder Gods. Iedere eerste zondag was het bezoek dag. Alle kinderen keken hiernaar uit. Heel de zondag heb ik aan de poort gewacht op mijn moeder. Een van de zusters, leek volgens mij op een rode tomaat, kwam me nog wat pesten. Ze zei:” Je moeder komt je niet bezoeken, stuk krapul.” Wat lachtte ze! Oei! Wat deed ik nu? Ik trok haar mooie grote pinquinkap van haar hoofd. Tot mijn verbazing, had ze een mooie verborgen blonde haarbos verborgen onder haar kap. Jongens, wat ik toen te verduren kreeg! Ze sloeg en stampte me, gelukkig kwamen de zusters toegelopen om mij te ontzetten. Van de verwarring maakte ik gebruik om samen met de bezoekers die huiswaarts keerde, het gebouw te verlaten.Via autostop kwam ik terug thuis. Toch daar werd ik opgewacht door de rijkswacht die hun kazerne vlakbij hadden in de Vlierstraat. Ze waren telefonisch verwittigd door zuster overste, van mijn verdwijning. Het kwartier waar ik woonachtig was, werd de parochie van de miserie genoemd. Alleen arme mensen woonden daar. 'Dokwerkers, hoeren, dronkaards en noem maar op.' Een van de regels van het kwartier was:”Afblijven van onze kinderen.”De rijkswachters begeleide me te voet naar de kazerne. Ik riep de mensen op straat toe: “Dat de rijkswachters me hadden geslagen. Ik liet de blauwe plekken op mijn armen en benen zien. Die waren wel door de rode tomaat toegebracht. Mijn enige doel was:’Niet terug te keren naar de zusters.’Wat gebeuren moest, gebeurde! De mensen van het kwartier startte een gevecht met de rijkswacht. Door de schermutseling was ik in staat om te vluchten. Dit was de tweede maal dat ik op de vlucht was. In de Sint-Andrieskerk kwam ik tot rust . Aan de aanwezige priester vertelde ik met tranen in mijn ogen wat een pechdag ik wel gehad had. Hij overhaalde mij, om samen met hem, naar de rijkswachtkazerne tegaan en daar te vertellen, waarom ik zo gehandeld had. De officier was heel begrip vol , hij sprak telefonisch met de jeugdrechter. Er werd beslist dat ik onder toezicht van de priester terug naar huis mocht keren. Tijdens onze wandeling naar huis. Vroeg de priester me:” of ik geen misdienaar wilde worden? Natuurlijk diende ik enkele weken opleiding te krijgen.Het vooruitzicht een soldaat van Christus te worden, maakte een einde aan mijn droevige periode. Thuis aangekomen verwachtte ik ruzie te krijgen van moeder. Toch nadat de priester met haar een persoonlijk gesprek gevoerd had. Nam ze me in haar armen en gaf me een dikke knuffel. Ook had ze goed nieuws! ‘Haar vriend had ze buiten gezet.’ Joepie! Riep ik. Hoe eigenlijk een leugen van de volwassen, mijn jongleven een ander wending gaf.

Origineel verhaal van Paul1

28-11-2016, 20:34 Geschreven door paul